Οι ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου μάς δίνουν την ευκαιρία να ξανασκεφθούμε τα προβλήματα και το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Ηδη σε πολλές πανευρωπαϊκές δημοσκοπήσεις φαίνεται ανερχόμενο και αυξανόμενο το ρεύμα των ευρωσκεπτικιστών. Από την άκρα Δεξιά έως την άκρα Αριστερά, ένα ετερόκλητο μωσαϊκό κομμάτων, απόψεων και ιδεολογιών αμφισβητεί την ίδια την Ενωση, το ευρώ, την Κομισιόν (Ευρωπαϊκή Επιτροπή), το Ευρωκοινοβούλιο.
Από την άλλη πλευρά, μία εξίσου ετερόκλητη ομάδα κομμάτων και συσπειρώσεων ζητεί ακόμη περισσότερη παρέμβαση της Ευρώπης στη νομοθεσία, στην κοινωνία, στην άμυνα και την εξωτερική πολιτική, σε σημείο που να καταργούνται ουσιαστικά τα εθνικά κράτη και να υπονομεύεται η κυριαρχία τους. Πρόκειται για τους ευρωφανατικούς, τους οπαδούς της λεγομένης μεταεθνικής εποχής.
Προσωπικά πιστεύω ότι το μέλλον της Ευρώπης και της Ελλάδος μέσα στην Ευρώπη βρίσκεται στη χάραξη μιας μέσης πορείας, η οποία θα αποφεύγει τις δύο ακραίες αντιλήψεις. Ούτε πρέπει να καταργήσουμε την Ευρ. Ενωση ούτε όμως να τη θεοποιήσουμε εις βάρος των εθνικών θεσμών και των εθνικών ταυτοτήτων των λαών που την αποτελούν. Η αξία του έθνους, της εθνικής κυριαρχίας, το δικαίωμα στην εθνική άμυνα, ο σεβασμός στην πολιτιστική ιδιοπροσωπία κάθε λαού αποτελούν πηγή έμπνευσης για τα κράτη-μέλη και απαραίτητα θεμέλια για μία ειρηνική ισορροπία στις διεθνείς σχέσεις.
Η μεταεθνική εποχή δεν έχει έλθει και αμφιβάλλω πολύ αν θα προλάβει η γενιά μας να τη δει. Οπαδοί της παγκοσμιοποιήσεως, μαρξιστές και άλλοι ουτοπιστές διανοητές επί πολλές δεκαετίες κηρύσσουν την κατάργηση των εθνών. Ομως στην πράξη βλέπουμε το αντίθετο. Τα πολυεθνικά κράτη, όπως η Σοβιετική Ενωση και η Γιουγκοσλαβία, κατέρρευσαν, τα ομοσπονδιακού τύπου κράτη, όπως η Βρετανία, αντιμετωπίζουν τον εθνικισμό των λαών που τα αποτελούν (π.χ. αποσχιστικό κίνημα των Σκοτσέζων), μέσα στην ίδια την Ευρ. Ενωση οι ισχυροί προβάλλουν και προτάσσουν τα εθνικά τους συμφέροντα.
Οταν προ δεκαπέντε ετών το ναυτικό του Μαρόκου κατέλαβε μία ισπανική βραχονησίδα, η Γαλλία υποστήριξε το Μαρόκο και όχι την Ισπανία, τον εταίρο της στην Ευρ. Ενωση. Η Γαλλία ενδιαφέρεται για την οικονομική και την πολιτική διείσδυσή της στη Βόρειο Αφρική και το εθνικό συμφέρον της υπερίσχυσε έναντι της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Ενδιαφέρον και διδακτικό παράδειγμα!
Κωνσταντίνος Χολέβας
