Με αποτροπιασμό και έκπληξη παρακολουθεί η βρετανική και η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη τα ρεπορτάζ και τις αναφορές των ΜΜΕ για τη στυγερή δολοφονία Αγγλου στρατιώτη από μουσουλμάνους δράστες και τον τεμαχισμό του πτώματός του εν μέση οδώ. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι δολοφόνοι, όσο περίμεναν την αστυνομία, έκαναν δηλώσεις σε περαστικούς και φώναζαν συνθήματα όπως «Ορκιζόμαστε στον παντοδύναμο Αλλάχ ότι δεν θα σταματήσουμε ποτέ να σας πολεμούμε» και «οφθαλμός αντί οφθαλμού».
Ταυτόχρονα, στη μαρτυρική Συρία ακόμα αγνοούνται οι απαχθέντες Συρορθόδοξοι επίσκοποι, ενώ μια ισλαμική οργάνωση δημοσιοποίησε προκήρυξη στην οποία επισημαίνεται ότι «είναι εντολή» του Θεού να δολοφονηθούν οι εν ομηρία ευρισκόμενοι επίσκοποι επειδή «είναι αμαρτωλοί». Οι αμαρτίες τους, σύμφωνα με την… τελεσίδικη απόφαση των ισλαμιστών, είναι η αποδοχή της τριαδικότητας του Θεού και η πίστη των Συρορθόδοξων επισκόπων ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο γιος της Μαρίας!
Φυσικά, υπάρχει και η Αραβική Ανοιξη, το μεγάλης έκτασης μακελειό, το οποίο χαιρετίστηκε από τις ηγεσίες της Ε.Ε. και των ΗΠΑ και βύθισε σχεδόν το σύνολο της Βορείου Αφρικής στον ισλαμικό χειμώνα.
Αν συνδυαστούν όλα τα παραπάνω με την εν γένει συμπεριφορά αρκετών μουσουλμάνων που υποτίθεται ότι «ενσωματώθηκαν» στις δυτικές κοινωνίες (απειλές σε σκιτσογράφους που έκαναν χιούμορ με τον Μωάμεθ, τις επαναλαμβανόμενες συγκρούσεις, τις τρομοκρατικές ενέργειες κ.ά.), καθίσταται ηλίου φαεινότερο ότι διάγουμε περίοδο ακήρυκτου πολέμου. Τα «πυρά» που ρίχνονται (από τη μία πλευρά) είναι τροχιοδεικτικά, αλλά παραμένουν πυρά.
Οι αντιστάσεις που συναντά στην επέλασή της η ημισέληνος είναι μηδενικές και οι κυβερνήσεις των δυτικών χωρών, πνιγμένες στα θολά νερά της πολιτικής «ορθότητας», του «αντιρατσισμού» και των ιδεολογημάτων των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, προδίδουν τους λαούς τους ψηφίζοντας νομοθετήματα τα οποία επιταχύνουν την επέκταση του μουσουλμανικού τόξου.
Πόσο επιπλέον αίμα πρέπει να χυθεί άδικα για να συνειδητοποιήσουν οι ιθύνοντες την υποχρέωσή τους να ελέγξουν αποφασιστικά την ισλαμική απειλή;
