Η δήλωση του υπουργού Οικονομικών μετά την υπερψήφιση των μέτρων του τρίτου Μνημονίου, τα μεσάνυχτα της περασμένης Τετάρτης, τα λέει όλα. Πράγματι «τώρα αρχίζουν τα δύσκολα». Γιατί αυτά τα δύσκολα έχουν να κάνουν με πολλούς και σε πολλά επίπεδα.
Πρώτοι από όλους εμείς οι πολίτες, που θα κληθούμε να υποστούμε τις συνέπειές τους. Δεύτεροι η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός, που ανεξαρτήτως της αναμφισβήτητης επιτυχίας τους, προτού επιχειρήσουν την εφαρμογή όσων ψηφίστηκαν, πρέπει να… ξαναμετρηθούν. Προφανώς οι απώλειες δεν είναι μόνο αριθμητικές, αλλά έχουν να κάνουν και με την ουσιαστική πολιτική συνοχή μεταξύ των υπουργών και του σχήματος στο οποίο μετέχουν. Η πολιτική συνοχή αφορά επίσης και τα κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση είτε στο εσωτερικό τους είτε στη σχέση τους μαζί της.
Καθώς ανηφορίζουμε τη λεωφόρο της δυσκολίας, έρχονται κι οι δανειστές μας. Οχι αυτοί που έρχονται εδώ, αυτοί που δίνουν εντολές και τα λεφτά. Εταίροι και μη. Επειδή η υποκρισία είναι στοιχείο που εμφανίζεται και στις καλύτερες των σχέσεων, κρύβουν τις δικές τους ευθύνες για τη διαχείριση και το βάθεμα της κρίσης πίσω από τις δικές μας.
Οι δανειστές μας, συμφωνώντας μαζί μας, έχουν κάθε λόγο να πιστεύουν ότι την κύρια ευθύνη για την κατάντια της πατρίδας μας φέρει το δίδυμο πολιτικοί – επιχειρηματίες των τελευταίων 40 χρόνων τουλάχιστον. Εκ του αποτελέσματος το δίδυμο αυτό, που κυριάρχησε στη δημόσια ζωή του τόπου αλληλοτροφοδοτούμενο, αποδείχτηκε επιεικώς ανίκανο, κυριολεκτικώς ανερμάτιστο και σε πολλές περιπτώσεις διεφθαρμένο.
Πέρα λοιπόν από τη λογική αμφιβολία τους για το πώς θα μας βγάλουν από την κρίση αυτοί που τη δημιούργησαν, ένα στοιχείο που τους εξαγριώνει είναι ότι θύλακες αυτού του διδύμου της καταστροφής παραμένουν αμετανόητοι και αμετακίνητοι. Κάπως έτσι φτάσαμε ή, ακριβέστερα, μας έφτασαν στην κορυφή της δυσκολίας.
Το πιο δύσκολο από τα δύσκολα αυτής της κυβέρνησης είναι να έρθει χειροπιαστά σε ρήξη με το δίδυμο της καταστροφής που προαναφέρθηκε. Το υπαινίχθηκε ευθέως και σαφώς ο πρωθυπουργός στην ομιλία του πριν από τη ψηφοφορία. Αυτοί απειλούν την κυβερνητική σταθερότητα και μαζί της την πορεία της χώρας.
Δεν είναι εύκολο να κοπεί αυτός ο ομφάλιος λώρος, καθώς τα πρόσωπα που τον απαρτίζουν εξακολουθούν να είναι εν πολλοίς και παρόντα και δυνατά. Αντιστέκονται λυσσαλέα, επιλέγοντας με την αυτοκαταστροφική μανία τους οχυρές θέσεις πίσω από λέξεις που δεν θα έπρεπε να πιάνουν στο στόμα τους, όπως Σύνταγμα, δικαιοσύνη, ελευθεροτυπία. Μα δεν υπολόγισαν ότι η δύναμή τους είναι… δανεική. Οπως η καριέρα και τα λεφτά τους, που δεν τη δημιούργησαν ούτε τα έβγαλαν ποτέ μέσα από μία κανονική παραγωγική διαδικασία. Κι αυτό πληρώνουμε τώρα μαζί τους όλοι μας.
Από αυτούς πρέπει να ξεκόψει μια κι έξω η χώρα, αν θέλει να δει άσπρη μέρα. Αυτοί είναι τα βαρίδια που, αν δεν ξεφορτωθεί με όποιο κόστος η κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, θα την τραβήξουν στον πάτο μαζί τους. Γιατί οι εκπρόσωποι της φούσκας μας βρίσκονται ήδη στον πάτο κι εκεί θα μείνουν. Γιατί αυτοί οι τύποι δεν χωράνε σε κανένα περιβάλλον και πουθενά στον κόσμο ούτε ως πολιτικοί ούτε ως επιχειρηματίες.
Η ρήξη μαζί τους πρέπει να προλάβει την ανατροπή που απεργάζονται. Γιατί, καθώς οι ίδιοι δεν έχουν ούτε Θεό ούτε πατρίδα, χρησιμοποιούν ανελέητα και όσους καλόπιστα και αφελώς πιστεύουν ότι δεν υπάρχουν και τα δύο.
Μ.Η.Τ. 232120