Η υγειονομική κρίση, οι αντιγνωμίες των ειδικών λοιμωξιολόγων και οι κυβερνητικοί αδόκιμοι χειρισμοί για την αντιμετώπιση της εξάπλωσης της ίωσης παράλληλα με την αποτροπή της οικονομικής κατάρρευσης δοκιμάζουν τις αντοχές, την ψυχική υγεία και το «εθνικό φιλότιμο» των πολιτών, καθώς οι οικονομικές υποχρεώσεις προς τους δανειστές, το κράτος και τους παρόχους αλλοιώνουν την εορταστική ατμόσφαιρα, την οποία μάταια προσπαθεί να μεταφέρει στις στιγμές οικογενειακής θαλπωρής και στους φωτισμούς των κενών πλατειών ο εσμός των πολιτικών.
- Από τον Νίκο Παπουτσόπουλο
Η απαγόρευση κυκλοφορίας, των συναντήσεων σε εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους, ο ενδελεχής έλεγχος της μετακίνησης, η εφαρμογή τοπικών περιοριστικών μέτρων ανάλογα με τον βαθμό διασποράς του ιού, με βάση ένα σύστημα που περιλαμβάνει τρεις βαθμίδες συναγερμού, οι χρηματικές ποινές στην περίπτωση ελεύθερης επιλογής, η υποχρεωτική αποχή από την εργασία, ο μακρύς εγκλεισμός, η απώλεια ελευθερίας και η απώλεια εισοδήματος προκάλεσαν την αντίδραση και την έντονη διαμαρτυρία πολιτών της Ευρώπης.
Τις διαμαρτυρίες και ενστάσεις των Ελλήνων που είχαν προκαλέσει προ καιρού τα τερατώδη οικονομικά μέτρα, τα οποία ασμένως εφάρμοσαν ανερυθρίαστα οι μνημονιακές κυβερνήσεις, απέκρουσε η πολιτική τάξη με τις οικείες μεθόδους καταστολής, ώστε να επιτύχει την πειθαρχία των πολιτών για την απόλυτη υποταγή στις απαιτήσεις των πιστωτών, που οδήγησαν τη χώρα σε σειρά επιτυχών επιλογών: από τις εθνικές ήττες, υποχωρήσεις και συμβιβασμούς, στις αήθεις επιθέσεις εναντίον των κοινωνικών τάξεων, από τη συρρίκνωση του πληθυσμού και τη μετοικεσία των παραγωγικών και φοροδοτικών ηλικιών στην άγρια φορολόγηση, στις περικοπές των μισθών και των συντάξεων, από τις υποβολιμαίες εκπαιδευτικές μεταλλαγές για την ικανοποίηση των απαιτήσεων γειτόνων και εταίρων στην εκχώρηση της εθνικής κληρονομίας, από την εκποίηση οικογενειακών κειμηλίων, στην αναζήτηση του ηλεκτρονικού οίκτου των δημόσιων ταμείων για τη σωτηρία των κατοικιών και την υποτίμηση της αξίας των περιουσιακών αγαθών, με στόχο την προσέλκυση των αλλοδαπών επενδυτών για την ταχεία ανάρρωση της χώρας.
Μια «κοινή προσπάθεια να φτάσουμε ασφαλείς, πιο σίγουροι, πιο δίκαιοι, πιο περήφανοι να απελευθερώσουμε την Ελλάδα από επιτηρήσεις και κηδεμονίες» είχε προβλέψει ο κ. Γιώργος Α. Παπανδρέου στις 23 Απριλίου 2010, με την άνευ όρων προσφυγή της Ελλάδος στον μηχανισμό στήριξης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, «να απελευθερώσουμε τις δυνάμεις του Ελληνισμού, του κάθε Ελληνα και Ελληνίδας από αντιλήψεις, πρακτικές και συστήματα που τον εμποδίζουν παντού εδώ και δεκαετίες. Θα δώσουμε οξυγόνο εκεί που υπάρχει ασφυξία, δικαιοσύνη και κανόνες εκεί που υπάρχει αδικία, διαφάνεια εκεί που υπάρχει σκοτάδι, σιγουριά εκεί που υπάρχει ανασφάλεια για ανάπτυξη για όλους. Η έμπνευση, η πίστη μας, είναι τούτος εδώ ο τόπος απ’ το Καστελόριζο μέχρι την Κέρκυρα, απ’ την Κρήτη μέχρι τον Εβρο. Είναι αυτός ο υπέροχος λαός, είναι οι νέοι μας με τις δυνατότητες και τα οράματά τους».
Την εμπλοκή του ΔΝΤ στις χώρες που αντιμετωπίζουν «κρίση χρέους» συνοδεύουν συνήθως η απορρύθμιση του κοινωνικού, θεσμικού και πολιτικού βίου της χώρας, η περιστολή των επενδύσεων, η δραματική αύξηση της πενίας (Αργεντινή), η εκτίναξη της ανεργίας, η ισοπέδωση των εργασιακών σχέσεων, με την ταυτόχρονη μείωση των δαπανών για τη δημόσια υγεία, την πρόληψη και την αποτροπή της διάδοσης ιώσεων και την ετοιμότητα των Ενόπλων Δυνάμεων, όπως ακριβώς κατέδειξαν στην Ελλάδα η πολυεπίπεδη τουρκική προκλητικότητα και η επίθεση της λοιμικής.
Πολιτικοί ηγέτες με όραμα και ευαισθησίες άλλοτε και άλλοτε κάτω από την πίεση των πολιτών, τη σθεναρή αντίδραση της κοινωνίας και την έντονη διαμαρτυρία των παραγωγικών τάξεων απέφυγαν την «υπερήφανη προσφυγή» στους όρους και στις συμβάσεις των δανειστών, αντίθετα με τριτοκοσμικούς κυβερνήτες πειθήνιους αποδέκτες και «προβλέψιμους συμμάχους» που αναζητούν διεξόδους σωτηρίας και λύτρωσης σε ευρωπαϊκούς «θεσμούς» και διεθνείς οργανισμούς. Την ευρωπαϊκή συνείδηση διαμορφώνουν μόνον οι «θεσμοί του ευρωπαϊκού οικονομικού κατεστημένου», με απάνθρωπα μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής και δουλικές και ανελεύθερες πολιτικές λιτότητας, που εξωθούν τους πολίτες της δημοκρατικής Ευρώπης σε ακραίες εκδηλώσεις αμφισβήτησης των μέτρων «καθολικής ασφάλειας» και διαμαρτυρίες ακόμη και στα κατασταλτικά μέτρα πρόληψης που προτείνουν «ειδικοί επιτήμονες» προκειμένου να προασπίσουν τα ανεπαρκή συστήματα υγείας.
Την αμφισβήτηση της ηθικής των ευρωπαϊκών αξιών υποδαυλίζει η αδυναμία των θεσμών να επιτύχουν την πολιτική και ιδεολογική νομιμοποίηση της ένωσης κρατών, ενώ εξυπηρετούν υποδειγματικά τα οικονομικά συμφέροντα και τις απαιτήσεις των ισχυρών μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όπως ακριβώς κατέδειξε η συνεργασία της με την ιδεολογικά και πολιτικά ομότιμη, δημοκρατικά και θεσμικά, κυβέρνηση του κ. Ερντογάν, ο οποίος «κάνει με επιτυχία τη βρόμικη δουλειά» κυρίως σε ανθρωπιστικό επίπεδο. «Οποιος ορέγεται την εξουσία», σύμφωνα με τον Νικολό Μακιαβέλι, «θα πρέπει να φαίνεται φιλεύσπλαχνος, πιστός, φιλάνθρωπος, θρήσκος και ειλικρινής, αρετές στις οποίες, αν επιμένει, καταντούν επιζήμιες για το μέλλον του στην πολιτική».
Υστερα από τις περιπέτειες και την προσβολή των δύο περιώνυμων μνημείων της Κωνσταντινούπολης και τις χλιαρές αντιδράσεις του χριστιανικού κόσμου της φωτεινής Δύσης ο κ. Μ. Πομπέο κατά την επίσκεψή του στο Φανάρι δήλωσε: «Το Οικουμενικό Πατριαρχείο είναι βασικός εταίρος, καθώς συνεχίζουμε να προωθούμε τη θρησκευτική ελευθερία ανά τον κόσμο». Τις συνεχείς επικλήσεις της Ελλάδος (και της Κύπρου) στους ευρωπαϊκούς θεσμούς και στο Διεθνές Δίκαιο με την κλιμάκωση των τουρκικών προκλήσεων λοιδορεί η γείτων, αφού έχει ήδη εξασφαλίσει την υποστήριξη της Δύσης με το γιγάντιο εξοπλιστικό πρόγραμμα (2018), το οποίο ανιχνεύει και ο Ελληνας υπουργός Εξωτερικών και, επιτέλους, δηλώνει ότι αδυνατεί να κατανοήσει «την απροθυμία της Γερμανίας να χρησιμοποιήσει την τεράστια δύναμη της οικονομίας της για να δώσει ένα σαφές παράδειγμα σε χώρες που πρέπει να υπακούσουν στο Διεθνές Δίκαιο». «Καταλαβαίνω», υπογραμμίζει ο Ελληνας πολιτικός, «το οικονομικό θέμα από τη γερμανική πλευρά, αλλά είμαι βέβαιος ότι και αυτή καταλαβαίνει την τεράστια αντίφαση του να παρέχεις επιθετικά όπλα σε μια χώρα που απειλεί την ειρήνη και τη σταθερότητα δύο χωρών της Ε.Ε. Αυτός είναι ο ορισμός της λέξης αντίφασης».
Ο υπουργός Εξωτερικών λησμονεί, πιθανώς, την ιστορία των τελευταίων ετών, την κοινή σταθερή πολιτική της Ευρώπης, με «την υπεραυστηράν μεταχείρισιν την οποίαν ανέκαθεν υπέστη η Ελλάς. Θυσίαι της Ελλάδος εις τον κοινόν αγώνα του πολιτισμού, άλλο τίποτε! Περί των θυσιών της Τουρκίας εις τον αγώνα αυτόν… μα ούτε καν ως αστείον θα ημπορούσε να γίνη λόγος. Και όμως την Ελλάδα την κυττάζουν όλοι να χτυπήσουν ανελέητα κάθε φανταστικήν παρέκκλισιν από της ιδεατής γραμμής, την οποίαν κανείς δεν τηρεί (μόνον η Ελλάς έχει δυσκολίας διά την πληρωμήν των διεθνών χρεών της;). Διά την Τουρκίαν και τα εγκλήματα συγχωρούνται!
Φαντάζεσθε τι θα εγίνετο, εάν τα Σεπτεμβριανά εκείνα γεγονότα της Κωνσταντινουπόλεως εγίνοντο εις τας Αθήνας; Και όμως, όταν πρόκειται περί των Τούρκων, δι’ όλα ευρίσκεται “κατανόησις”, όπως συνεχωρούντο και του Χαμίτ ακόμη τα εγκλήματα. Είναι, βλέπετε, η Τουρκία ο “σταθερώτερος σύμμαχος” (sic!), όπως το απέδειξε δα εις τον τελευταίον πόλεμον! Ημείς επολεμήσαμεν και ετραυματίσθημεν και είχομεν τα τραύματά μας και από απόψεως, επιτέλους, εθνικής εσωτερικής συγκροτήσεως και ειρήνης. Εκείνοι είχαν την αρτιμέλειαν… του αμάχου! Και η ηθικώς ανάπηρος διεθνής κοινή γνώμη επήνει την υποθετικήν αρτιμέλειαν και περιεφρόνει τα ένδοξα τραύματα!» (περιοδικό «Συζήτησις», Μάιος 1960).
Τις θυσίες του ελληνικού λαού προκειμένου «η Ευρώπη να διαδραματίσει τον ρόλο που της αναλογεί» είχε μνημονεύσει ο κ. Προκόπης Παυλόπουλος, τότε ανώτατος άρχοντας της χώρας, σε δηλώσεις του με την ευκαιρία των πρόσφατων εκλογών, με ιδιαίτερες αναφορές στις θυσίες ενός λαού, τον οποίον αδέξιοι πολιτικοί χειρισμοί ετών οδήγησαν σε μαρτυρικά μνημόνια και εποπτείες, στη χρεοκοπία, στην απαξίωση, στη λοιδορία, ακόμη και στην εκχώρηση ονόματος και ιστορίας σε γείτονα, «προκειμένου να αποκατασταθούν σχέσεις ειλικρινούς φιλίας αλλά και για να δεχθεί η Ελλάδα την ευρωπαϊκή πορεία της ΠΓΔΜ», σύμφωνα με το διάγγελμα του κ. Αλέξη Τσίπρα. Θυσίες του ελληνικού λαού, στις οποίες η ένωση των Ευρωπαίων εταίρων απαντά με τη συνήθη εκκωφαντική σιγή στις συνεχείς ιταμές προκλήσεις και στη χλεύη φίλων όμορων κρατών.
«Σε μια περίοδο», είχε αναφέρει ο κ. Παυλόπουλος, «κατά την οποία δυνάμεις λαϊκισμού και ρατσισμού επιβουλεύονται ευθέως και απροκαλύπτως το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και επιχειρούν να το κατεδαφίσουν, σε μια περίοδο κατά την οποία άλλοι λαοί, χωρίς να έχουν υποστεί θυσίες, εγκαταλείπουν δυστυχώς το σκάφος της Ευρώπης αποδεικνύοντας ότι ταξίδευαν σε αυτό με σημαίες ευκαιρίας, είναι η ώρα εμείς οι Ελληνες με την ετυμηγορία μας να αποδείξουμε πόσο συνειδητοποιημένοι Ευρωπαίοι είμαστε».
Ευρωπαϊκή συνείδηση, την οποία διαμορφώνουν οι «θεσμοί του ευρωπαϊκού οικονομικού κατεστημένου», με μέτρα δημοσιονομικής, δήθεν, προσαρμογής, πολιτικές άγριας λιτότητας προκειμένου να κατευνάζουν την οργή και να μειώνουν την ένταση της ψυχικής αντίδρασης, που εξωθούν συχνά τους πολίτες της Ευρώπης στα άκρα. Οι μακρές περίοδοι της οικονομικής ύφεσης και της ταλαιπωρίας που άθλιοι «θεσμοί» επιβάλλουν πειραματικά για να δοκιμάσουν τις αντοχές και τα όρια της απόλυτης υποταγής, με τη διασπορά τρόμου και πανικού, οδηγούν στην αμφισβήτηση των προθέσεων και των πολιτικών επιλογών.
Την ευθύνη για την εκρηκτική και απρόβλεπτη εξέγερση φέρουν ακέραια κακοί πειθαρχικοί θεσμοί και υπερβάσεις της εξουσίας, που ελέγχουν οι ισχυροί οικονομικοί εταίροι της δημοκρατικής Ευρωπαϊκής Ενωσης, οι οποίοι άλλωστε έχουν ευνοήσει το χαμηλό επίπεδο μόρφωσης και διάκρισης, συμπεριφορών και αισθητικής, παραποίησης και παραχάραξης της Ιστορίας. Με την ευκαιρία της επετείου της δισεκατονταετηρίδας από την Επανάσταση του 1821, την «προοδευτική» (μόνον) διεθνή κοινή γνώμη είχαν συνεγείρει οι αγώνες των Ελλήνων, το επαναστατικό φρόνημα, τα ηρωικά κατορθώματα και η μαρτυρική πορεία ενός λαού προς την ελευθερία, σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο αλλαγών και ανατροπών. Οι απολυταρχικές αποφάσεις της Ιεράς Συμμαχίας είχαν ακυρώσει τα ιδανικά της Γαλλικής Επανάστασης και οι Ευρωπαίοι μονάρχες, προκειμένου να διασφαλίσουν τον νόμο και την τάξη, ύστερα από την κατάρρευση της αυτοκρατορίας του Ναπολέοντα, είχαν διακηρύξει το δικαίωμα να επεμβαίνουν στρατιωτικά σε τρίτες χώρες για την αντιμετώπιση και καταστολή των επαναστατικών κινημάτων και εξεγέρσεων.
Στην ευρωπαϊκή αντίφαση, στη χλεύη, στον διασυρμό και στην αδιαφορία εταίρων και συμμάχων, η πολιτική τάξη προτείνει το εθνικό φιλότιμο και προτάσσει την οικογενειακή θαλπωρή ως εμβόλιο και αντίδοτο κατάλληλα για την ελληνική κοινωνία, την οποία τηρούν αμέτοχη ο φόβος της καταστολής και το φάσμα της απώλειας, της πείνας, του πολέμου και του θανάτου στην εορταστική περίοδο.
«Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ/ μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη./ Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ./ Αλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη/ διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον./ Α όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω./ Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον./ Ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω» (Κ.Π. Καβάφης, «Τείχη»).
