Την τελευταία δεκαετία ένας ουσιαστικός διάλογος έχει ξεκινήσει στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών κρατών. Δεν αφορά τη θεσμική λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ενωσης αλλά τον πυρήνα αυτής. Για άλλη μια φορά απέναντι σε ένα τόσο σοβαρό ζήτημα το πολιτικό μας σύστημα χωλαίνει αποδίδοντας στην Ε.Ε. τις ακόλουθες μανιχαϊστικές αποτυπώσεις:
1) Ε.Ε. – Τέρας της Αποκάλυψης: Η άποψη αυτή υιοθετείται από την ορθόδοξη κομμουνιστική Αριστερά, την Ακρα Αριστερά και την Ακρα Δεξιά αντιστοίχως. Το οξύμωρο βέβαια είναι ότι η δαιμονοποίηση αυτή προέρχεται από ιδεολογικές θέσεις που ο πυρήνας τους διαμορφώνεται από την προοπτική υπερεθνικών ομαδοποιήσεων, αυτοκρατορικών ολοκληρωμάτων «φυλετικής καθαρότητας» (sic) ή ομογενοποιημένων ταξικά «παραδείσων» μιας και μόνο βούλησης αυτής της βιομηχανικής εργατικής τάξης.
2) Ε.Ε. – Η καλή νεράιδα του παραμυθιού: Εδώ δεν υπάρχουν ξανθά μολυβένια στρατιωτάκια ούτε υπεράνθρωποι σε απόχρωση σέπια με το σφυρί στο χέρι, που μπορούν να συντηρήσουν την παραγωγή μιας πόλης για έναν ολόκληρο χρόνο. Εδώ υπάρχουν μόνον ευτυχισμένοι άνθρωποι που τρέχουν χαρούμενοι σε ευθείες λεωφόρους. Ο κάθε δρασκελισμός τους παράγει ανάπτυξη, δουλειές, ευτυχία, ευημερία. Η προσέγγιση αυτή διαπερνά την πολιτική κλίμακα, από την μπερλινγκουερική Αριστερά έως και τη συντηρητική Δεξιά, αποτελεί για παράδειγμα σημείο της ιδεολογικής ανωριμότητας του ελληνικού συστήματος ότι το εγχώριο και ολιγομελές Tea Party είναι υπέρ το δέον θετικό απέναντι στην προοπτική της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Εδώ το μήνυμα διαμορφώνεται από εικόνες: «Ευρώπη/ ευτυχία/ δουλειές/ ευημερία/πρόοδος/ασφάλεια». Κάπου στο βάθος το «Ode an die Freude» της Ενάτης του Μπετόβεν και ύμνος της Ε.Ε. ηχεί σε Soft Rock εκτέλεση.
Για τους ιδρυτές της Ε.Ε., τις αστικές πολιτικές ηγεσίες της Δ. Ευρώπης με την ουσιαστική οικονομική και πολιτική στήριξη των ΗΠΑ, η ιδέα μιας στενής εμπορικής και οικονομικής σύμπραξης μεταξύ των ελεύθερων κρατών της ηπείρου ήταν η μόνη προοπτική ώστε να αντιμετωπισθεί το αντίπαλο δέος της ΕΣΣΔ. Γι’ αυτό και ήταν αποφασιστικής σπουδαιότητας η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, όπως αποφασιστικής σπουδαιότητας ήταν και η ένταξή μας στην ΟΝΕ και σήμερα η στόχευση της παραμονής της Ελλάδας στην Ε.Ε. Η εξωστρέφεια είναι η μοναδική μας δυνατότητα να επιβιώσουμε, ενισχύοντας όμως παράλληλα τους πυλώνες εθνικής παραγωγής και οικοδομώντας ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης, που θα αναδεικνύει την επιχειρηματικότητα, την αριστεία, την ευρηματικότητα και θα θέτει σε κίνηση ξανά το «ελληνικό δαιμόνιο».
Μέρος των δημοσιονομικών αλλαγών που επιβάλλει η τρόικα είναι αναγκαίο και θα έπρεπε να τις είχαμε πάρει εμείς μόνοι μας εδώ και καιρό. Είναι όμως επίσης προφανές ότι δεν ωφελεί να εγκλωβιζόμαστε σε επιλογές που έχουν ήδη ολοκληρώσει τον κύκλο τους. Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα στην υπάρχουσα μορφή του έχει ξεπεράσει τα όριά του, γι’ αυτό και στον διάλογο της επόμενης ημέρας δεν πρέπει να απέχουμε, ούτε όμως και να μετέχουμε με τις υπάρχουσες ευρωμονομερείς ιδεοληψίες, που θυμίζουν την προσμονή της βοήθειας από το «Ξανθό Γένος» λίγο πριν από την καταστροφή των Ορλοφικών. Ο στρατηγικής σημασίας παραδοσιακός μας ρόλος στον πρωτογενή δυτικό πυρήνα, ο κομβικής σημασίας ρόλος της ελληνικής διασποράς σε ΗΠΑ, Καναδά και Αυστραλία, ο σημαντικός οικονομικοπολιτικός ρόλος μας στη ΝΑ Ευρώπη, η στρατηγική συνεργασία με το Ισραήλ και ο άρρηκτος, διαχρονικός και ιερός δεσμός οντολογικού όλου με την Κυπριακή Δημοκρατία είναι ουσιαστικές πηγές παραγωγής ισχύος για εμάς, που οφείλουν να καλλιεργηθούν περαιτέρω.
Τα αδιέξοδα αφορούν μικρά κράτη. Και η Ελλάδα κάθε άλλο παρά μικρή είναι.
Ο διάλογος που αφορά πλέον την Ευρώπη ακουμπά τη φυσιογνωμία αυτής: μια μονοπολική έκφανση γερμανικών πρωτείων ή μια πολυπολική σύμπραξη συνολικής μετάλλαξης του σήμερα; Τα μπισμαρκιανά άλογα της Ιστορίας χλιμιντρίζουν ξανά και η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια της ανορθολογικής επιλογής.
Μ.Η.Τ. 232120