Αντώνης Σαμαράς: Ο «αντιμνημονιακός» του 2010 που έγινε σκληρός «μνημονιακός» το 2012. Πώς οδήγησε στο ναδίρ τη Ν.Δ. και τη χώρα στην πλήρη φτωχοποίηση
Δραματικός είναι ο απολογισμός της θητείας του Αντώνη Σαμαρά στην ηγεσία της Ν.Δ., από την οποία υποχρεώθηκε να παραιτηθεί ύστερα από τη (νέα) βαριά ήττα στο δημοψήφισμα της περασμένης Κυριακής. Οταν μάλιστα τον Νοέμβριο του 2009 κέρδιζε σαρωτικά τις εσωκομματικές εκλογές στη Ν.Δ., δημιουργώντας πραγματικό λαϊκό ρεύμα, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι πεντέμισι χρόνια αργότερα θα αποχωρούσε από τα γραφεία της λεωφόρου Συγγρού σαν «κυνηγημένος» και με τη δημοφιλία του στο ναδίρ…
Η απογοήτευση δεν είναι εμφανής, εδώ και πολύ καιρό, μόνο στα στελέχη της Ν.Δ., αλλά και στους οπαδούς και τους ψηφοφόρους της μεγάλης κεντροδεξιάς παράταξης, οι οποίοι με μελαγχολία διαπίστωσαν ότι ο κ. Σαμαράς, με τις οβιδιακές μεταμορφώσεις του, τα μέτρα που έλαβε και τις επιλογές που έκανε, προκάλεσε τη συρρίκνωσή της και επέτρεψε στον ΣΥΡΙΖΑ να κυριαρχήσει στο πολιτικό σκηνικό. Ο κ. Σαμαράς είναι εκείνος που, διαψεύδοντας όλες τις προσδοκίες, οδήγησε τη Νέα Δημοκρατία στο χαμηλότερο εκλογικό ποσοστό που έλαβε από την ίδρυσή της (18,9% στις εθνικές εκλογές του Μαΐου του 2012), αλλά και τη χώρα στην πλήρη φτωχοποίηση, μέσω της συνέχισης της πολιτικής των Μνημονίων.
Κι αν ο ίδιος δήλωνε, μετά την εκλογή του στην ηγεσία του κόμματος στις 29 Νοεμβρίου 2009, ότι «δεν με νοιάζει ποιον ψήφισαν τα στελέχη και όσα ειπώθηκαν μέχρι σήμερα. Τα έχω ξεχάσει όλα – σφουγγάρι», σήμερα το σφουγγάρι θα πρέπει να το πάρουν οι ψηφοφόροι και τα στελέχη της Ν.Δ. για να σβήσουν (αν αυτό είναι δυνατόν) τις αρνητικές επιδόσεις του τόσο για την παράταξη όσο και για τη τη χώρα!
Το δημοψήφισμα και το ηχηρό «όχι» του ελληνικού λαού αποτέλεσε το τέλος του κ. Σαμαρά, ο οποίος με καθυστέρηση έξι μηνών αποφάσισε να παραιτηθεί από την ηγεσία του κόμματος. Οπως λένε οι κακές γλώσσες, πάντως, η τοποθέτηση στη θέση του ασκούντος χρέη προέδρου Βαγγέλη Μεϊμαράκη είναι απλά η «βιτρίνα», και πίσω από αυτόν κρύβεται ο κ. Σαμαράς.
Ο Νοέμβριος του 2011 είναι το σημείο καμπής για τον κ. Σαμαρά. Εως εκείνη την περίοδο πολεμούσε το Μνημόνιο και εμφανιζόταν αμετακίνητος στις επιλογές του. Τότε, όμως, έκανε την πρώτη μεγάλη «κυβίστηση», αποδεχόμενος τη συμμετοχή της Ν.Δ. στην κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου, που αποτέλεσε και την απαρχή της μνημονιακής πορείας του.
Στις 7 Ιουλίου 2010, ο κ. Σαμαράς είχε παρουσιάσει το «Ζάππειο Ι», ασκώντας έντονη κριτική στη μνημονιακή πολιτική του ΠΑΣΟΚ. «Δεν πάει άλλο! Κάτι πρέπει να αλλάξει. Η πολιτική του Μνημονίου πρέπει να αλλάξει» είχε πει και τον Οκτώβριο του 2010, προσθέτοντας ότι «το Μνημόνιο δεν ήταν μονόδρομος και, αντίθετα, οι πολιτικές του Μνημονίου οδηγούν σε φαύλο κύκλο ύφεσης, οικονομικής παράλυσης και σε ακόμη σκληρότερα μέτρα, που απλώς αναβάλλονται εν όψει των αυτοδιοικητικών εκλογών». Μάλιστα, τότε ο κ. Σαμαράς εξαπέλυσε επίθεση στο ΠΑΣΟΚ, λέγοντας ότι «είναι υπεύθυνο για τις ολιγωρίες και τις παραλείψεις του παρελθόντος», καθώς επίσης και ότι «ακόμη και σήμερα παίζει ανεύθυνα παιχνίδια για να εξυπηρετήσει δικές του σκοπιμότητες». Κατηγόρησε τον Γιώργο Παπανδρέου ότι «οδήγησε τα πράγματα στο Μνημόνιο και διέσυρε τη χώρα στο εξωτερικό», καθώς επίσης και ότι «κορόιδεψε τους Ελληνες και τώρα προσπαθεί να τους εκβιάσει».
Δεν έμεινε, όμως, μόνο εκεί, καθώς στις 12 Μαΐου 2011 παρουσίασε ακόμα ένα αντιϋφεσιακό οικονομικό πρόγραμμα («Ζάππειο ΙΙ»), εξαπολύοντας βολές κατά της τότε κυβέρνησης. Τον Σεπτέμβριο του 2011, από το βήμα της ΔΕΘ, ο κ. Σαμαράς δήλωνε ότι «η μόνη λύση στο σημερινό αδιέξοδο είναι οι εκλογές». «Δεν φυγομάχησε η Ν.Δ. Το 2009, αλλά ο κ. Παπανδρέου εκβίασε τις εκλογές» επεσήμανε, υποστηρίζοντας ότι ο πρωθυπουργός «είπε ψέματα και για το έλλειμμα». Αναφερόμενος, μάλιστα, στη φράση «λεφτά υπάρχουν», παρατήρησε ότι ούτε το 2009 υπήρχαν ούτε σήμερα υπάρχουν. Μάλιστα, ο κ. Σαμαράς είχε επισημάνει τότε ότι αδίκως κατηγορούσαν τη Ν.Δ. ότι επιθυμούσε την επιστροφή στη δραχμή και είπε πως τα σενάρια της δραχμής τα διακινούσαν στελέχη του ΠΑΣΟΚ, υπουργοί και επίτροποι, κάτι που σήμερα κάνει η Ν.Δ., κατηγορώντας τον ΣΥΡΙΖΑ για μυστικό σχέδιο επιστροφής σε εθνικό νόμισμα.
Τον Νοέμβριο του 2011, ο κ. Σαμαράς, ο οποίος είχε διαγράψει την Ντόρα Μπακογιάννη από τη Ν.Δ. γιατί ψήφισε το πρώτο Μνημόνιο, κάνει μια εντυπωσιακή στροφή 180 μοιρών και μπαίνει στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Αμέσως μετά, τον Φεβρουάριο του 2012, ψηφίζει το δεύτερο Μνημόνιο. Για να εισέλθει στην κυβέρνηση του τραπεζίτη (και ανθρώπου του Κ. Σημίτη), κ. Παπαδήμου, ο κ. Σαμαράς, είχε προηγηθεί τηλεφώνημα του τότε προέδρου της Κομισιόν Χοσέ Μανουέλ Μπαρόζο, ο οποίος απαίτησε να αφήσει την αντιμνημονιακή ρητορική και να στηρίξει τη νέα μνημονιακή κυβέρνηση.
Το δεύτερο Μνημόνιο (ψηφίστηκε από 199 βουλευτές) το καταψήφισαν 21 βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, τους οποίους ευθύς αμέσως διέγραψε, αν και πίστευε ότι θα ήταν περιορισμένος ο αριθμός. Οι περισσότεροι προσχώρησαν στη συνέχεια στο κόμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων, το οποίο απέκτησε έτσι νέα δυναμική. Πιο συγκεκριμένα, ο κ. Σαμαράς έθεσε εκτός κόμματος τους βουλευτές Ελενα Κουντουρά, Ελίζα Βόζενμπεργκ, Δημήτρη Σταμάτη, Κωνσταντίνο Παπασιώζο, Γιώργο Βλάχο, Μιχάλη Γιαννάκη, Μαργαρίτη Τζήμα, Τσαμπίκα Ιατρίδη, Αλέξανδρο Δερμετζόπουλο, Κωνσταντίνο Μαρκόπουλο, Μανώλη Κεφαλογιάννη, Κωνσταντίνο Γκιουλέκα, Ζήση Τζηκαλάγια, Χρήστο Ζώη, Σπυρίδωνα Γαληνό, Παναγιώτη Μελά, Γεώργιο Καρασμάνη, Θεόφιλο Λεονταρίδη, Αναστάσιο Καριπίδη, Μαρία Κόλλια – Τσαρουχά, Γεώργιο Βαγιωνά. Παράλληλα, μαζί με τον ήδη ευρισκόμενο εκτός της Κοινοβουλευτικής Ομάδας Πάνο Καμμένο, τους παρέπεμψε στο Πειθαρχικό Συμβούλιο με το ερώτημα της οριστικής διαγραφής από μέλη της Νέας Δημοκρατίας, όπως και έγινε.
Μόνο 18,9%
Την ίδια στιγμή, ο κ. Σαμαράς συνέχιζε να ζητά εκλογές, οι οποίες έγιναν τον Μάιο του 2012 και η Νέα Δημοκρατία κατέγραψε τα χαμηλότερα εκλογικά ποσοστά της, της τάξης του 18,9%. Μεταξύ αυτής της εκλογικής αναμέτρησης και του Ιουνίου, ο κ. Σαμαράς παρουσίασε 18 δεσμεύσεις για την οικονομική ελάφρυνση των πολιτών και την αναπτυξιακή προοπτική της χώρας για να μπορέσει να βγει πρώτο κόμμα. Φυσικά, δεν τήρησε τίποτε από αυτά και, μετά τις νέες εκλογές του 2012, ξεκίνησε μαζί με τον ύπαρχο του «Τιτανικού» Ευάγγελο Βενιζέλο (και σε πρώτη φάση με τη ΔΗΜ.ΑΡ. του Φ. Κουβέλη) τη νέα καταστροφική πολιτική με την κυβέρνηση συνεργασίας που συγκρότησαν. Τον Αύγουστο του 2012, ο κ. Σαμαράς ζήτησε συγγνώμη από τη Γερμανίδα καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ, λέγοντας το -θρυλικό πλέον- «ουδείς αναμάρτητος».
Η πλήρης ταύτιση με τον Ευ.Βενιζέλο
Η αρχή του τέλους για τον κ. Σαμαρά ήταν η πλήρης ταύτισή του με τον κ. Βενιζέλο, τον οποίο στήριξε ακόμη και στο θέμα των γερμανικών υποβρυχίων, για τα οποία, όταν ήταν στην αξιωματική αντιπολίτευση και πριν γίνει μνημονιακός, είχε ασκήσει έντονη κριτική. Η συμπόρευση αυτή τον οδήγησε και στις διώξεις εναντίον των βουλευτών της Χρυσής Αυγής, κόβοντας κάθε γέφυρα με τους δεξιούς ψηφοφόρους οι οποίοι οδηγήθηκαν στην αγκαλιά του κόμματος του Νίκου Μιχαλολιάκου Μάλιστα, πληροφορίες που κυκλοφόρησαν τότε έκαναν λόγο για εντολή Σαμαρά στη Δικαιοσύνη με στόχο να διαλύσει το κόμμα της Χρυσής Αυγής, ενώ λίγο αργότερα οι σχετικοί διάλογοι που αποκαλύφθηκαν ανάμεσα στον τότε γενικό γραμματέα της κυβέρνησης Τάκη Μπαλτάκο και τον βουλευτή της Χ.Α. Ηλία Κασιδιάρη οδήγησαν στην αποπομπή του πρώτου και προκάλεσαν πολιτικό σεισμό…
Παράλληλα, ο κ. Σαμαράς συνέχιζε να υπερασπίζεται τα μέσα ενημέρωσης της διαπλοκής και τους μεγάλους δημοσιογράφους της, προκαλώντας ιδιαίτερα αρνητικές και ευτελιστικές εντυπώσεις. Τον περασμένο Οκτώβριο, μάλιστα, από το βήμα της Βουλής, κατηγορώντας τον ΣΥΡΙΖΑ, υπερασπίστηκε τον γνωστό για τον προπαγανδιστικό ρόλο του Γιάννη Πρετεντέρη, κατηγορώντας τον ΣΥΡΙΖΑ που δεν δεχόταν να πηγαίνει στην εκπομπή του. Παραγνώρισε, βέβαια, ότι αιτία για το εμπάργκο ήταν η σεξιστική επίθεση στη Ζωή Κωνσταντοπούλου που εξαπέλυσε ο Πρετεντέρης…
Η στήριξη στον Παπασταύρου (της «λίστας Λαγκάρντ»)
Αίσθηση και ταυτόχρονα πολιτικές επιπτώσεις στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας είχε και η συνεχής στήριξη Σαμαρά στον στενό συνεργάτη του Σταύρο Παπασταύρου, ο οποίος εμπλέκεται στη «λίστα Λαγκάρντ». Μάλιστα, στο σκάνδαλο Παπασταύρου αναφέρθηκε πρόσφατα, στην προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή για τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος κατέθεσε και το σχετικό δημοσίευμα ιταλικής εφημερίδας, θέτοντας το ερώτημα, με παραλήπτη τον τέως πρωθυπουργό, «Γιατί από τη ”λίστα Λαγκάρντ” έχουν ελεγχθεί μόνο 25 ονόματα;» και προσθέτοντας: «Σήμερα πληροφορηθήκαμε από ξένα δημοσιεύματα ότι παραιτήθηκαν δημόσιοι υπάλληλοι, γιατί τους ασκήθηκαν πιέσεις ώστε να μην ελεγχθεί στενός συνεργάτης του πρώην πρωθυπουργού».
Ο κ. Σαμαράς, επιβεβαιώνοντας τη ρήση ότι «όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται», αντί να αμφισβητήσει την αλήθεια αυτού που κατήγγειλε ο κ. Τσίπρας, έσπευσε όχι μόνο να προσφέρει πλήρη κάλυψη, αλλά και να απαλλάξει και τους 2.062 που αναφέρονται στη «λίστα Λαγκάρντ» ως φοροφυγάδες, λέγοντας «Μακάρι η Ελλάδα να είχε 10 Παπασταύρους (!)» και αφήνοντας άφωνη τη Βουλή. Με τη φράση αυτήν επιβεβαίωσε ο τέως πρωθυπουργός τους στενούς δεσμούς που διατηρεί με τον κ. Παπασταύρου, ενώ δεν υπάρχει προηγούμενο στον κόσμο όπου πρωθυπουργός δίνει συγχωροχάρτι σε στενό συνεργάτη του, το όνομα του οποίου κοσμεί μυστική λίστα με άτομα που έχουν φυγαδεύσει κρυφά χρήματα στον παράδεισο της φοροδιαφυγής, την Ελβετία. Ο κ. Τσίπρας δεν έχασε φυσικά την ευκαιρία να του δωσει «πληρωμένη» απάντηση: «Σας τιμά να τον υπερασπίζεστε. Συνεργάτης σας ήταν. Δεν σας τιμούσε, βέβαια, που του παρείχατε ασυλία όσο ήσασταν στην κυβέρνηση και ήταν συνεργάτης σας, συνεργάτης του πρωθυπουργού στους ελέγχους του ΣΔΟΕ. Είπατε ”μακάρι η χώρα να είχε άλλους 10 Παπασταύρους”. Δεν έχει άλλους 10, κύριε Σαμαρά. Αλλους 2.062 έχει, είναι στη ”λίστα Λαγκάρντ” και θα ελεγχθούν ένας προς έναν».
