Τον τελευταίο καιρό μόνο η ηχώ του ωκεανού έμοιαζε ικανή να σκεπάσει τη βοή των ψιθύρων που τύλιγαν την Αβάνα. Η ανησυχία των «Αμπανέρος» δεν αφορούσε βέβαια τον «lider maximo» Φιντέλ Κάστρο, αλλά τον πολιτικό σύντροφό του Ούγκο Τσάβες, ο οποίος για μήνες νοσηλευόταν σε νοσοκομείο της κουβανικής πρωτεύουσας, δίνοντας την προσωπική του μάχη με την επάρατη νόσο.
Ολο αυτό το διάστημα οι φήμες για την κατάσταση της υγείας του «el presidente» οργίαζαν, στηριγμένες βέβαια στην απαραίτητη «ειδησεογραφική» σπέκουλα που γίνεται στις περιπτώσεις αυτές. Κανείς, ωστόσο, δεν φανταζόταν -με την επιστροφή του πίσω στη Βενεζουέλα- ένα «τέλος εποχής» σαν κι αυτό· ένα τέλος άδοξο, αόρατο, σκεπασμένο με το αδιαφανές σάβανο της σιωπής και με πρωταγωνιστές ένα ταλαιπωρημένο από τον καρκίνο σώμα και το κρεβάτι ενός νοσοκομείου…
Φίλοι και εχθροί προέβλεπαν ότι ο Ούγκο Τσάβες θα βρισκόταν στην εξουσία επί χρόνια, δίνοντας το δικό του χρώμα στη -θετική ή αρνητική- πολιτική μεταμόρφωση της Βενεζουέλας αλλά και ολόκληρης της Λατινικής Αμερικής. Οι οπαδοί του τον φαντάζονταν γέρο πια, να χαιρετά από το μπαλκόνι της προεδρικής κατοικίας τον λαό του, που θα ζούσε την πραγμάτωση του σοσιαλιστικού οράματος. Την ίδια ώρα οι αντίπαλοι ήλπιζαν κάποια μέρα να τον δουν ηττημένο, ταπεινωμένο πολιτικά, έναν παρία περιπλανώμενο στα ερείπια «της αποτυχημένης επανάστασής του».
Η Ιστορία όμως έγραψε διαφορετικά τον επίλογο του «τσαβισμού» στη Βενεζουέλα. «Πήραμε την πληροφορία για το πιο τραγικό γεγονός που έχουμε ανακοινώσει στον λαό μας. Στις 16.25 (τοπική ώρα) σήμερα, 5 Μαρτίου, απεβίωσε ο πρόεδρος Ούγκο Τσάβες» ανέφερε στο κυβερνητικό διάγγελμα που μεταδόθηκε τηλεοπτικά ο αντιπρόεδρος της χώρας Νίκολα Μαντούρο – κηρύσσοντας παράλληλα 7ήμερο εθνικό πένθος για τον θάνατο του κομαντάντε και ορίζοντας την κηδεία του για την ερχόμενη Παρασκευή. Μετά το αρχικό σοκ, ο λαός της Βενεζουέλας άκουσε τον Μαντούρο να ανακοινώνει επίσης ότι οι εκλογές στη χώρα ορίστηκαν σε 30 ημέρες, με τον νυν αντιπρόεδρο να αναλαμβάνει χρέη προσωρινού προέδρου.
Με θλίψη στα πρόσωπα αλλά και έκπληξη, που υποδηλώνει ότι ουδείς περίμενε την τραγική είδηση, χιλιάδες υποστηρικτές του εκλιπόντος προέδρου της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες βγήκαν στους δρόμους -όπου σημειώθηκαν και ορισμένα περιστατικά βίας και λεηλασιών- θρηνώντας και φωνάζοντας συνθήματα. Χθες μάλιστα έγινε και η μεταφορά της σορού του στους δρόμους του Καράκας, με το πλήθος να ζητά τον ενταφιασμό του στο Πάνθεον, όπου πρόκειται να φιλοξενηθεί και το λείψανο του ήρωα του απελευθερωτικού αγώνα στη νοτιοαμερικανική ήπειρο Σιμόν Μπολίβαρ.
«Πρέπει να αποδείξουμε ότι αυτό που έκανε δεν ήταν μάταιο» δήλωνε η 49χρονη Τζαμίλα Ρίβας, κλαίγοντας έξω από το στρατιωτικό νοσοκομείο όπου απεβίωσε ο Τσάβες και όπου εκατοντάδες υποστηρικτές του είχαν συγκεντρωθεί, μην πιστεύοντας ότι ο ηγέτης τους έφυγε από τη ζωή! «Ηταν ο πατέρας μας. Εμείς θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε!» έλεγε και η 58χρονη Νάνσι Γιοτίγια στο κέντρο του Καράκας.
Την ίδια στιγμή όμως σε άλλες περιοχές της Βενεζουέλας και παρότι ο ηγέτης της αντιπολίτευσης Ενρίκε Καπρίλες απηύθυνε έκκληση για ενότητα, μερίδα αντιπάλων του δεν μπορούσε να κρύψει την ευτυχία της για το τέλος «του δικτάτορα».
«Επιτέλους!» φώναζαν ορισμένες γυναίκες, βγαίνοντας από τα σπίτια τους σε μία αριστοκρατική γειτονιά, ενώ ορισμένοι «γιόρτασαν» ανοιχτά τον θάνατο του προέδρου μέσω του twitter.
Επαναστάτης; Δημοκράτης; Λαϊκιστής; Δικτάτορας; Αυτό θα το κρίνει η Ιστορία. Ο προσεκτικός παρατηρητής της ειδησεογραφίας πάντως εύκολα μπορεί να αναγνωρίσει στο πρόσωπο του Ούγκο Τσάβες έναν παθιασμένο πολιτικό…
Γιώργος Τραπεζιώτης
Μ.Η.Τ. 232120