Λίγα χρόνια έχουν περάσει από τότε που οι ξαπλώστρες στις παραλίες των κοσμικών νησιών και τα πρόσωπα που τις καταλάμβαναν αποτελούσαν θέμα στις ειδήσεις. Τα προβεβλημένα αυτά οπίσθια, η ελίτ της Μεταπολίτευσης, πολιτική και επιχειρηματική, ιδρώνει τώρα πια όχι φυσικά από τη ζέστη, αλλά από την αγωνία της επόμενης μέρας. Η αγωνία τους χτυπάει κόκκινο, όπως τα δάνειά τους προ πολλού.
Εχει σημασία να θυμόμαστε πώς φτιάχτηκε αυτό το «τρίγωνο των Βερμούδων» μέσα στο οποίο γκρεμοτσακίστηκε η χώρα. Ενα κράτος έρμαιο στα χέρια πολιτικών, που μοίραζαν δουλειές και διορισμούς με αντάλλαγμα την επιβίωσή τους. Μία τάξη επιχειρηματιών, σχεδόν αποκλειστικά κρατικοδίαιτη, που ανδρώθηκε όχι χάρη στην καινοτομία ή στην ανταγωνιστικότητα, αλλά χάρη στη εύνοιά τους. Με κύριο αρωγό τη χρηματοδότηση μέσω των τραπεζών, ιδιωτικών και κρατικών. Το κράτος εξασφάλιζε στις τράπεζες προνομιακά κέρδη από δικές του δουλειές με ανταλλάγματα, πέραν των άλλων, και επιλεκτική χρηματοδότηση των φιλικών επιχειρήσεων.
Αυτός ο ορισμός του παρασιτισμού είναι το μοντέλο μέσα στο οποίο κινήθηκε η χώρα μας μέχρι τη χρεοκοπία. Αυτές είναι οι πολιτικές και οι επιχειρηματικές ελίτ τις οποίες, διά στόματος Σόιμπλε, οι δανειστές μας θεωρούν υπεύθυνες για τη χρεοκοπία μας. Και η αγωνία τους αφορά την επιβίωσή τους και μόνο, τους όρους με τους οποίους θα συντελεστεί η μετάβαση της χώρας στην επόμενη φάση, μετά την εξαφάνιση των δομών που τους εξασφάλιζαν πλούτο και πολιτική ισχύ. Τι θ’ απογίνουν, δηλαδή!
Τι να τους κάνουν τους πολιτικούς φίλους οι επιχειρήσεις, όταν οι τράπεζες θα τις δανείζουν μόνο με κριτήρια οικονομικής βιωσιμότητας; Τι έχουν να προσφέρουν πολιτικοί ικανοί μόνο για διαχείριση διορισμών, αν φύγουν οι ΔΕΚΟ από το κράτος; Επειδή λοιπόν οι ελίτ μας προτάσσουν τη δική τους επιβίωση, από αυτήν του λαού μας, όσα δεν έκαναν με το καλό θα τα κάνουν με το ζόρι. Και είναι μεγάλο το ζόρι τους. Ονομάζεται εκκαθάριση του τοπίου μέσω των «κόκκινων» δανείων. Δεν μιλάμε φυσικά ούτε για τα στεγαστικά ούτε γι’ αυτά που οδηγούν ολοένα και περισσότερους στην υπαγωγή στα υπερχρεωμένα νοικοκυριά!
Μιλάμε γι’ αυτά που επέτρεψαν να στηθεί το παρόν κατεστημένο – πολιτικό, επιχειρηματικό, εκδοτικό, τηλεοπτικό. Γι’ αυτό το «κούρεμα» των «κόκκινων» επιχειρηματικών δανείων επί της ουσίας αφορά μόνο την προσπάθεια επιβίωσης του οικονομικού συμπλέγματος, που αποτέλεσε τη βάση του πολιτικού εποικοδομήματος της Mεταπολίτευσης. Αμφότερα γνωρίζουν ότι, όταν αλλάξει η οικονομική βάση της χώρας, η αλλαγή πολιτικού προσωπικού θα την ακολουθήσει πάραυτα.
Οι αλλαγές αυτές είναι δρομολογημένες, ανεξαρτήτως τι θα συμβεί στα υπόλοιπα μέτωπά μας. Προφανώς οι διεθνείς εταίροι μας δεν ανέλαβαν το μεγαλύτερο χρέος στην ιστορία των χρεοκοπιών για να το διαχειριστούν κερδοσκοπώντας εκ νέου πάνω μας και με τις πλάτες τους όσοι το δημιούργησαν! Αντελήφθησαν συνεπώς, όσο οξύμωρο και αν είναι αυτό, ότι μόνο αν φύγουν από τη μέση μπορεί να υπάρξει φως στον ορίζοντα και για τους ίδιους και για μας!
Οταν θα ‘ρθουν -ακριβέστερα, όταν θα φέρουν- λοιπόν τα πάνω κάτω, θα μάθουμε και για όλους εκείνους και όλα εκείνα που σήμερα δεν ακούμε κουβέντα και δεν διαβάζουμε λέξη. Για τα καζάντια τους και την κατάντιά μας. Μια ξαπλώστρα κενή στην ερημιά της Ιστορίας περιμένει τους «επιφανείς», που δεν τους αξίζει καν επιτάφιος, αν και οι ίδιοι φρόντισαν να θάψουν γενιές Ελλήνων.
Γιώργος Κ. Στράτος
Μ.Η.Τ. 232120