Λίγο πριν από τα 200 έτη ελεύθερου κράτους!

Οφείλουμε να επενδύσουμε στην Παιδεία για να κερδίσουμε τη νέα γενιά

Τα κράτη δεν βγαίνουν από το τέλμα υπό συνθήκες τυχαιότητας – αν και το απρόβλεπτο, όπως ορθώς λέγει ο Βύρων Θεοδωρόπουλος, στην πολιτική διαδραματίζει κομβικό ρόλο.

Λίγα χρόνια πριν από τη συμπλήρωση 200 ετών ελεύθερου νέου ελληνικού κράτους, τα δεδομένα μόνο καλά δεν είναι… Η χώρα έχει υιοθετήσει μια τριτοκοσμική προσέγγιση στον τρόπο αντιμετώπισης της δημοσιονομικής κρίσης, που θυμίζει τα μοντέλα δανειοδότησης των κρατών της υποσαχάριας Αφρικής, αντί, για παράδειγμα, να κατοχυρώσει ένα μοντέλο διαχείρισης όμοιο με αυτό της Ιρλανδίας (χαμηλοί εταιρικοί φόροι, περιστολή των κρατικών δαπανών). Βέβαια, ορθώς κάποιος θα υποστηρίξει ότι το μοντέλο που προκρίνεται για την Ελλάδα αφορά και την κοινωνική στάση μας. Οταν ακόμα και σήμερα στην Ελλάδα δεν μπορεί να επιβληθεί ο νόμος απαγόρευσης του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους και από τη στιγμή που αποτελεί μείζον ζήτημα το να μένουν τα καταστήματα κλειστά την Κυριακή, τότε είναι απολύτως βέβαιο ότι οι δανειστές μας θα συζητούν το αδιέξοδο σχήμα «δανεισμός – μείωση του χρέους – νέος δανεισμός και νέα μέτρα λιτότητας», αντί του «δανεισμός με αναπτυξιακό στόχο και επανοικοδόμηση του παραγωγικού μοντέλου».

Τα χρόνια είναι κρίσιμα και νομίζω πως είναι κατανοητό πλέον ότι δεν έχουμε περιθώρια για άλλα λάθη, ολιγωρίες ή πειραματισμούς. Η χώρα χρειάζεται την Ομογένειά της ως βασικό πυλώνα υποστήριξής της στο εξωτερικό. Για να κοιτάξει όμως ξανά στα μάτια τους ανθρώπους αυτούς, πρέπει πρώτα να ζητήσει μια μεγάλη συγγνώμη. Χρειάζεται η υιοθέτηση του σχήματος της ευέλικτης σταθερότητας στην εξωτερική πολιτική μας. Αν το σώμα της Ελλάδας, εξαιτίας γεωγραφικής εγγύτητας, βρίσκεται στην Ευρώπη, το μυαλό και το πνεύμα του κράτους οφείλουν να είναι στραμμένα στις ΗΠΑ, ενώ τα μάτια μας προς το Ισραήλ, την Αίγυπτο, την Ιορδανία και ασφαλώς την Ινδία και τη Νότια Κορέα. Τίποτα καλό δεν ήρθε ποτέ σε αυτούς που απλώς περίμεναν.

Για να μπορέσουμε να κάνουμε ένα νέο ξεκίνημα, οφείλουμε ως λαός να πιστέψουμε ξανά στην πολιτική. Αφοριστικές πεποιθήσεις, του τύπου «όλοι ίδιοι είναι», έφεραν τον εθνικοσοσιαλιστικό εφιάλτη στο Κοινοβούλιο και δίνουν τη δυνατότητα στον Βασίλη Λεβέντη να διεκδικεί τον ρόλο του πολιτειακού καταλύτη. Για να καταφέρουμε να κεφαλαιοποιήσουμε όποια δυναμική μάς έχει απομείνει, οφείλουμε να επενδύσουμε τα πάντα στην Παιδεία, ώστε να κερδίσουμε την επόμενη γενιά, και στην Υγεία, ώστε να μην εξαθλιωθούν οι υφιστάμενες.
Η ήττα έχει δύο κύριες αναγνώσεις: η μία είναι η αυτολύπηση και η παραίτηση. Η άλλη είναι το να σφίξεις τα δόντια και να σηκωθείς ξανά στα πόδια σου. Στην πρώτη περίπτωση, οδηγούμαστε στη διεθνοσυστημική λήθη. Στη δεύτερη, αν όλα λειτουργήσουν όπως πρέπει, μπορεί να γίνουμε ένα κανονικό κράτος του δυτικού κόσμου.

Σπύρος Λϊτσας