Ο ι αυξήσεις στις συντάξεις και στους μισθούς, και επί ευημερίας και επί χρεοκοπίας, χαρακτηρίζονται «ψίχουλα», που ισοδυναμούν με «ένα κουλούρι την ημέρα». Οι ιδιωτικοποιήσεις, και στα ψηλά τους και στα χαμηλά τους, θεωρούνται μονίμως «ξεπούλημα». Η δημόσια περιουσία εκχωρείται συνήθως «αντί πινακίου φακής». Οι δυνάμεις που είναι εντεταλμένες να επιβάλλουν τον νόμο και την τάξη καλούνται «όργανα καταστολής».
Οι συνήθεις τακτικισμοί στους οποίους επιδίδονται οι κυβερνήσεις συνιστούν «κοινοβουλευτικό πραξικόπημα». Οι πορείες που οργανώνουν τα συνδικάτα έχουν πάντα «λαοθάλασσα» – και ας πρόκειται για μερικές χιλιάδες περιπατητές. Το κλείσιμο των δρόμων θεωρείται «δημοκρατική κατάκτηση». Η φορολογία είναι πάντοτε «ληστρική», ακόμη και αν επιβάλλεται σε λαμόγια της αγοράς. Ο άνεργος έχει πάντα «δίκιο», ακόμη και αν αρνείται δουλειές.
Η ιδιωτική παιδεία οδηγεί στην «εμπορευματοποίηση» και καταγγέλλεται. Κάθε τομέας της οικονομίας βαφτίζεται «δημόσιο αγαθό», και μάλιστα «στρατηγικής σημασίας». Το ΝΑΤΟ είναι πάντοτε ο «χωροφύλακας». Οι χρυσαυγίτες είναι οι φασίστες, ενώ οι ηγέτες τύπου Κάστρο περιστερές. Ο Μίκης έχει πάντα δίκιο – ό,τι και αν πει σε αυτή τη ζωή.
Θα απορείτε τι με έπιασε σήμερα. Να σας πω: Εργαζόμενος 25 χρόνια στα ΜΜΕ πλέον, αισθάνομαι (παρατηρώντας το λεξιλόγιο των αντιδράσεων στις παροχές Τσίπρα) ότι η χώρα μας αποτελεί τη δημοκρατία της ετικέτας. Αντιλαμβάνομαι ότι η Ελλάδα είναι όμηρος του μίζερου αριστερού λεξιλογίου της Μεταπολίτευσης, που όλα τα γκριζάρει, όλα τα ακυρώνει, τίποτε δεν βρίσκει καλό. Καταλαβαίνω καλά ότι η βλάβη που προκαλεί στο συλλογικό αίσθημα το προκάτ λεξιλόγιο των γεροντοκόρεων ακυρώνει κάθε θετική διάθεση για δημιουργία.
Τα χαλασμένα μυαλά εδώ πλειοψηφούν, δυστυχώς. Διαμαρτύρεται σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ για το γεγονός ότι τα Μέσα δεν βρίσκουν να πουν μια καλή λέξη γι’ αυτόν. Και λίγο δίκιο να είχε, ξεχνά ότι στην κατασκευή αυτού του κλίματος συνέπραξε και ο ίδιος μεταπολιτευτικά, εγκαθιδρύοντας τη δικτατορία των «φωτισμένων» λέξεων και των «προοδευτικών» εννοιών απέναντι στον δήθεν «σκοταδισμό» της Δεξιάς.
Οταν εκπαιδεύεις στρατό ολόκληρο στα επιχειρήματα της μιζέριας για να διασφαλίζεις τη «διαφορετικότητα» και την «πρωτοπορία» απέναντι στα ασύντακτα πλήθη, τότε, ναι, θα έρθει μια μέρα που και οι δικές σου αυξήσεις «ψίχουλα» θα χαρακτηριστούν. Που και οι δικές σου ιδιωτικοποιήσεις «ξεπούλημα» και «παράδοση στους δανειστές» θα θεωρηθούν. Θα έρθει η μέρα που θα νιώσεις ότι η άρνηση καθηλώνει τη χώρα. Και το χειρότερο; Δεν θα είσαι σε θέση να καταλάβεις τι ζημιά προκάλεσες στη χώρα. Διότι οι αυξήσεις σε καιρούς Μνημονίων και χρεοκοπίας -θεωρητικά- μπορεί να είναι και ψίχουλα.
Ομως, οι αυξήσεις 17% στους μισθούς το 2007 δεν ήταν ψίχουλα. Ιδιωτικοποιήσεις όπως του ΟΤΕ, που έφεραν έσοδα 26 ευρώ ανά μετοχή, δεν ήταν ξεπούλημα. Ιδού η ζημιά, λοιπόν! Η δικτατορία των λέξεων της Αριστεράς έριχνε την Ελλάδα στα μάτια του Ελληνα, τη μείωνε, τη μίκρυνε, του έδινε κίνητρο να ζητά και άλλα. Το αριστερό λεξιλόγιο του πένθους ακύρωσε στη συνείδηση του κόσμου τον βαθμό της προόδου. Τον έκανε να πιστεύει ότι χώρα με 280 δισ. ΑΕΠ οπισθοδρομούσε σε «ψίχουλα» και «κουλούρια»!
Τούτων δοθέντων, ας μην απορούμε γιατί φθάσαμε εδώ που φθάσαμε. Εξηγείται. Οπως και να έχει όμως, δεν πάει άλλο. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να πετάξουν στον κάλαθο των αχρήστων οι Ελληνες είναι τη μελαγχολία των λέξεων της Αριστεράς. Φθάνει.
Μανώλης Κοττάκης
Μ.Η.Τ. 232120