Υπάρχουν διάφορες μέθοδοι για να αντιμετωπιστεί μια κρίση:
Η τεχνοκρατική. Εκεί τα καλύτερα και πιο δημιουργικά μυαλά ενός κράτους συγκεντρώνονται, διαλέγονται, συσκέπτονται, διαφωνούν και στο τέλος καταλήγουν σε ένα συγκροτημένο εφαρμοστικό πλαίσιο επίλυσης των προβλημάτων, με χρονοδιαγράμματα, σενάριο Α, σενάριο Β, σενάριο κλιμάκωσης, σενάριο ήπιας ή σκληρής απεμπλοκής κ.ά.
Η ευέλικτη εφαρμογή. Ο πυρήνας της λήψης αποφάσεων υιοθετεί μια πρωταρχική ιδέα, που στη συνέχεια οφείλει να τη μετουσιώσει σε πολιτικές εφαρμογές. Η ευελιξία αφορά τον τρόπο με τον οποίο οι εφαρμογές υλοποιούνται, έχοντας πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι η πολιτική είναι μία διαδικασία που πηγάζει από τον άνθρωπο και αφορά την καλύτερη οργάνωση των ανθρώπινων κοινωνιών. Επομένως, οφείλει να αναγνωρίζει την πολυπλοκότητα του συλλογικού γίγνεσθαι και να παράγει σύνθετες και ευέλικτες εφαρμογές για την επίλυση συγκεκριμένων κρίσεων. Αν, τώρα, η επίλυση της κρίσης αφορά κι άλλους εξωτερικούς παράγοντες, τότε η ευέλικτη εφαρμογή γίνεται πιο περίπλοκη. Σ’ αυτή την περίπτωση η ομάδα της διαπραγμάτευσης οφείλει να αφουγκράζεται τις εξελίξεις σε διεθνές επίπεδο, τις αντιδράσεις της κοινωνίας στο εσωτερικό, κατανοώντας το ποσοστό πίεσης που αντέχει ο κοινωνικός ιστός να αντιλαμβάνεται με όρους ορθολογικής αποτίμησης το ποσοστό ισχύος που το κράτος κατέχει. Η επίλυση της κρίσης αναδεικνύει την αναγκαιότητα λήψης των ενδεδειγμένων μέτρων που θα οδηγήσουν το κράτος εκτός της κοινωνικοπολιτικής θαλασσοταραχής. Τα μέτρα όμως οφείλουν να είναι ορθολογικά ως προς τις κοινωνικές τους διαστάσεις και ικανά να προσφέρουν άμεσες λύσεις. Σε διαφορετική περίπτωση η ευέλικτη εφαρμογή καταντά να αφορά ένα άθροισμα υποκειμενικών προσεγγίσεων που οδηγούν στην κορύφωση της ιδεοληψίας, όπως αυτή συναντά τη «μεταφυσική μεθοδολογία».
Στην περίπτωση της μεταφυσικής μεθοδολογίας εφαρμόζονται μέτρα υπέρβασης μιας κρίσης με «θρησκευτική ευλάβεια» και προσήλωση. Η στόχευση είναι διττή και αφορά τη ρεαλιστική αλλά και τη μεταφυσική σφαίρα. Η ρεαλιστική στόχευση επικεντρώνεται στο να ενισχυθεί το κύρος του κράτους στην εξωτερική σφαίρα μέσω της επίδειξης πυγμής και προσήλωσης στον στόχο της υπέρβασης της κρίσης. Η συγκεκριμένη μέθοδος όμως αστοχεί στο ότι πρόσκαιρα ο στόχος μπορεί να επιτευχθεί, αλλά στο τέλος της μέρας όλα θα κριθούν από το τελικό αποτέλεσμα.
Η μεταφυσική, αντιστοίχως, στοχεύει μέσα από την απόλυτη προσήλωση και την πειθαρχία στις «άνωθεν» οδηγίες να κερδίσει την επιβίωση ως δώρο, όπως ο Θεός, αφού δοκίμασε την πίστη του Αβραάμ, στη συνέχεια δεν τον άφησε να θυσιάσει τον Ισαάκ! Η συγκεκριμένη άποψη ασφαλώς αστοχεί, αφού στη διεθνή πολιτική «αποστολές σωτηρίας» διενεργούνται όταν είναι πλέον πολύ αργά, ενώ ουδείς θα προστρέξει σε βοήθεια του άλλου, αν δεν έχει είτε να κερδίσει από τη σωτηρία του είτε να χάσει από την κατάρρευση αυτού.
Επομένως, η όλη μεταφυσική μεθοδολογία είναι λανθασμένη λόγω του ότι εγκλωβίζεται μέσα σε ένα ιδεοληπτικό μοντέλο «άνωθεν» ηθικολογικής επιβράβευσης. Η επίλυση μιας κρίσης μέσω της μεταφυσικής μεθοδολογίας ως απώτερο σκοπό δεν έχει την επίλυση της κρίσης αυτής καθαυτής, αλλά ένα φιλικό χτύπημα στην ώμο προς αυτόν που επιδεικνύει την αξιομνημόνευτη αυτή πίστη. Μπορεί στην καθημερινότητα ένα χαμόγελο να σημαίνει πολύ περισσότερα, στην πολιτική όμως ένα φιλικό χτύπημα στον ώμο είναι απλώς ένα φιλικό χτύπημα στον ώμο και τίποτε περισσότερο (A pat on the shoulder is just a pat on the shoulder). Τα αποτελέσματα που φέρει η μεταφυσική μεθοδολογία περιγράφονται επιτυχώς από τον Μάο. «Ερχεται το σκοτάδι προτού τα πάντα σκοτεινιάσουν απόλυτα».
Μ.Η.Τ. 232120