Δεν μπορείς να αλλάζεις πολιτική ταυτότητα όπως αλλάζεις σακάκια. Η πολιτική, λέω ο παλιομοδίτης και αρβανίτικα δύσκαμπτος, θέλει στρατηγική βασισμένη σε στέρεες ιδέες, ήρωες, σύμβολα, πολιτική παράδοση και σε αυτό το τόσο δύσκολο πράγμα που λέγεται πολιτική συνέπεια. Να λες κάτι και να το κάνεις. Και αν σε κάποιο βαθμό δεν το μπορέσεις, λόγω αντικειμενικών δυσκολιών ή λαθών σου, να ζητήσεις συγγνώμη, να εξηγήσεις τη δυσκολία ή το λάθος σου και να προσπαθήσεις πάλι. Η πολιτική χρειάζεται ευθύτητα και μαχητές των ιδεών, όχι… αμπιγιέζ τακτικισμών που με βάση τις φαντασιώσεις τους για το εκλογικό σώμα παίρνουν κατά καιρούς από το βεστιάριο ό,τι νομίζουν ότι θα προσελκύσει αυτούς που δεν υπάρχουν. Τα «αεροπλανικά» κόλπα ενέχουν τον κίνδυνο να σπάσεις τα μούτρα σου στην ανελέητη πραγματικότητα, η οποία ενίοτε απέχει παρασάγγας από αυτό που φιλοτεχνούν οι «επικοινωνιολόγοι». Αλλο η πολιτική δράση και άλλο η μεταμφίεση. Δεν θα την πάρουν χαμπάρι όλοι, αλλά σίγουρα όσοι χρειάζονται για να σου κοστίσει ακριβά.
Πρέπει να έχεις ταυτότητα, χρώμα, ξεκάθαρες γραμμές. Οταν τα έχεις αυτά και ταυτόχρονα αποτελεσματικότητα της πολιτικής σου στην καθημερινή ζωή των πολιτών, τότε με όλες τις σημαίες σου αναπεπταμένες θα πείσεις και άλλους, που έως χθες διαφωνούσαν μαζί σου, διστάζουν ή είναι θυμωμένοι. Ο Ελληνας έλκεται από τη δύναμη, τη σταθερότητα, από αυτόν που του εμπνέει ασφάλεια για την οικογένειά του, τη δουλειά του, τη χώρα του και θέλει να ξέρει με τι έχει να κάνει. Πρώτα κατοχυρώνεις, ικανοποιείς αυτό που σου ανήκει, αυτό που είναι ο σκληρός πυρήνας σου και ύστερα περνάς το ποτάμι για να πείσεις και άλλους. Διότι, αν δίνεις -ακόμη και ασυναίσθητα- στους δικούς σου έστω υποψία «τους ζυγούς λύσατε» γιατί ψάχνεσαι στην ομίχλη, τότε θα το πληρώσεις.
Πείσε τον Ελληνα και πάει μαζί σου με τα πόδια ως την άκρη του κόσμου πολεμώντας. Αρκεί να του δείξεις μια απάτητη κορυφή, έναν μακρινό ορίζοντα, κάτι μεγαλύτερο από τους τακτικισμούς, να τον πείσεις ότι το πιστεύεις έως τα κατάβαθα της ψυχής σου ότι είσαι δυνατός και επίμονος για τη χώρα σου και το έθνος σου.
Δεν είναι δυνατόν, όταν πιέζεσαι από τη συγκυρία, να βλέπεις τον ίδιο σου τον εαυτό μέσα από τα βρόμικα και ραγισμένα γυαλιά των αντιπάλων σου. Δεν μπορείς ατιμώρητα να υιοθετείς τις ύβρεις και τις συκοφαντίες των εχθρών σου και να σε καθορίζει η πιο βρόμικη προπαγάνδα τους.
Κρύψαμε χρόνια τις ιδέες μας. Το πληρώσαμε, το πλήρωσε η χώρα, με την επέλαση στη δημόσια ζωή της πιο άθλιας παρακμής. Μας καβάλησαν στον σβέρκο οι ξέμπαρκες μειοψηφίες, κλέφτες, ψευτοδιανοούμενοι, προπαγανδιστές μηδενιστικών ιδεών που δεν εκπροσωπούν σε ποσοστό ούτε δέκατα του πυρετού. Και από κοντά τεμπέληδες και ανεπάγγελτοι δήθεν «νεοφιλελεύθεροι». Μα έχετε δει νεοφιλελεύθερο που να μην είχε ποτέ του εισόδημα από την ελεύθερη αγορά, μια ζωή στον κορβανά του Δημοσίου; Ο πατριωτισμός, αυτό που διαπερνά όλον τον λαό μας, είναι δυνατόν να είναι στο απόσπασμα από τον κάθε φασιστοειδή καραγκιόζη που μοιράζει πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων; Και για να σας το ξαναπώ: Ο πατριωτισμός είναι ομολογία πίστεως. Δεν υπάρχει παλιός ή νέος. Ή είσαι ή δεν είσαι. Κι αν ανήκεις στις μειοψηφικές σέχτες που δεν είναι, δεν το ‘χουν, κατέβα από τον σβέρκο της πλειοψηφίας, γιατί μας τα ‘πρηξες κι εσύ και η «αντιφασιστική» υστερία σου, κανονικέ φασίστα, που, αν συνεχίσεις, θα πολλαπλασιάζεις τους ομολόγους σου στα δεξιά όπως ο Χριστός τους άρτους και τα ψάρια.
Αυτό που έγινε στη Θράκη με τη Σαμπιχά είναι η αξονική τομογραφία του νεοελληνικού προβλήματος και της απέραντης υποκρισίας τμήματος της Αριστεράς. Το κόμμα των δήθεν προοδευτικών που κόπτεται για τα δικαιώματα των Βουσμάνων, της λιβελούλας και των gay εκτροφέων Καρέτα Καρέτα, στη Θράκη κοιμάται στο χαλί του προξενείου μαζί με τον σκύλο. Και όταν ο πρόξενος και οι μπράβοι του της πετάνε το ξυλάκι, η ηγεσία της Κουμουνδούρου το φέρνει πίσω. Στη Θράκη ο ΣΥΡΙΖΑ είναι με τους Τούρκους σοβινιστές, φτύνει τα δικαιώματα των Ρομά και των Πομάκων που δεν θέλουν να γίνουν Τούρκοι με το ζόρι. Τέτοια σουρεαλιστική αριστερά αντιπολίτευση έχουμε, συνοδοιπόρο του γενοκτόνου τουρκισμού. Αλλά από ολοκληρωτικούς και ψοφοδεείς «διεθνιστές» δεν περιμένω κάτι άλλο. Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς, οι φορείς των εθνικών ιδεών, της νομιμότητας και της τάξης, οι υπερασπιστές των συμφερόντων του όλου έθνους, από το Ακρωτήριο του Αγίου Ανδρέα έως τη Θράκη και τη Χειμάρρα. Κι είναι δική μας αποστολή, το πεπρωμένο του αληθινού Κέντρου και της αληθινής Δεξιάς της Ιστορίας, να είμαστε και οι αληθινοί υπερασπιστές των δικαιωμάτων των αδύναμων και των ολίγων αλλά και των πολλών, που όλοι οι άλλοι τους ξεχνάνε.
Το έσχατο σημείο παρακμής οποιουδήποτε οργανωμένου συστήματος είναι όταν τιμωρούνται οι άξιοι και ανταμείβονται οι ανάξιοι, και όταν αφήνεις τον αντίπαλο να σε καθορίζει. Και κυρίως χωρίς τον πατριωτισμό, ως κύριο πρόταγμα, χωρίς αυτήν την ομολογία πίστεως που δεν σηκώνει νοθεία, να διαπερνά κάθε πολιτική, κάθε ιδέα, κάθε πράξη, δεν πας πουθενά και δεν μπορείς να νικήσεις κανέναν. Ούτε τον κακό σου εαυτό…
Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης
* Δικηγόρος, μέλος της ΠΕ της Ν.Δ.
