Υπό πίεση ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, αναζητά ρόλο σε ένα νέο πολιτικό σκηνικό στον χώρο της Κεντροαριστεράς
- Γιώργος Χατζηδημητρίου
«Συνήθως στις εκλογές τα πηγαίνουμε καλύτερα από τις δημοσκοπήσεις» συνηθίζει να λέει ο Νίκος Ανδρουλάκης βλέποντας γύρω του σκυθρωπές φυσιογνωμίες. «Παρηγοριά στον άρρωστο» σχολιάζουν απογοητευμένοι όλο και περισσότεροι πλέον στο ΠΑΣΟΚ, συνειδητοποιώντας την αδυναμία εξόδου από την αμετακίνητη αποτελμάτωση στην οποία έχει καθηλωθεί το κόμμα. Τις πταίει;
Κορυφαίο στέλεχος από τις ημέρες του Ανδρέα λέει με βεβαιότητα: «Δεν πουλάει ο Ανδρουλάκης, δεν τον ακούει ο κόσμος. Τον βαριέται…». Ο ίδιος εκτιμά ότι οι πολίτες «έχουν μεγάλη ευθύνη για την επελαύνουσα παρακμή. Είναι ντροπή η χώρα να έχει τον Μητσοτάκη πρωθυπουργό. Αλλά ό,τι ζούμε είναι καθρέφτης του εκλογικού σώματος και της αδυναμίας των ηγεσιών να συνεννοηθούν».
Στη δημοσιογραφική παρατήρηση ότι επείγει μια «προγραμματική φρεσκάδα», όπως υποστηρίζει ο Παύλος Γερουλάνος, απάντα σχεδόν απόλυτα: «Οι πολίτες δεν ψηφίζουν με βάση προγράμματα. Θέλουν σφιχτά κείμενα σαν επαναστατικές διακηρύξεις, που δεν θα θολώνουν το μήνυμα για δημόσια αγαθά σε Παιδεία, Υγεία, Μεταφορές, ας πούμε, και προπαντός να ξεθάψουμε την παλιά διάκριση ανάμεσα στο κεφάλαιο και στην εργασία που η Σοσιαλδημοκρατία νέας κοπής εγκατέλειψε πρόθυμα κι αβασάνιστα». Και βέβαια δεν είναι λίγοι όσοι τονίζουν με ιδιαίτερη έμφαση ότι σύμπας ο προοδευτικός χώρος «οφείλει να αναζητήσει νέες απαντήσεις σε δύο θέματα που έκαναν μεγάλη ζημιά στην Αριστερά: το Μεταναστευτικό και τον Δικαιωματισμό».
Σύμφωνα με μια ενδιαφέρουσα διαπίστωση στον κύκλο αυτών των στελεχών, την καχεξία του αρχηγού συμπληρώνει μια ετερόφωτη ομάδα νέων κομματικών παραγόντων που «είναι επικοινωνιακά φρούτα». Οι παλαιότεροι επισημαίνουν ότι «ήταν πολιτικοί με συγκρότηση, υπολογίσιμο εκτόπισμα και έρεισμα λαϊκό».
Στις μεταξύ τους συζητήσεις θεωρούν δεδομένο ότι για τη Ν.Δ. του Μητσοτάκη καθίσταται πλέον ανέφικτη η αυτοδυναμία. Από την άλλη, διαπιστώνουν ότι στη Χαριλάου Τρικούπη βρίσκονται σε πλήρη ανάπτυξη διαδικασίες ώστε το ΠΑΣΟΚ ή τουλάχιστον ένα μεγάλο τμήμα του να μετεξελιχθεί σε «κόμμα-μπαλαντέρ ή σε μια συμπληρωματική δύναμη σε κυβέρνηση κεντρώου προσανατολισμού», δεδομένου ότι στο εξής «θα πρέπει να συνηθίσουμε στην προοπτική των κυβερνήσεων συνεργασίας».
Με την Αννα Διαμαντοπούλου στην προεδρική καρέκλα κάτι τέτοιο θα ήταν εύκολο, προβλέπουν. Ομως οι εξελίξεις ενδέχεται να μην αποδειχθούν και τόσο ευθύγραμμες…
Υπάρχει σήμερα, όπως εύκολα μπορεί να διαπιστώσει κανείς, πλειάδα πολύπειρων κομματικών παραγόντων που έχουν απογοητευτεί από τη θεαματική ανεπάρκεια των ηγεσιών της δημοκρατικής αντιπολίτευσης να συγκλίνουν σε μια προγραμματική βάση, κάτι που δημοσκοπικά τουλάχιστον επιζητεί κι ο κόσμος, και να εμφανιστούν ως αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση απέναντι στον θατσερικό νεοφιλελευθερισμό του Μητσοτάκη. Πού σκαλώνει αυτό; «Στο γεγονός ότι πολλοί στην κορυφή λειτουργούν με όρους καριέρας και ωφελιμισμού» απαντούν χωρίς δεύτερη σκέψη.
Στο σημείο αυτό προστίθεται «η μεταβλητή Τσίπρας». «Οπουδήποτε κι αν σταθείς, η κουβέντα σχεδόν νομοτελειακά θα έλθει στην ερώτηση: “Και για το κόμμα Τσίπρα τι λέτε;”» παραδέχονται στη Χαριλάου Τρικούπη. Για πολλούς έμπειρους πολιτικούς παράγοντες και όχι μόνο εντός ΠΑΣΟΚ, που έχουν αξιόπιστες πηγές πληροφοριών στα οικονομικά ρετιρέ, ο πρώην πρωθυπουργός «έχει απίστευτη στήριξη από ισχυρούς εξωπολιτικούς, συστημικούς παράγοντες και κέντρα διανομής ισχύος τα οποία ήδη τον έχουν σπρώξει στη δεύτερη θέση».
Διαδοχικές δημοσκοπήσεις του τελευταίου καιρού φέρουν τον πρώην πρωθυπουργό ως τον μοναδικό υπολογίσιμο αντίπαλο του Μητσοτάκη και συνάμα αδιαφιλονίκητο ηγέτη της Κεντροαριστεράς, με ποσοστά στο κόμμα που… δεν έχει καν αναγγείλει διπλάσια του ΠΑΣΟΚ και μεγαλύτερα από του ΣΥΡΙΖΑ στις κάλπες του 2023.
Τα νέα δεδομένα κάνουν ανυπόφορες τις μέρες του Νίκου Ανδρουλάκη. Ο Τσίπρας, εκτός όσων προαναφέρθηκαν, φαίνεται πως «χτυπάει» κατά μέτωπον εκεί ακριβώς όπου ο Ανδρουλάκης και οι φίλοι του με τους οποίους διοικεί το κόμμα έχουν ποντάρει «όλα τα λεφτά τους»: στη μεσαία τάξη που έχει προοδευτικές αναφορές και σε μεγάλα τμήματα αναποφάσιστων που αποσύρθηκαν από τα δημόσια πράγματα, μη βρίσκοντας κάποια ελπιδοφόρα διέξοδο.
Ενας ευρύς κύκλος στελεχών που έχουν περάσει διά πυρός και σιδήρου στο «παλαιό, κανονικό ΠΑΣΟΚ» και συνομιλούν με την «κυριακάτικη δημοκρατία», συνεκτιμώντας την απόλυτη ρευστότητα που θα προκύψει από την εμφάνιση στο προσκήνιο νέων σχηματισμών με τη συμμετοχή των Αντώνη Σαμαρά και Μαρίας Καρυστιανού, που, όπως και το «κόμμα Τσίπρα» επίσης -αν και δημοσκοπικά αδόκιμο- μπαίνουν στα δημοσκοπικά ερωτηματολόγια, τραβά αποφασιστικά μια διαχωριστική γραμμή και υπογραμμίζει: «Αυτό συνοπτικά σημαίνει ότι έχουμε το σκηνικό μιας νέας Μεταπολίτευσης»!
Από τα υπό εξέταση σενάρια προκρίνεται εκείνο που προβλέπει ότι ο Τσίπρας θα φέρει τις τελικές αποφάσεις του όσο εγγύτερα στις εκλογές γίνεται, οπότε θα καλέσει τον κόσμο σε αυτοοργάνωση. «Εδώ έκανε κόμμα διαδικτυακό ο Καμμένος, γιατί όχι αυτός;» διερωτώνται. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, όπως εξηγούν, «θα βοηθήσει τον Τσίπρα να εμφανιστεί παράκλητος, σαν άλλος Ανδρέας, ενώ θα αποφύγει και την ενοχλητική κουβέντα για το διάστημα της επεισοδιακής πρωθυπουργίας του».
Η ΔΕΘ αποδείχτηκε φωτεινό διάλειμμα. Και ο χρόνος στέκεται αμείλικτος τώρα με τον Ν. Ανδρουλάκη. Για να φτάσει στο σημείο να το πει δημόσια και ο Πάρης Κουκουλόπουλος την περασμένη Πέμπτη, όπως προηγουμένως οι Π. Γερουλάνος, Χ. Δούκας- έστω κι αν δηλώνει ότι δεν υπάρχουν πρόεδροι υπό προθεσμία- Μιχάλης Κατρίνης, Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος ή ακόμα και η Αννα Διαμαντοπούλου που ζητά άνοιγμα σε νέα ακροατήρια, σημαίνει ότι η θεωρία της «κολλημένης βελόνας» δεν προκύπτει από κάποια οργανωμένη αντιπροεδρική συνωμοσία, αλλά την επιβάλλει ο ψυχρός ρεαλισμός.
«Αγκάθι» η παρατεταμένη ακινησία
Σε λίγο καιρό ο Τσίπρας θα βγάλει στις προθήκες των βιβλιοπωλείων το πολυδιαφημισμένο βιβλίο του με τίτλο «Ιθάκη» και οι προβολείς θα ανάψουν πάλι για χάρη του. Και η απειλητική προοπτική να διαβεί το ποτάμι και να δηλώσει «παρών» με νέο κόμμα, κάτι που τόσο υποτιμήθηκε από την αυτάρεσκη και οκνηρή, όπως στηλιτεύεται, από στελέχη ηγεσία, δεν αφήνει κανέναν σχηματισμό ανέπαφο.
Ωστόσο, πέρα από τον ΣΥΡΙΖΑ, όπου τα πράγματα φαίνεται πως έχουν πάρει έναν τελεσίδικο δρόμο χωρίς επιστροφή, οι εξελίξεις αποδεικνύονται άκρως δυσάρεστες, ειδικώς για τον Ν. Ανδρουλάκη, που βρίσκεται σε μια κατάσταση παρατεταμένης ακινησίας και υποχρεώνεται τώρα να περάσει από την αιχμηρή βελόνα της ανάγκης. Θα το καταφέρει; Πολλοί εκτιμούν πως η απάντηση έχει ήδη δοθεί…