Ποιος θα χρυσοπληρώσει μία τηλεοπτική άδεια με κίνδυνο να του την κάνει αύριο ταπετσαρία ο Κυριάκος;
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι για την κακοδαιμονία που τυραννάει την Ελλάδα της Μεταπολίτευσης μεγάλο μέρος ευθύνης έχει η αδυναμία κατάρτισης σταθερού και μακροπρόθεσμου θεσμικού πλαισίου γύρω από μία σειρά κρίσιμων ζητημάτων. Από το φορολογικό καθεστώς και την προσέλκυση επενδύσεων μέχρι τη λειτουργία των μέσων ενημέρωσης.
Η κάθε κυβέρνηση νομοθετεί κατά το δοκούν, λαμβάνοντας υπόψιν της αποκλειστικά και μόνο τις πελατειακές προτιμήσεις της και τα κομματικά συμφέροντα, ενώ την τελευταία πενταετία έχει προστεθεί η αναγκαστική υιοθέτηση «προσαρμογών» και «μεταρρυθμίσεων», που ανατρέπουν τους κανόνες της αγοράς μιας εθνικά κυρίαρχης χώρας.
Κατ’ επιταγήν των δανειστών ακυρώθηκαν και οι ελάχιστες δικλίδες ασφαλείας στο μισθολογικό και εργασιακό περιβάλλον, διαλύθηκε το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, ενώ την ίδια ώρα εφαρμόζονται φορομπηχτικές επινοήσεις και χαράτσια, προδήλως αντισυνταγματικά, που επιτείνουν την αίσθηση ανασφάλειας και αβεβαιότητας στον μέσο πολίτη.
Κανείς δεν είναι σε θέση να προδικάσει «τι του ξημερώνει αύριο» και ασφαλώς με μια Δικαιοσύνη που εδώ και καιρό έχει εισέλθει σε φάση σήψης και παράλυσης, κανείς δεν προσδοκά να βρει το δίκιο του έναντι του αδηφάγου, αλλοπρόσαλλου και αυθαίρετου κράτους, καθώς και έναντι ενός αθέμιτου ανταγωνισμού που μπορεί να έχει καλύτερη πρόσβαση στους μηχανισμούς εξουσίας.
Το τοπίο είναι εφιαλτικό και αποθαρρύνει κάθε είδους οραματική δραστηριότητα, ακριβώς επειδή οι αστάθμητοι παράγοντες και οι νομοθετικοί «αιφνιδιασμοί» είναι τέτοιοι, που δεν επιτρέπουν στον πολίτη να προσδοκά μελλοντική ανταμοιβή των προσωπικών κόπων του.
Η σημερινή κυβέρνηση, για παράδειγμα, αποφάσισε να επιβάλει μια στοιχειώδη τάξη στο άναρχο και σκανδαλωδώς προνομιακό για κάποιους καθ’ έξιν μπαταχτζήδες, τηλεοπτικό τοπίο. Ξεκίνησε μία διαδικασία αδειοδότησης μέσω πλειοδοτικού διαγωνισμού, την οποία όμως δεσμεύθηκε να… καταργήσει η αξιωματική αντιπολίτευση όταν παραλάβει την εξουσία, επειδή θεωρεί ότι πλήττει κάποιους επιχειρηματίες με τους οποίους προφανώς διατηρεί πολιτικά γραμμάτια.
Δεν θα σχολιάσω ούτε την πιθανότατα κομματικά ιδιοτελή πρόθεση του Τσίπρα να «στριμώξει» και να «διασύρει» τους άλλοτε πανίσχυρους βαρόνους των μίντια που τον πολέμησαν λυσσαλέα, ούτε τη βλακώδη, αν όχι ύποπτη, εμμονή του Κυριάκου Μητσοτάκη να προστατεύει ξεδοντιασμένους καναλάρχες, η τηλεοπτική και μόνο παρουσία των οποίων αποδεικνύει πόσο «ελάχιστοι» είναι, ακόμη και ως πιθανοί σύμμαχοι.
Η ουσία είναι πως ακόμη και σε ένα μικρό κεφάλαιο της επιχειρηματικής αγοράς, που πλέον καταλαμβάνουν τα μίντια, κανένας επενδυτής δεν αισθάνεται σίγουρος για την τοποθέτηση κεφαλαίων. Μπορεί να χρυσοπληρώσει σήμερα μία άδεια για να του την κάνει… ταπετσαρία αύριο ο Κυριάκος, χωρίς καμία δέσμευση ότι θα τον αποζημιώσει.
Με τέτοιες παλινωδίες, δεν μπορούμε ασφαλώς να τρέφουμε ούτε ψευδαισθήσεις για την ανάπτυξη της χειμαζόμενης ελληνικής οικονομίας. Και, δυστυχώς, εκτός από τους Μαυρογυαλούρους της πολιτικής υπάρχουν και άλλες «βαθμίδες» ακύρωσης ή αναίρεσης νομοθετικών πράξεων, που επιτείνουν το αλαλούμ και το απίστευτο ράβε – ξήλωνε.
Δεν θα μιλήσω για τις ανώτερες βαθμίδες της Δικαιοσύνης, που αυτονόητο είναι πως πρέπει να λειτουργούν σε μία δημοκρατική χώρα, για να ελέγχουν τις τυχόν αυθαιρεσίες της εκτελεστικής εξουσίας. Το πώς και με ποια κριτήρια κάνουν τη δουλειά τους είναι μια μεγάλη κουβέντα, αλλά μόνο και μόνο η τραγική χρονοκαθυστέρηση στην έκδοση των αποφάσεών τους δημιουργεί πρόσθετα στοιχεία αβεβαιότητας. Πέραν των δικαστηρίων, υπάρχουν και οι ανεξάρτητες Αρχές που μας «φόρτωσε» ο Κώστας Σημίτης, κατ’ επιταγήν της εναρμόνισης με το περιλάλητο «ευρωπαϊκό κεκτημένο».
Τη δράση τους ή μη τη δράση τους (σε περιπτώσεις όπως η Επιτροπή Ανταγωνισμού) τις γνωρίζουμε καλά. Πρόσφατα ο αρμόδιος υπουργός επί των φορολογικών είχε την άποψη ότι οι πολίτες που καλούνται να καταθέσουν «πόθεν έσχες» πρέπει, εκτός από τα μετρητά στο ντουλάπι να δηλώσουν και τα τιμαλφή, καθώς και αντικείμενα μεγάλης αξίας (κοσμήματα, πίνακες κ.λπ.). Σωστό ή λάθος, θα αποφύγω πάλι να το σχολιάσω. Ερχεται όμως η Αρχή Προσωπικών Δεδομένων και αποφαίνεται ότι αυτό δεν δεν στέκει. Προσέξτε: Οχι με το εύλογο σκεπτικό ότι, αν αυτά τα «πόθεν έσχες» γίνουν φέιγ βολάν, θα έχουμε «μπούκες» στα σπίτια από εγκληματίες, αλλά με τη λογική ότι για τα τιμαλφή που δεν συνοδεύονται από αποδεικτικά αγοράς (!) είναι δύσκολη η εκτίμηση της αξίας τους.
Καλά κρασιά, λοιπόν, και μην περιμένετε να δείτε φως σε μια χώρα που έχει αναγάγει σε επιστήμη τα «παράθυρα» ακύρωσης των νόμων…
Γιώργος Χαρβαλιάς
Μ.Η.Τ. 232120