Ο σεβασμός για τους ευεργέτες πρέπει να είναι ανυπόκριτος. Η πατρίδα τούς οφείλει πολλά. Χάρη σε αυτούς και στα έργα τους, γενιές Ελλήνων γεννήθηκαν, μορφώθηκαν, γυμνάστηκαν και έπαιξαν, βρήκαν στέγη και τροφή, γιατρεύτηκαν και γηροκομήθηκαν.
Οι περισσότεροι από αυτούς τους προμηθείς του έθνους μας γνώριζαν από πρώτο χέρι την ορφάνια, την πείνα, τη στέρηση, την ξενιτιά, συνάντησαν στη διαδρομή τους όλες τις πίκρες της ζωής. Ισως γι’ αυτό κατάφερναν να βρίσκουν και το νόημά της, μαζί κι αυτό του πλούτου τους, στην προσφορά στον φτωχό και τον πάσχοντα.
Θλίβομαι με τα κακεντρεχή σχόλια και τα υπονοούμενα για τις ευεργεσίες από όσους δεν έχουν κεράσει ούτε έναν καφέ τον αδελφό τους. Οργίζομαι με όσους ιδεολογικοποιώντας τον κοινωνικό φθόνο τους για την επιτυχία των άλλων θέλουν να τους στερήσουν και τη δυνατότητα να είναι φιλάνθρωποι. Ψελλίζουν κάτι ακατάληπτα περί ξεπλύματος των πλουσίων από την αμαρτία του κέρδους τους! Λες και μοίρασε ποτέ κανένας… το έλλειμμά του!
Η παράδοση των ευεργετών δεν διακόπηκε ποτέ στον τόπο μας. Η έντασή της σίγουρα αυξομειώνεται, αλλά η προσφορά τους πάντα θα τον συντροφεύει. Νεότεροι ευπατρίδες συνεχίζουν, κι ας μην γνωρίζουμε πολλές φορές ούτε τους ίδιους ούτε το έργο τους.
Θα ‘ταν άτοπο, αν όχι αγενές και αστείο, να επιχειρήσει κανείς να τους υποδείξει πεδία προς ευεργεσία. Η συγκυρία όμως μας αναγκάζει να παραφράσουμε τον τίτλο του διεθνούς διαγωνισμού για την πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου και την ανάπλαση του κέντρου των Αθηνών που χρηματοδοτεί το Ιδρυμα Ωνάση. Από το «Ξανα-σκέψου την Αθήνα» έχω την αίσθηση ότι θα πρέπει να πάμε στο «Ξανα-σκεφθείτε τους ανθρώπους».
Μετά το 2010 έχουν έρθει τα πάνω κάτω. Και, καταπώς φαίνεται, ο κατήφορος έχει ακόμα δρόμο προς τον πάτο. Οι στρατιές των ανέργων, των αστέγων, των νηστικών, των ασθενών χωρίς περίθαλψη πληθαίνουν μέρα τη μέρα. Κλαδί να κρατηθείς δεν έχει ο γκρεμός, καθώς η χώρα ρημάζει κι ερημώνεται, αφού θεσμοί και πρόσωπα καταρρέουν υπό το βάρος των ανομημάτων και της ατολμίας τους.
Ισως λοιπόν σήμερα γίνεται το ίδιο επιτακτική με το απώτερο παρελθόν μας η επιστροφή σε πρωτογενείς μορφές ευεργεσιών. Νοσοκομεία, πτωχοκομεία, παιδικοί σταθμοί, γηροκομεία. Ποια βόλτα να πας, όσο όμορφος κι αν είναι ο πεζόδρομος, και ποια όπερα να ακούσεις, όταν είσαι νηστικός, άρρωστος και μόνος;
Ευεργέτες και ευεργετούμενοι έχουν την ίδια άποψη για τις προθέσεις και κυρίως για τις ικανότητες όσων οργάνων της Πολιτείας εντέλλονται να συμβάλουν στον σχεδιασμό και στην υλοποίηση αυτών των ενεργειών. Γι’ αυτό τα συναρμόδια υπουργεία και οι φορείς το καλύτερο που έχουν να κάνουν εν προκειμένω είναι όσο πιο διακριτική την… παρουσία τους! Μπας και ολοκληρωθεί κάνα έργο δηλαδή.
Μ.Η.Τ. 232120