Αναπάντητα ρωτήματα από μία συνέντευξη

Εχει αρχίσει πλέον η αστική μας ευγένεια να συγκρούεται βάναυσα με την επαναστατική μας διάθεση!

Η αλήθεια είναι ότι χρόνια τώρα διαβάζουμε «βαρυσήμαντες» συνεντεύξεις, με σπουδαία (δήθεν) αποφθέγματα που αποτελούν απαντήσεις σε στρογγυλεμένες και σίγουρα προσυμφωνημένες ερωτήσεις.

Ομως, πλέον οι εποχές αλλάζουν. Και μπορεί «ο πελάτης να έχει πάντα δίκιο», αλλά θα πρέπει και ο ταλαιπωρημένος Ελληνας να μάθει επιτελούς την αλήθεια! Την… αληθινή αλήθεια! Θα πρέπει οι εκδότες και οι δημοσιογράφοι να τιμούν το λειτούργημά τους και όχι να χρησιμοποιούν τα Μέσα ως διαύλους επικοινωνιακών στρατηγικών. Εκτός βέβαια, αν στον ανάλογο χώρο που διαθέτουν, προσθέτουν τη γνωστή σήμανση: «ΞΕΝΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ».

Διαβάζοντας σε κυριακάτικη εφημερίδα, από εκείνες που θέλουν να μας… διδάσκουν, εκτός από το να μας ενημερώνουν και να μας πληροφορούν, τη συνέντευξη (;) του διευθύνοντος συμβούλου της Eurobank, μας γεννήθηκαν πολύ περισσότερες απορίες, αντί να λυθούν όσες τυχόν είχαμε. Μας γεννήθηκε η απορία ότι όντως «έκαναν συνειδητή υπέρβαση με την απόφαση για συγχώνευση». Γιατί όλα τα στοιχεία μαρτυρούν για μια λύση έκτακτης ανάγκης. Μας γεννήθηκε η απορία για το ποιοι είναι οι «οι παράγοντες που αναπαράγουν την κρίση και τις νοσηρές νοοτροπίες και πρέπει να περιθωριοποιηθούν»! Διακρίνει ο διευθύνων σύμβουλος ανάλογους παράγοντες να βρίσκονται στις διοικήσεις των τραπεζών – και φυσικά όχι μόνο της δικιάς του;

Ποιες είναι «οι δυνάμεις εκείνες οι οποίες θα μπορέσουν να υλοποιήσουν τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις καλύτερα και αποτελεσματικότερα» και στις οποίες πρέπει να δοθεί χώρος; Μέχρι πριν από λίγους μήνες υπήρχε ανάλογος χώρος για τέτοιες δυνάμεις; Γιατί «ο δημόσιος τομέας είναι πάντα αναποτελεσματικός και η ιδιωτική επιχειρηματικότητα πάντα υγιής»;

Ρίχνοντας μια ματιά στη λειτουργία των περισσότερων από τις δανειοδοτηθείσες μεγάλες επιχειρήσεις, καταλήγει σε αυτό το συμπέρασμα; Και βέβαια λόγω θέσης είναι πολύ εύκολο να το ελέγξει! Θα περιμέναμε όμως κάποια στιγμή, από ανθρώπους ιδιαιτέρως ευφυείς να ξεκινήσουν την περίοδο της ενδοσκόπησης και της αυτογνωσίας. Θα περιμέναμε, όταν εύστοχα παρατηρούν ότι «η ισότητα δεν χτίζεται με αριθμούς αλλά με κοινές προσπάθειες, με κοινές προοπτικές, μέσα από γνήσιες προθέσεις και σχέσεις αμοιβαίας εμπιστοσύνης», να έχουν το θάρρος να θυμηθούν την περίοδο της μεγάλης ανάπτυξης, των συνεχών εξαγορών και της τότε διάθεσης και συμπεριφοράς προς τους τότε «ίσους». Θα νιώθαμε ανακούφιση αν δίπλα στη σοφή ρήση «πρέπει, εντέλει, να ξαναδεσμευτούμε σε ένα ισχυρό όραμα που θα εμπνέει και θα κινητοποιεί την ελληνική κοινωνία και ιδιαίτερα τους νέους», θα προσέθετε ότι μια γενιά ολόκληρη μεγαλοστελεχών, golden boys, ταλαντούχων μεγαλο-κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών και μιντιαρχών ανήκει οριστικά στο χρονοντούλαπο της ελληνικής επιχειρηματικής σκηνής.

Γιατί θα νιώθαμε καλύτερα αν κάποιοι μεγάλοι (;) του περίφημου ιδιωτικού τομέα, αντί να αναμασούν τις… αερολογίες του παρελθόντος, μας έπειθαν ότι θέλουν ουσιαστικά να πάει μπροστά αυτός ο τόπος. Οτι έχουν όραμα. Θα νιώθαμε πολύ καλύτερα…

Ι. Φιλιππάκης