Τα τεράστια λάθη, που κάνουν την Ελλάδα να φαίνεται ότι υποκύπτει στον «σουλτάνο» ΕρντογάνΑπό τον
Μανώλη Κοττάκη
Οταν πρόκειται για τα εθνικά μας θέματα, δεν μας αρέσει να έχουμε δίκιο. Διότι όταν έχουμε δίκιο εμείς, που έχουμε σχετικά περιορισμένο ορίζοντα πληροφοριών, καθώς προειδοποιούμε για τυχόν βλάβη σε διάφορα μέτωπα, και έχει άδικο η κυβέρνηση, που είναι στην κορυφή του λόφου και έχει όλα τα δεδομένα στη διάθεσή της, τότε κάποιον εσφαλμένο υπολογισμό έχει κάνει. Και με βάση όσα γνωρίζουμε αυτήν τη στιγμή από το παρασκήνιο της συνάντησης Τσίπρα – Ερντογάν δεν έχουν γίνει απλώς λανθασμένοι υπολογισμοί. Εχουν γίνει τεράστια λάθη. Λάθη που θα αθροιστούν με το Μακεδονικό και θα προκαλέσουν τεράστια ζημιά στην εκλογική επιρροή της κυβέρνησης – αυτό, όμως, μας αφήνει αδιάφορους. Λάθη, όμως, που θα κοστίσουν πολύ στο γόητρο της χώρας, τη στιγμή κατά την οποία, σύμφωνα με το κυβερνητικό αφήγημα -υποτίθεται-, μοιάζει έτοιμη να σηκώσει κεφάλι. Αναφέρομαι στους χειρισμούς του πρωθυπουργού για το θέμα των δύο στρατιωτικών μας και στις αποκαλύψεις του τουρκικού Τύπου πως ο Τσίπρας υποσχέθηκε στον Ερντογάν ότι ο μουφτής στη Θράκη θα πάψει να διορίζεται και θα «εκλέγεται» – όπως είναι η πάγια απαίτηση της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής.
Ξεκινώ από το δεύτερο, καθώς οι οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ στη Θράκη πολεμούν τους διορισμένους μουφτήδες με στόχο να τους εξωθήσουν σε παραίτηση. Από το φθινόπωρο του 2017 το υπουργείο Εξωτερικών έχει έτοιμη νομοθετική ρύθμιση για το νέο σύστημα εκλογής μουφτή στη Θράκη εν όψει αποφάσεων της διεθνούς Δικαιοσύνης. Από το φθινόπωρο του 2017 ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς έχει παραδώσει την πρόταση, με βάση την οποία ο μουφτής θα εκλέγεται από διευρυμένο εκλεκτορικό σώμα εξεχόντων μελών της μειονότητας, κυρίως ιεροδιδασκάλους, που υπάγονται στο ελληνικό υπουργείο Παιδείας.
Από το 2017 προκρίνεται λύση που είναι ριζικά διαφορετική από των Τούρκων, οι οποίοι πιέζουν για εκλογή μουφτή από τον λαό μέσα στα τζαμιά. Από το 2017 φωνάζει ο Κοτζιάς πως πρέπει να αναλάβουμε πρωτοβουλία μόνοι, διότι θα έρθει η στιγμή που θα το ζητούν οι Τούρκοι, θα το ζητά ίσως και η διεθνής Δικαιοσύνη και στο τέλος θα φανεί πως η Ελλάς γονατίζει στις διαταγές του εφέντη «σουλτάνου».
Είτε το είπε είτε όχι, ήταν ένα και το αυτό. Δύο φορές ανέβηκε ο πρωθυπουργός στη Θράκη, αλλά δεν τόλμησε να εξαγγείλει τον έτοιμο νόμο, μην τυχόν και δυσαρεστηθούν οι τρεις μουσουλμάνοι βουλευτές του. Τώρα που ο Ερντογάν το απαίτησε στη συνάντηση που είχαν και εκείνος απαραδέκτως μπήκε σε συζήτηση μαζί του -πρόκειται για εσωτερικό μας θέμα και όχι για διμερές-, ποια εικόνα λέτε ότι θα εκπέμψουμε ως χώρα προς τα έξω; Καλά, για τη Θράκη δεν το συζητώ, ο κόσμος είναι ανάστατος γενικότερα, ακούει για απελάσεις Ρώσων διπλωματών που παραβιάζουν την εθνική κυριαρχία, βλέπει τους Τούρκους πράκτορες να αλωνίζουν σε ελληνικό έδαφος και παραληρεί από οργή. «Αυτούς δεν θα τους απελάσετε;» ρωτά. Προς τα έξω, όμως, τι εικόνα εκπέμπουμε; Ιδού ποια: ότι τρέχουμε τώρα να κλείσουμε θέματα που έπρεπε να είχαμε ρυθμίσει μόνοι γιατί φοβόμαστε τους τουρκικούς βρυχηθμούς στο Αιγαίο! Ωραία εξωτερική πολιτική. Εξοχη!
Το αυτό ισχύει για την περίπτωση των οκτώ πραξικοπηματιών, που εμείς από αυτές εδώ τις θέσεις, πριν προκύψει όμως το ζήτημα της ομηρίας των δύο, είχαμε υποστηρίξει -με κόστος- πως έπρεπε να τους είχαμε παραδώσει από την πρώτη στιγμή. Το επιχείρημά μας ήταν απλό: «Σουλτάνος» ο Ερντογάν, ναι, αλλά θα αναγνώριζε η Ελλάς καθεστώς που προέκυψε από στρατιωτικό πραξικόπημα; Τότε και πάλι οι αρμόδιοι χειριστές, ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς και ο υπουργός Δικαιοσύνης Σταύρος Κοντονής είχαν εισηγηθεί στον πρωθυπουργό τα νόμιμα. Εκείνος όμως, πιεσθείς από τρίτες δυνάμεις που απαίτησαν να μην παραδοθούν οι «οκτώ» στον Ερντογάν -γιατί θα αποκαλυπτόταν ο δικός τους ρόλος στο πραξικόπημα-, αποφάσισε να μην τους στείλει πίσω τις πρώτες ώρες.
Πρόσθεσε νέο πονοκέφαλο στη χώρα και μάλιστα επί ζητήματος εθνικής ασφαλείας. Τώρα, για να πάρουμε τους δύο πίσω, πρέπει να γίνουν αβαρίες τύπου Οτσαλάν. Και αν γίνουν, θα πληγεί το γόητρο της χώρας ανεπανόρθωτα, καθώς θα παρουσιαστεί υποκύπτουσα στον «σουλτάνο».
Αν και αρθρογράφησα το 2017 υπέρ της έκδοσης των «οκτώ», τώρα δεν μπορώ να κάνω το ίδιο, καθώς μπαίνει στη ζυγαριά ο απαράδεκτος εκβιασμός του «σουλτάνου». Δεν αποφασίζουν οι δημοκρατίες έτσι. Με τις εκλογές μπροστά, όμως, ο χρόνος δεν δουλεύει υπέρ της χώρας και υπέρ του πρωθυπουργού. Για να πάρουμε τους αξιωματικούς μας πίσω, η Ελλάς μπορεί να αναγκαστεί σε αβαρία. Δεν το εύχομαι, αλλά με αυτούς που έχουμε δεν μπορώ και να το αποκλείσω. Τι θέλω, όμως, να πω με την αναδρομή και στις δύο αυτές υποθέσεις; Πως αν δεν σβήνεις τη φωτιά μόλις πάει να ανάψει και χάνεις χρόνο, μετά σύρεσαι από τις εξελίξεις. Αυτό παθαίνει σήμερα ο πρωθυπουργός. Σύρεται. Και με ανοικτό το θέμα των υδρογονανθράκων μπροστά, το φθινόπωρο θα συρθεί και άλλο.
