Οι μάζες συνηθίζουν να αφιερώνουν χρόνο, χρήματα και προσπάθεια σε διάφορες ενασχολήσεις που ίσως να μην αξίζουν και τόσο πολύ. Ομως, οι εσωτερικές χορδές των ανθρώπων δονούνται μόνο όπου και όταν πρέπει. Η κατάνυξη, η αληθινή συγκίνηση και η ανάταση της ψυχής προκύπτουν όταν μιλά μέσα τους το θείον και η συλλογική μνήμη.
Μία από αυτές τις ξεχωριστές στιγμές έζησαν όσοι παρευρέθησαν στην παράδοση της Ροτόντας, που άνοιξε τις πύλες της έπειτα από 40 χρόνια αναστηλωτικών και άλλων εργασιών.
Οπως έγραψε χαρακτηριστικά η εφημερίδα μας, «δέος και ρίγη συγκίνησης ένιωσαν εκατοντάδες πολίτες, όταν άκουσαν να ψάλλεται ο Ακάθιστος Υμνος μέσα στη Ροτόντα. Οι επιβλητικές φωνές ιεροψαλτών και χορωδών καθήλωσαν όσους βρέθηκαν το βράδυ της Παρασκευής στο εντυπωσιακό μνημείο και συμμετείχαν στην τελετή που έγινε με αφορμή την παράδοσή του στον λαό της Θεσσαλονίκης».
Αυτό το ανεπανάληπτο βίωμα με τον ουράνιο ήχο του Ακάθιστου Υμνου, ο οποίος συνταιριάζει απόλυτα και ιδανικά το θρησκευτικό και εθνικό αίσθημα των Ελλήνων και συγκλόνισε το κοινό στη Ροτόντα, είναι η συνταγή για την άμεση θεραπεία από τη βαριά νόσο που πλήττει τη χώρα.
Τα συγκολλητικά στοιχεία μιας κοινωνίας δεν είναι τα εφήμερα, τα χθόνια, τα άνευ σημασίας ζητήματα. Οι λαοί δεν μπορούν να θέσουν ως μοναδικούς και κυρίαρχους στόχους τους την κατανάλωση διάφορων υλικών αγαθών. Η ύλη είναι ένα από τα εργαλεία της καθημερινότητας, όχι αυτοσκοπός.
Οι Ελληνες το γνωρίζουν καλά αυτό. Η πολυχιλιετής Ιστορία του Γένους μας αποδεικνύει περίτρανα ότι οι χρυσές στιγμές μας δεν προέκυψαν λόγω της επικέντρωσης της προσοχής μας στο χρυσίον, αλλά στην αρετή.
Η θρησκεία μας, η πατρίδα μας, οι οικογένειές μας, τα κοινά ήθη και έθιμα, η γλώσσα μας και ο πολιτισμός μας είναι εκείνα που μπορούν να προσφέρουν όση ισχύ χρειαζόμαστε για να μείνουμε όρθιοι στους τρικυμιώδεις αιώνες που έρχονται.
Ψηλά πρέπει να στοχεύουμε. Εκεί όπου ανήκουμε και αναπόφευκτα θα πάμε.
