Μήνες τώρα ζούμε το καθημερινό δράμα των «διαπραγματεύσεων » με τους δανειστές μας. Οι διαπραγματεύσεις έχουν γίνει πια ένα «γεφύρι της Άρτας» που «ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ εγκρεμιζόταν».
Όλο περιμένουμε την λύτρωση κι αυτή δεν ‘έρχεται κι όλο βαρύτερα τα μέτρα που οι «σύμμαχοι « και δανειστές, μας επιβάλλουν για να δοθεί ανάσα κι όχι λύτρωση στο μαρτύριο μας .Έτσι η κλασσική περίπτωση επιβολής του δίκαιου του ισχυρότερου είναι η περίπτωση που Θουκυδίδη αποτυπώνει και επίκαιρη όσο ποτέ άλλοτε, σαν τον διάλογο των Μηλίων με τους Αθηναίους
Ο Διάλογος των Μηλίων με τους Αθηναίους είναι ένα από τα δραματικότερα επεισόδια του Πελοποννησιακού Πολέμου και εξιστορείται στο 5ο βιβλίο της Ιστορίας του Θουκυδίδη. Το περιστατικό συνέβη το 416 π.Χ. Οι Αθηναίοι επιτέθηκαν στην Μήλο, μια μικρή, Λακεδαιμονική αποικία, με σκοπό να την αναγκάσουν να ενταχθεί στην Αθηναϊκή Συμμαχία. Οι Μήλιοι ζήτησαν να γίνει σεβαστό το δικαίωμά τους να μείνουν ουδέτεροι στη σύγκρουση των Αθηναίων με τη Σπάρτη. Τελικά οι Αθηναίοι εκμεταλλευόμενοι την τεράστια στρατιωτική τους υπεροχή καταλαμβάνουν την Μήλο, εκτελούν όλους τους ενήλικους άνδρες, και εξανδραποδίζουν τις γυναίκες και τα παιδιά, εγκαθιστώντας στο νησί Αθηναίους εποίκους. Είναι χαρακτηριστικός ο διάλογος:
Σας θέλουμε εχθρούς Μήλιοι: Και πώς είναι δυνατόν να είναι εξ ίσου συμφέρον για εμάς να γίνουμε δούλοι, και συγχρόνως να είναι δικό σας συμφέρον να γίνετε κυρίαρχοί μας;
Αθηναίοι: Επειδή εσείς θα έχετε τη δυνατότητα να υποταχτείτε πριν να πάθετε τις πιο μεγάλες συμφορές, κι εμείς, αν δεν σας καταστρέψουμε, θα έχουμε κέρδος. Μήλιοι: Ώστε, δεν θα μας δεχθείτε να είμαστε φίλοι σας και όχι εχθροί σας, αλλά να διατηρήσουμε την ειρήνη και την ουδετερότητά μας; Αθηναίοι: Όχι, γιατί δεν μας βλάπτει τόσο η έχθρα σας όσο η φιλία σας. Η φιλία σας, στα μάτια των υπηκόων μας, θα ήταν απόδειξη αδυναμίας, ενώ το μίσος σας απόδειξη της δύναμής μας.
Έτσι έκλεισε μια θλιβερή ιστορία τότε. Αλλά δυστυχώς η Ιστορία επαναλαμβάνεται με την επίκληση του δικαίου του ισχυρού που δεν κερδίζει πάντοτε στις μάχες που δίνει, αλλά ηττάται από τον αδύνατο ενιότε. Άλλωστε σ’ αυτή την υπόθεση δεν μπορεί να υπάρξουν νικητές και νικημένοι, πώς άλλωστε στην Ευρώπη που όλοι ανήκουμε:”Διότι κατοικούμε αυτήν την χώρα, χωρίς ούτε να εκδιώξουμε άλλους εξ αυτής ούτε να την καταλάβουμε έρημο ούτε να εγκατασταθούμε σε αυτήν ως ανάμεικτος ομάδα από διάφορα ανόμοια φύλα, απεναντίας είναι τόσον ευγενές και γνήσιο το γένος μας, ώστε τη χώρα, στην οποίαν είδαμε το πρώτο φως, εξακολουθούμε συνεχώς να κατοικούμε, διότι είμεθα Αυτόχθονες και μόνον εμείς από όλους τούς άλλους έχουμε το δικαίωμα να προσφωνούμε την πόλη μας με τις ίδιες λέξεις, δια των οποίων προσαγορεύομε τούς πλέον γνωστούς συγγενείς”.
(Ισοκράτης, «Πανηγυρικός», 24 -25)
* Του Αντώνη Αργυρού, δικηγόρου παρ’ Αρείω Πάγω. Το 2012 διετέλεσε Υπουργός Επικρατείας στην κυβέρνηση Πικραμμένου. Από το 2004 είναι Δικηγόρος και Αναπληρωτής Νομικός Σύμβουλος στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Με σημαντική επιστημονική δράση, άρθρα και σχόλια σε δικαστικές αποφάσεις δημοσιεύονται στα πιο γνωστά νομικά περιοδικά.
πηγή: news247.gr
Μ.Η.Τ. 232120