Πρέπει να φρεσκάρουμε μερικές μνήμες, να τινάξουμε λίγο τη σκόνη που μαζεύει ο καιρός, υπενθυμίζοντας ότι δεν πάσχουμε συλλογικά ως λαός από πολιτική άνοια.
Φτάσαμε εδώ που φτάσαμε διότι το ΠΑΣΟΚ επί δεκαετίες διέλυσε την παραγωγική βάση της χώρας, κοινωνικοποίησε τη διαφθορά, κατέστρεψε την κουλτούρα εργασίας του Ελληνα, εξήρε την ήσσονα προσπάθεια και στη θέση του άξιου κι εργατικού εγκατέστησε τον επιτήδειο, το λαμόγιο. Χλιδάτα διπλοτριπλοπληρωμένα δημόσια έργα και προμήθειες, διορισμοί από παράθυρα και χαραμάδες με τη σέσουλα, κυνηγητό των αληθινών αστών δημιουργών, πανεπιστήμια άντρα ανθελληνισμού, εκφασισμού και πνευματικής αγκύλωσης, ΜΜΕ ασύδοτα, ΟΤΑ καταβόθρες κονδυλίων, κι όλα μα όλα με αχαλίνωτο υπερδανεισμό. Πακτωλοί χρημάτων πέρασαν για την αναδιάρθρωση, π.χ. της γεωργίας, προγράμματα επί προγραμμάτων για ό,τι μπορείτε να φανταστείτε. Πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Τα φάγανε μέχρι φόδρας. Ξεπούλησαν οι μαντράδες πολυτελών αυτοκινήτων. Βγάλανε τα ζιβάγκο και βάλανε τα γυαλιστερά κοστουμάκια, σαν «γύφτοι αρραβωνιασμένοι» οι σύντροφοι. Παρκαρισμένα σε ντουζίνες, σαν μανταλάκια, έξω από τα σκυλάδικα τα αστέρια της Στουτγάρδης και οι βαυαρικοί έλικες. Μπήκε χρήμα για να αναδιαρθρώναμε τρεις χώρες, όχι τη μια ρημάδα που έχουμε. Ακούραστοι οι σοσιαλιστικοί μασητικοί μύες, τα ματσαμπούκωσαν όλα, ρούφηξαν και το μεδούλι.
Τα πιο μεγάλα γλέντια έγιναν επί Σημιταρά του Κουρδοφάγου, του μαρτυριάρη, που μας άφησε παρακαταθήκη τα Ιμια, τη Μαδρίτη, τις γκρίζες ζώνες, τους S-300 και τη συνήθεια κάτι υπουργάρες να κοιμούνται στο χαλάκι των επιχειρηματιών μαζί με τον σκύλο. Πήραν αμπάριζα τότε οι «νταβατζήδες» και μας πήγαν παραμάζωμα. Τότε ο όρος «εκσυγχρονισμός» απέκτησε δυσοίωνη έννοια. Κάτι σας άπατρις κλεπτοκρατία. Την ακούς κι ενστικτωδώς πιάνεις την τσέπη σου να δεις αν το πορτοφόλι σου είναι εκεί ή στο σούφρωσαν και κοιτάς την Ακρόπολη να δεις τι σημαία κυματίζει.
Ο ΓΑΠ ο Θρασύς τώρα τα ρίχνει στον Καραμανλή, του οποίου τις μεταρρυθμίσεις πολέμησε με λύσσα, ακόμη και στην πρώτη γραμμή των διαδηλωτών, εισπνέοντας δακρυγόνα. Μεταρρυθμίσεις πολύ πιο ήπιες από αυτό που ζούμε, που, αν είχαν αφεθεί να ολοκληρωθούν, ίσως η χώρα δεν είχε τόσο οδυνηρή πορεία. Θυμίζω, ενδεικτικώς, τη λυσσαλέα αντίσταση στην Cosco κι ύστερα, όταν ο ΓΑΠ με την πολιτική απάτη τού «λεφτά υπάρχουν» πήρε την εξουσία, να κάνει τεμενάδες στον Κινέζο στα σκαλιά του Μαξίμου. Ούτε σάλιο δεν χαραμίζεις.
Οκτώ μήνες αναχάραζε και μέτραγε ανάσκελα τις γωνίες στο ταβάνι, ώσπου βρεθήκαμε για τα καλά εκτός αγορών και μας έσυρε στο Μνημόνιο, έπειτα από εκείνο το διάγγελμα στου γιαλού τα βοτσαλάκια. Γι’ αυτό και σήμερα ίσως η δημοφιλία του είναι μικρότερη κι από του Δημητρίου Ιωαννίδη.
Σήμερα έχουμε δύο μεταμφιεσμένα ΠΑΣΟΚ. Τη χλεμπονιάρα την Ελιά (πού ‘σαι, ρε Αφρούλα, σε χάσαμε) και τον ΣΥΡΙΖΑ/Βίλα Αμαλίας/JP Morgan plus ΗΦΑ (Ηνωμένοι Φίλοι του Ακη). Το ΠΑΣΟΚ, μετά τη μεγάλη πετυχεσιά της Ελιάς, φοβούμενο κι άλλη αποψίλωσή του από ψήφους, λόγω ενστίκτου επιβίωσης άρχισε να το παίζει «καλός μπάτσος». Συμπονάει, τάχα, αυτούς που η πολιτική του δεκαετιών οδήγησε σε περιπέτειες, παθαίνει πάλι σοσιαλίζουσες αναδρομές. Αυτή είναι τσάμικη πολιτική. Διότι οι ίδιοι οι Αλβανοί λένε: «Ο Τσάμης σε σφάζει τη νύχτα και το πρωί σε μοιρολογάει». Της φάγανε τα σωθικά της πατρίδας από το 1981, την ξεχαρβαλώσανε θεσμικά, οικονομικά, ηθικά και τώρα τους έπιασε πόνος. Εντάξει, επικοινωνιακά, για κατανάλωση είναι όλα αυτά, αλλά μη νομίζουν ότι γνωριστήκαμε χτες. Κάτι θυμόμαστε. Κι η αναγκαστική συγκατοίκηση δεν θα γίνει ώσμωση ούτε θα γονατίσουμε να πατήσουν στον σβέρκο μας για να πάνε στο άλλο μεταμφιεσμένο ΠΑΣΟΚ, στον ΣΥΡΙΖΑ.
Από την άλλη, φαίνεται πια το σπιθαμιαίο πολιτικό ανάστημα του Αλέξη Τσίπρα. Οταν δεν μπορείς να κάνεις ζάφτι τον Τόλιο, θα επαναδιαπραγματευτείς με τη Μέρκελ; Οι μεγάλες ηγετικές προσωπικότητες είχαν αυτό το χάρισμα, να συνθέτουν και να εμπνέουν ποικιλόμορφα σύνολα, να τα ενοποιούν και να τα υποτάσσουν σε έναν κοινό σκοπό. Αλλο η πολυσυλλεκτικότητα κι άλλο το σκορποχώρι. Ο Αντρέας είχε από χουντικούς μέχρι τρότσκες. Ο Καραμανλής είχε από βασιλόφρονες μέχρι γιαλαντζί νεοφιλελεύθερους. Δεν υπήρχαν όμως πολλά μπαϊράκια. Τους τρώγανε όλους για πρωινό. Ο Αλέξης απλά δεν το ‘χει. Είναι, ευτυχώς, ο καλύτερος κομματάρχης της Ν.Δ. Υπόσχεται στους πάντες τα πάντα, πάει στο πανευρωπαϊκό debate και μιλάει απευθυνόμενος στον Μήτσο τον αριστεριστή, προσπαθεί, τάχα, να βάλει τάξη στον γάμο του Κουτρούλη, που είναι δραχμικός και αντινατοϊκός, με ολίγο αντιεξουσιασμό και ζάχαρη άχνη σοσιαλδημοκρατίας. Εμ, μετά τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε και ποιος να πιστέψει τι;
Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης
