Ομαδικό παιχνίδι, γιατί το… οπαδικό τελείωσε!

Η έννοια του συνόλου δεν είναι πολύ ψηλά στην εκτίμησή μας. Πολλοί και γνωστοί οι λόγοι που μας έχουν οδηγήσει στην «αποθέωση» ενός ατομισμού της χειρότερης δυνατής ποιότητας σχεδόν σε κάθε εκδήλωση της ζωής μας. Από τον κανόνα αυτόν δεν θα ήταν δυνατόν να ξεφύγει η πολιτική ζωή μας. Μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού είναι οι φορές που καταφέραμε να ομονοήσουμε μπροστά σε μεγάλους κινδύνους και προκλήσεις της Ιστορίας για το έθνος και τον λαό μας. Αμέτρητες, αντιθέτως, είναι οι ευκαιρίες που χάσαμε και οι καταστροφές που υποστήκαμε, όταν, αποδεικνυόμενοι μικρότεροι των περιστάσεων, δεν καταφέραμε να συνεννοηθούμε.

Θα περίμενε κανείς τα κόμματά μας να είναι πιο επιμελή στην ανάγνωση των διδαγμάτων της ιστορικής πείρας. Αλλά και τα μαθήματά τους να μην ήθελαν να κάνουν, όπως ατυχώς τα είχε προστάξει πριν από λίγα χρόνια η Γερμανίδα «παιδαγωγός» της Ευρώπης, έχουν άλλους λόγους, το ίδιο σοβαρούς, για να ασκηθούν στη συνεργασία. Τη χρειάζονται τόσο στο εσωτερικό τους, τα περισσότερα από αυτά, όσο και μεταξύ τους για τον σχηματισμό κυβέρνησης, όπως κατά πάσα πιθανότητα θα αντιληφθούν τα ξημερώματα της 26ης Ιανουαρίου.

Ενώ λοιπόν η ψυχραιμότερη εκτίμηση δεν αφήνει περιθώρια για την κατάκτηση της αυτοδυναμίας, τα κόμματα συμπεριφέρονται είτε σαν να την έχουν ήδη στο τσεπάκι τους είτε σαν να είναι σε θέση να την επιβάλουν στα μεγαλύτερα τα υπόλοιπα, με την αλαζονεία του… μικρότερου! Εξ ου και ο χαμός για την… 3η θέση και η υπερπροσφορά σε «εγγυητές» και «ρυθμιστές»!

Το να εμφανίζεσαι με τον αέρα του νικητή ή να προσπαθείς να παρουσιάζεις δυναμική μεγαλύτερη από αυτήν που καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις είναι στο πλαίσιο του πολιτικού παιχνιδιού. Στο πλαίσιο όμως της δημοκρατίας είναι και το να θέλουν να γνωρίζουν οι πολίτες από πριν όλες τις πιθανές συμπεριφορές σου μετεκλογικώς, ανεξαρτήτως της επιβεβαίωσης των προσδοκιών σου. Θα όφειλε, λοιπόν, κάθε κόμμα να είναι απολύτως ξεκάθαρο και ως προς το με ποια άλλα θα ήταν διατεθειμένο να συνεργαστεί για τον σχηματισμό κυβέρνησης, αλλά και ως προς το σε ποια ελάχιστη κοινή προγραμματική βάση θα εδράζεται αυτή η μετεκλογική συνεργασία τους. Οποιαδήποτε διαφορετική συμπεριφορά δεν συνιστά απλώς παλαιοκομματισμό, αλλά πολιτική υποκρισία. Μοναδική -λαμπρή ως προς τη συνέπειά της- εξαίρεση το ΚΚΕ. Αλλά το ΚΚΕ δεν είναι κόμμα του κόσμου τούτου…

Πολιτική υποκρισία, και μάλιστα της χειρίστης μορφής, όταν είναι γνωστά σε όλους μας τα επιτακτικά ερωτήματα που τίθενται από την κρίση και τα Μνημόνια, και στα οποία θα κληθούν να απαντήσουν αμέσως! Αλλιώς, τι «εγγυώνται»; Από ποιους και από τι κινδυνεύει αυτό; Τι θα «ρυθμίσουν»; Γιατί, χωρίς αυτούς, αυτό θα μείνει «αρρύθμιστο»;

Βεβαίως, θα μου πείτε, αν η λογική της συνεργασίας ήταν στο πετσί τους, δεν θα είχαμε φτάσει εδώ που φτάσαμε. Μια χώρα που αγνοούσε μέχρι πρότινος τον ακριβή αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων και οργανισμών της! Μια χώρα στην οποία κάτι λιγότερο από το 10% του χρέους της είναι το σύνολο των υπερβάσεων για τα έργα των Ολυμπιακών του 2004 και των μιζών από τα εξοπλιστικά προγράμματά της!

Βρισκόμαστε, όμως, από καιρό στο «μη παρέκει». Η σημαδούρα των εκλογών απλώς μας υπενθυμίζει τον κάβο που ούτε διαβήκαμε ούτε κατά τα φαινόμενα θα είναι ο τελευταίος στο πέλαγος όπου έχουμε πέσει. Πολλούς κάβους, μάλιστα, τους περνάμε παραπάνω από μία φορά, απ’ ό,τι φαίνεται, για να τους… εμπεδώσουμε! Συνεπώς, όσο κι αν το ομαδικό παιχνίδι δεν είναι του τύπου των πολιτικών μας, καλό είναι να αρχίσουν να προπονούνται σ’ αυτό, γιατί το… οπαδικό μάς τελείωσε! 

Γιώργος Κ. Στράτος