Τι σκοπεύει να κάνει ο νέος «σουλτάνος» της Τουρκίας
Tο ζήτημα της μετεξέλιξης του πολιτεύματος στην Τουρκία και της μετατροπής του από Προεδρευομένη σε Προεδρική Δημοκρατία μπορεί να χαρακτηριστεί κοσμοϊστορικής σημασίας. Κι αυτό γιατί το όλο θέμα δεν περιορίζεται απλά σε μια πολιτειακή αλλαγή, ούτε στη συγκέντρωση όλων των εξουσιών σε ένα πρόσωπο. Το θέμα αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον κυρίως για δυο λόγους. Ο ένας αφορά το πρόσωπο που θα ασκεί αυτήν την εξουσία και ο άλλος είναι η άσκηση της εξουσίας και της πολιτικής με όρους θρησκευτικών επιταγών.
Οσον αφορά το πρόσωπο, τον Ταγίπ Ερντογάν, αυτός, σύμφωνα με τις πρόνοιες του υπό έγκριση νέου Συντάγματος της Τουρκίας, θα βρίσκεται στον θρόνο έως το 2032! Οσο για το πώς ασκεί, και κυρίως το πώς θα ασκεί τα καθήκοντά του, θα κάνουμε αναφορά σε μια μόνο λέξη, την οποία χρησιμοποιούσαν κατά κόρον οι κεμαλιστές, όταν μιλούσαν για την απειλή ισλαμοποίησης του κράτους και της πολιτικής. Πρόκειται για τη λέξη takiye, που αναφέρεται στον 106ο στίχο του Κορανίου και ορίζει ότι ο μουσουλμάνος δικαιούται να κρύψει την πίστη του και τους σκοπούς του όταν οι συνθήκες τού το επιβάλλουν.
Αν παρατηρήσουμε το βιογραφικό του Ερντογάν αλλά και το φωτογραφικό υλικό από το παρελθόν, θα δούμε ότι πέρασε τα παιδικά του χρόνια στα «κουράν κουρσού» και μεγάλωσε στα «γόνατα» του Νετζμετίν Ερμπακάν και του ηγέτη των Ταλιμπάν Γκουλμπουντίν Χεκματιάρ. Δηλαδή, όσο κι αν τον έχουν διαφθείρει το χρήμα και η εξουσία, παραμένει ένας φανατικός μουσουλμάνος, που, στο πλαίσιο του takiye, κατάφερε να κρύψει τη βαθιά πίστη του στο Ισλάμ και τους πραγματικούς στόχους του, που είναι η εγκαθίδρυση ενός καθαρά ισλαμικού καθεστώτος στην Τουρκία.
Ο άλλος λόγος έχει να κάνει με την εγκαθίδρυση μιας δημοκρατικοφανούς ισλαμικής δικτατορίας, που θα ανανεώνει την εντολή με εκλογικές διαδικασίες, χωρίς να υπάρχει ποτέ περίπτωση να ανατραπεί, αφού οι μη σουνίτες πολίτες της Τουρκίας και εκείνοι που δεν επιθυμούν τη σουνιτική δικτατορία δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν πλειοψηφία.
Αρα, με την πολιτειακή αλλαγή, μπαίνουμε σε μια εποχή «ενός ανδρός αρχής», με τους αλεβίτες, τους δημοκράτες και τους Κούρδους, που ψηφίζουν κυρίως με εθνοτικά χαρακτηριστικά, να είναι υποχρεωμένοι να ζουν κάτω από την «μπότα» του σουνιτικού Ισλάμ. Κανείς δεν μπορεί να προδικάσει τις συνέπειες και τις επιπτώσεις που θα έχει η εξέλιξη αυτή στην κοινωνική συνοχή και τη συνεννόηση μεταξύ των θρησκευτικών και των εθνοτικών ομάδων στην Τουρκία του απόλυτου άρχοντα Ερντογάν.
Αυτό εξαρτάται από την πορεία του Κουρδικού στο εσωτερικό και το εξωτερικό της Τουρκίας και από το αν και πότε θα πάρουν απόφαση οι αλεβίτες να εγκαταλείψουν το κεμαλικό κόμμα και να οργανωθούν και αυτοί σε ένα δικό τους κόμμα, με όρους που σχετίζονται με τη θρησκευτική φιλοσοφία τους. Πάντως είναι απίθανο οι κεμαλιστές να μπορέσουν να αντιπαρατεθούν με το πολιτικό Ισλάμ στην Τουρκία, το ίδιο και οι κάθε είδους ομάδες δημοκρατών.
Αυτό που έχει ένα άλλο, ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι οι προθέσεις του Ερντογάν και του καθεστώτος του, που κρύβονται στη λογική του takiye, σχετικά με τις γειτονικές χώρες και συγκεκριμένα τις χώρες που προέκυψαν από τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αλλά και ο γεωπολιτικός προσανατολισμός του.
Και αυτά είναι ζητήματα που αφορούν και ενδιαφέρουν κυρίως την Ελλάδα.
Σάββας Καλεντερίδης
Μ.Η.Τ. 232120