«Σαν άθλιος από καιρό, σαν παρακατιανός
αποχαιρέτα τον Αλέξανδρο που χάνεις»
Κωνσταντίνος Καβάφης (αν ζούσε σήμερα)
Σε μια σχεδόν πρωταπριλιάτικη (την παλιά «γιορτή των τρελών» στην «αυλή των θαυμάτων», από την Παναγία των Παρισίων του Βίκτωρος Ουγκώ) συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου του Δήμου Αθηναίων (2 Απριλίου 2015) συζητήθηκε το θέμα της τοποθέτησης του έφιππου ανδριάντα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ενός στοιχειωμένου πλέον αγάλματος για το οποίο – όπως μας πληροφόρησε ο αρμόδιος αντιδήμαρχος – στα 23 χρόνια αναμονής του στο ακουστικό για να πληροφορηθεί την τύχη του, είχαν ήδη διεξαχθεί 15 άκαρπες συζητήσεις σε παρελθόντα δημοτικά συμβούλια του κλεινού άστεος των Αθηνών (της πολυεθνικής δηλαδή χαβούζας των αναρχοαυτόνομων συμμοριών που αποκεφαλίζουν αγάλματα και ρυπαίνουν τα σύμβολα του έθνους). Το επίμαχο ζήτημα ήταν πάντα το αν, πότε, και που, θα έπρεπε να τοποθετηθεί αυτός ο γνωστός μας άγνωστος που ακόμα του κρατάει μούρη η Αθήνα (της παρακμής, του εκφυλισμού και της κατάπτωσης).
Το τι ελέχθη, εκφεύγει ακόμη και των ορίων της έσχατης ανθρώπινης νοσηρής φαντασίας, μικροψυχίας, κακεντρέχειας και φρενοβλάβειας. Κατ’ αρχάς τονίζονταν με έμφαση στην εισήγηση ότι το άγαλμα δεν αναπαριστά τον στρατηλάτη και στρατοκράτη Αλέξανδρο, αλλά τον χαρίεντα έφηβο Αλέξανδρο στα χρόνια της αθωότητας καβάλα στον Βουκεφάλα, σαν να λέμε κάτι ανάλογο με τον κάθε σημερινό αστομπεμπέ που πρωτοκαβαλάει άλογο σε επαρχιακές σχολές ιππασίας και καμαρώνει σαν «γύφτικο (συγγνώμη, ρομά ήθελα να πω) σκεπάρνι». Μετά άρχισε το παλιό καλό παιδικό παιχνίδι της «Μπερλίνας»: «Πέρασα από την οδό Τούμπα, έκανα μια κωλοτούμπα, και άκουσα πολλά καλά και κακά για σας»! Ο ένας «σύριζε» πως αν μπει στη συμβολή Βασιλίσσης Αμαλίας και Βασιλίσσης Όλγας, όπως προτείνονταν, θα επισκιάσει το εκεί υπάρχον άγαλμα του Λόρδου Βύρωνα και κατά συνεκδοχή το όλο νόημα της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 στην οποία ο λόρδος τόσο καθοριστικά συνέβαλε (γι’ αυτό άλλωστε δέχτηκε ο σύριζα να συνεχίσουμε να υπαγόμαστε στο αγγλικό δίκαιο που μας επιβάλλουν οι δανειστές μας). Ο δεύτερος είπε πως νωπές είναι ακόμη οι μνήμες των βιαιοτήτων των Μακεδόνων κατακτητών των Αθηνών (όπως όλοι μας άλλωστε διαβάζουμε καθημερινά στα μανταλάκια, στα άρθρα του ρήτορα που δεν μπορούσε να πει το ρο, Δημοσθένη). Ο τρίτος είπε να αναβληθεί το θέμα και να ανατεθεί στον εξέχοντα δημοτικό σύμβουλο του Καμίνη, τον σοφό καθηγητή Θάνο Βερέμη, να μας υποδείξει τί πρέπει να κάνουμε, ο οποίος δέχτηκε να το πράξει παρατηρώντας ότι αν τον ρωτούσαμε δεν θα μπορούσε να πει ότι ο Αλέξανδρος έκανε καλό στην Αθήνα, μάλλον κακό της έκανε, αλλά εν πάση περιπτώσει είχε καθηγητή τον Αριστοτέλη και κατά κάποιον τρόπο κοντά στον βασιλικό ας ποτισθεί και η γλάστρα! Αφού μάλιστα εκπολίτισε και τους αφροασιανούς, αν και έκαψε βέβαια – συνέχισε ο σοφός καθηγητής – την πρωτεύουσα των Περσών, κι αυτό δεν ήτανε καλή πράξη (όπως άλλωστε δεν ήτανε καλή πράξη – καθώς στο παρελθόν μας επεσήμανε ο ίδιος σοφός καθηγητής στην γνωστή τηλεοπτική σειρά του «Σκάϊ» που μας «σκάει» – και η σφαγή των Τούρκων στην Τριπολιτσά από τον κάθε άξεστο και κακούργο Έλληνα που εξεγέρθηκε το 1821 ως άλλος «επαναστάτης χωρίς αιτία», μόνο και μόνο επειδή επηρεάσθηκε από το ομώνυμο φιλμ με τον Τζέϊμς Ντην που νοίκιασε από το βιντεοκλάμπ της γειτονιάς του). Ο Καμίνης δεν είπε τίποτε γιατί την κοπάνησε κατά την συζήτηση του εν λόγω θέματος, ενδεχομένως φοβούμενος την επέλαση του έφιππου φαντάσματος του Μεγάλου Αλεξάνδρου (κατ’ αναλογία με τα όσα γκραν γκινιόλ και μελοδραματικά συμβαίνουν αντιστοίχως στον «Άμλετ» και στον «Ντον Τζιοβάνι»). Είπε και «λάλησε» όμως έτερος δημοτικός του σύμβουλος, ο Φίλιππος Δραγούμης (ο παππούς του ο Φίλιππος – κάτι με Μακεδονία μου θυμίζει το όνομα – ήταν αδελφός του Ίωνα Δραγούμη!) ότι «ο Αλέξανδρος δεν θα πρέπει να τοποθετηθεί στην Αθήνα γιατί αποτελεί σύμβολο του εθνικισμού» (γέροντα, η ευχή!), για να του αντιπαρατεθεί ένας άλλος της ιδίας παρατάξεως λέγοντας πως το άγαλμα του Αλεξάνδρου πρέπει να τοποθετηθεί στην Ομόνοια, σημείο συσσωρεύσεως των εξ Αμυγδαλέζας αφικομένων υπηκόων του, με την παρατήρηση ότι ο Αλέξανδρος ήταν υπέρ των μικτών γάμων (τότε που οι Έλληνες έπαιρναν τις γυναίκες τους ενώ τώρα οι υπήκοοί του παίρνουν τις δικές μας). Τον λόγο πήραν και οι σύμβουλοι των ημετέρων σοβιέτ (ΚΚΕ), οι οποίοι αφού δεν παρέλειψαν να συμφωνήσουν με τον Δραγούμη, αντιπρότειναν ότι στην Αθήνα θα έπρεπε να τιμηθούν κατά προτεραιότητα οι ερυθροί παρ’ ολίγον «απελευθερωτές» της, και ο «μακάβριος χορός» καλά κρατούσε για ώρες. Στο τέλος, αφού πια βαρέθηκαν ν’ ακούνε τον ίδιο τους τον εαυτό, απήντησαν στο σαιξπηρικών διαστάσεων δίλημμα: «να μπει ή να μην μπει;» ψηφίζοντας 17 υπέρ του «ας μπει», 7 ή 8 «να μην μπει», κι έναν λευκό («μπει δεν μπει το ίδιο μου κάνει»). Λαμπρά!!!
Τώρα για όσους επιθυμούν να μάθουν τι πραγματικά εστί Αλέξανδρος, να το πούμε καθαρά και σε όσους αρέσει: ο Αλέξανδρος ενοποίησε βιαίως τις έκφυλες και παρακμιακές ελληνικές πόλεις («πλην Λακεδαιμονίων», αυτοί μόνον είχαν μείνει ενάρετοι) που για χρόνια και ζαμάνια νταλαβερίζονταν με (και χρηματίζονταν από) τον Μεγάλο Βασιλέα των Περσών για να βγάζουν τα μάτια τους η μία της άλλης και να αλληλοϋπονομεύονται προσκυνώντας τον, και τις ανάγκασε να ενωθούν στον αγώνα του κατά ενός εχθρού που μονίμως επιβουλεύονταν την Ελλάδα και ουδέποτε οι Έλληνες μέχρι τότε είχαν κατορθώσει να τον νικήσουν καθοριστικά. Οι Πέρσες παρά τις επί μέρους περιπτωσιακές νίκες μας, έκαψαν και ξεθεμελίωσαν την Αθήνα, παρέμεναν και μετά την αποχώρησή τους από την κυρίως Ελλάδα πάντοτε κατακτητές της Ιωνίας, κι όταν ο Σπαρτιάτης Αγησίλαος, πριν από τον Αλέξανδρο, εισέβαλε στην Μικρασία σαρώνοντάς τους, πλήρωσαν τους Αθηναίους και τους άλλους των άλλων μικροπόλεων οι οποίοι εξεγέρθηκαν στο εσωτερικό της Ελλάδος εναντίον του, αναγκάζοντάς τον να γυρίσει πίσω για να τους δείρει. Ο Αλέξανδρος δεν τους επέτρεψε να προδώσουν ξανά. Αντιμετώπισε τον μείζονα εχθρό και τον συνέτριψε. Ποσώς ενδιαφέρει αν «εκπολίτισε» τους ασιανούς. Σε τελευταία ανάλυση τι σημαίνει «εκπολιτίζω»; Σημαίνει σου επιβάλλω βιαίως την δική μου γλώσσα και την δική μου κουλτούρα στα πλαίσια του «ουαί τοις ηττημένοις». Το να χειροκροτούμε το όποιο εκπολιτιστικό έργο δεν είναι παρά ένας υφέρπων και υπολανθάνων ρατσισμός, ο μανδύας ενός συμπλέγματος ανωτερότητας αλλά και ενοχής παράλληλα, για τον τρόπο με τον οποίο τους φερθήκαμε (πάντα «για το καλό τους»!). Ο Αλέξανδρος δεν μάσαγε τα τοιαύτα. Εξήλθε νικών και ίνα νικήσει. Τους έσπασε τα μούτρα και αυτό ήτανε όλο κι όλο. Οι Πέρσες ως εχθρός σβήσανε οριστικά από τον χάρτη. Όλα τα άλλα (σεβασμός σε αλλότρια ήθη και έθιμα, μικτοί γάμοι – όπου φυσικά οι επιβήτορες ήταν Έλληνες – ήταν στρατηγική και τακτική διαχείρισης μιας απέραντης πολυεθνικής αυτοκρατορίας. Μετά από πολλά χρόνια μάς ήρθαν οι Ρωμαίοι. Τους έφεραν οι Έλληνες προδότες, το χούϊ βλέπετε δεν ξεχνιέται εύκολα. Τότε και τώρα.
Και δια τα καθ’ ημάς, συμπερασματικά: Ελλάς, χώρα ελάχιστων ηρώων και μυρίων προδοτών, ο Αλέξανδρος δεν σου αξίζει πλέον, αποχαιρέτα τον που φεύγει – γιατί ζει ακόμη – και δεν θέλει να σε βλέπει στα μάτια του. Γιατί έτσι και σε αντικρύσει, σίγουρα θα σε φτύσει, για να μην βασκαθείς φυσικά, τόσο έκτακτη είσαι σήμερα…
