Ο διωκόμενος επιχειρηματίας

Το πρόβλημα με την ελεύθερη αγορά στη χώρα μας βρίσκεται στην πλήρη δαιμονοποίησή της από την Αριστερά

Aπό τον
Ραφαήλ Καλυβιώτη

Συνομιλώντας κανείς με ανθρώπους του εμπορίου, των επιχειρήσεων και της αγοράς, ιδιοκτήτες ατομικών, μικρών, μικρομεσαίων επιχειρήσεων, εμπόρους που αγωνίζονται μια ζωή να κρατηθούν όρθιοι επιχειρηματικά, θα διαπιστώσει μια εμποτισμένη επιφυλακτικότητα, μια επίκτητη απογοήτευση.

Είναι αναμενόμενο φυσικά, καθώς πλέον αυτό το οποίο ζούμε είναι ο φόνος της ελληνικής επιχειρηματικότητας προς όφελος ενός κρατικού μηχανισμού εδραιωμένου σε κομματικές ανάγκες. Το πρόβλημα με την ελεύθερη αγορά στη χώρα μας βρίσκεται στην πλήρη δαιμονοποίησή της από την Αριστερά.
Πρόκειται για μια απογοητευτική κατάσταση, η οποία συντηρείται εδώ και πολλές δεκαετίες. Πλέον, η ιδιωτική πρωτοβουλία θεωρείται de facto ύποπτη. Ο επιχειρηματίας είναι πάντα κατηγορούμενος ως ύποπτος φοροδιαφυγής, εκμετάλλευσης των εργαζομένων του, ως άπληστο καπιταλιστικό αφεντικό έτοιμο να ρουφήξει το αίμα του εργαζομένου.

Φυσικά, όλα αυτά δεν θα έπρεπε καν να τα συζητάμε, καθώς βρισκόμαστε σε μια χώρα η οποία κυριολεκτικά φτιάχτηκε από ιδιώτες και ευεργέτες, οι οποίοι δώρισαν την ίδια τους την περιουσία και θυσίασαν τις ιδιωτικές επιχειρήσεις τους προς όφελος του έθνους.

Από την άλλη, το κράτος εμφανίζεται ως ο προστάτης των αδυνάμων. Ενίοτε, άνθρωποι της Αριστεράς θα σπεύσουν να υπερασπιστούν τον κρατικό μηχανισμό ως απαραίτητο και καλό, ακόμα κι αν δεν λειτουργεί κανονικά. Τρανά παραδείγματα, η ΔΕΗ και η ΕΡΤ. Και μόνο αν διανοηθεί κανείς να συζητήσει αναφορικά με την πλήρη αποδέσμευση του κράτους από την παροχή τηλεπικοινωνιακών πληροφοριών, ενέργειας και από την παροχή υπηρεσιών ενημέρωσης θα αντιμετωπιστεί ως εχθρός του λαού! Φυσικά, η γελοιότητα αυτή μας έχει κοστίσει δισεκατομμύρια ευρώ, τα οποία θα μπορούσαμε να επενδύσουμε σε πολλούς άλλους τομείς.

Βέβαια, η κατάσταση αυτή δεν πρόκειται να αλλάξει, ειδικά όσο κυβερνά ο ΣΥΡΙΖΑ. Ποια είναι η λογική της κυβέρνησης αυτής; Δεν μας έφτανε ότι είμαστε μια χώρα με περίπου 700.000 δημοσίους υπαλλήλους, 3.000.000 συνταξιούχους και 1.500.000 ανέργους, οι οποίοι κυρίως προέρχονται από τον ιδιωτικό τομέα, κάνει επαναπροσλήψεις δημοσίων υπαλλήλων και αναστολή των πρόωρα συνταξιοδοτηθέντων έως το 2025. Να αυξήσουμε, δηλαδή, κι άλλο το κομματικό κράτος επειδή είναι δήθεν λαϊκή εντολή, αλλά και να συνεχίσουμε να πληρώνουμε 35άρηδες συνταξιούχους, αφ’ ης στιγμής ο μέσος όρος σύνταξης 55άρηδων είναι μεγαλύτερος από τον αντίστοιχο των 65άρηδων.

Αντίθετα, δεν εξετάζονται τρόποι για να καταστούν πιο ανταγωνιστικές οι μικρές επιχειρήσεις, οι οποίες αποτελούν οργανικό στοιχείο της ελληνικής οικονομίας. Και, με μια κακή έννοια τεχνοκρατίας, εισάγουμε σχήματα, ποσοστά και αριθμούς που ακολουθούν οι δυτικές χώρες, η ιστορική διαδρομή των οποίων είναι παντελώς διαφορετική, οικοδομημένη δηλαδή από τη δημιουργία μεγάλων βιομηχανιών και επιχειρήσεων. Αποσιωπάται το γεγονός ότι, εάν μειωθούν οι ασφαλιστικές εισφορές και δοθούν κίνητρα, είναι απόλυτα εφικτό μικρές επιχειρήσεις με χαμηλό κεφάλαιο να παράξουν σύνθετα προϊόντα. Υπενθυμίζω απλά: start-ups. Εξ ου και η έννοια του «συγκριτικού πλεονεκτήματος».

Προκύπτει μια διαπίστωση, μια αναγκαιότητα. Ηρθε ο καιρός όπου επιβάλλεται οι άνθρωποι της αγοράς, οι υποστηρικτές της ελεύθερης οικονομίας, να βγουν μπροστά και να εκφραστούν. Να δείξουν τις θέσεις τους και να αντιπαραβάλουν στους μύθους της Αριστεράς τον ανθρωπότυπο του Ελληνα επιχειρηματία που μπορεί να δώσει καλύτερες λύσεις από τον παρωχημένο και αρτηριοσκληρωτικό κρατικό μηχανισμό.

*Πολιτικός επιστήμων και πρόεδρος του Δικτύου Ελλήνων Συντηρητικών (diesy.gr) – [email protected]