Γράμμα Πανούση στον εαυτό του!

Το πρόβλημα αυτής της Αριστεράς, που σήμερα κυβερνά, είναι πως είναι αγκαλιά με το τίποτα

Πολύ ενδιαφέρον το άρθρο του Γιάννη Πανούση στα «Νέα» για την Αριστερά του τίποτα, ειδικά στις αναφορές του για την ανομία, η οποία στα πανεπιστήμια και στους δρόμους προέρχεται σχεδόν πάντα από τους σε μεσοτοιχία ευρισκομένους με τον ΣΥΡΙΖΑ, όταν δεν είναι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, στις παρδαλές συνιστώσες. Σε ποιον άραγε το απευθύνει το πόνημά του; Μήπως στον αρμόδιο υπουργό για τη δημόσια τάξη, δηλαδή στον εαυτό του; Απορεί με τα έργα του. Μπορεί και να είναι έκκληση στους συντρόφους του να του λύσουν τα χέρια. Αν τον εμποδίζει κάποιος να εφαρμόσει τον νόμο, να μας το πει, ποιος και πώς.

Τους περισσότερους πολίτες δεν μας ενδιαφέρουν τα ψυχολογικά της Αριστεράς. Μας ενδιαφέρουν η ασφάλεια, εσωτερική κι εξωτερική, η κοινωνική ειρήνη, ο σεβασμός στο Σύνταγμα και στους νόμους του κράτους. Η έρμη η εφαρμογή τους.
Το πρόβλημα που έχει κάθε Πανούσης είναι πως η Αριστερά είναι παντρεμένη με την ανομία, διότι συστατικό της είναι το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Το είδαμε στις παρελάσεις. Αυτοί που έγιναν η αιτία, προτρέποντας κι οργανώνοντας το μπάχαλο, να μπουν τα κάγκελα, τώρα τα έβγαλαν, φόρεσαν κουστούμια και κάθισαν στους επισήμους, για να τους κάνουν τα τμήματα «κεφαλή δεξιά».

Στα πανεπιστήμια, τα συνδικαλιστικά και αυριανά πολιτικά στελέχη της Αριστεράς γαλουχήθηκαν μέσα στη βία κατά των πολιτικών αντιπάλων τους, φοιτητών και διδασκόντων. Δεν είναι εξωγήινοι οι ροπαλοφόροι που διαλύουν συνελεύσεις και συνεδριάσεις οργάνων, που χτίζουν πρυτάνεις, δέρνουν φοιτητές και καθηγητές, κάνουν καταλήψεις για ψύλλου πήδημα. Εχουν όνομα και πολιτική ταυτότητα. Εχουν ανατραφεί πολιτικά μέσα σε μια κουλτούρα μηδενισμού, βίας και ασυδοσίας. Και οι κουκουλοφόροι βάνδαλοι, και στη ΜΑΡΦΙΝ φονιάδες, όταν δεν συλλαμβάνονται είναι «ασφαλίτες» και «ακροδεξιοί κρατικοί προβοκάτορες», όταν όμως συλληφθούν είναι, μιράκολο, «κοινωνικοί αγωνιστές» και ένα ολόκληρο σύστημα πέφτει πάνω για αλληλεγγύη.

Οταν όλη σου τη ζωή μαθαίνεις ν’ αμφισβητείς το κράτος, τους θεσμούς και τα όργανά του, να μισείς την Αστυνομία, τις Ενοπλες Δυνάμεις, να αμφισβητείς το ίδιο το έθνος, την ιστορική του συνέχεια και την ταυτότητά του, όταν κεντρική θέση στην ιδεολογική σου συγκρότηση έχει ο κοινωνικός πόλεμος, αφού δεν πιστεύεις στην εθνική και στην κοινωνική ενότητα, είναι δύσκολο ν’ αλλάξεις χούγια στη διαχείριση της εξουσίας.

Οταν επί μερικά χρονάκια στο πανεπιστήμιο έχεις δεύτερη φύση, αυτό που κάποιος λεβέντης στην «Αυγή» είχε ονομάσει ανερυθρίαστα «απαραίτητες δόσεις βίας», και το θεωρείς λογικό και αποδεκτό τρόπο επίλυσης διαφορών και πολιτικής σου επικράτησης, αυτή τη δυσώδη κληρονομιά ανομίας την κουβαλάς και στα πάνω δώματα, μεγαλώνοντας.

Οταν δεν μετέχεις στις αστικές δημοκρατίες αξίες και αφαιρείς από τους πολιτικούς σου αντιπάλους με ευκολία την ανθρώπινη υπόσταση, όταν όποιον δεν συμφωνεί μαζί σου τον θεωρείς συλλήβδην «φασίστα» και εχθρό, τότε γιατί μας κάνουν εντύπωση όλα αυτά;
Το πρόβλημα αυτής της Αριστεράς, που σήμερα κυβερνά και άρχισε, χωρίς να έχει διδαχθεί τίποτα από την Ιστορία της Κύπρου, να παίζει και με τον γεωπολιτικό προσανατολισμό της χώρας, είναι πως είναι αγκαλιά με το ΤΙΠΟΤΑ. Διότι χωρίς πίστη στην έννομη τάξη, στην κοινωνική ειρήνη, στη μετριοπάθεια της εσωτερικής διαχείρισης και κυρίως στην εθνική ιδέα, βουτηγμένος στον μηδενισμό, είσαι τίποτα.

Φαήλος Κρανιδιώτης
*Δικηγόρος