Καλλιτέχνες που ενοχλούν

Συνεχίζουμε σήμερα με του «ανεπιθύμητους» καλλιτέχνες.

γράφει ο Χρήστος Μπολώσης

Ο Νότης Σφακιανάκης, άρχισε «κανονικά» και ανέβηκε πολύ ψηλά στις προτιμήσεις των μουσικόφιλων. Σαν τον «Αετό» του. Κάποια στιγμή τραγούδησε μερικά τραγούδια γεμάτα Ελλάδα, όπως το «Μα εγώ είμαι Έλληνας», «Πατρίδα μου», «Ξυπνάτε ρε», «Οδός Ελλήνων» και άλλα. Αυτό ήταν. Θέλετε το αποτέλεσμα; Ξαφνικά ο αγαπημένος Notis έγινε ολίγον γραφικός, ολίγον ψιλοφασίστας και η Βικιπαίδεια γράφει: «Στο παρελθόν είχε τοποθετηθεί εναντίον της αποκάλυψης της ταυτότητας και των σεξουαλικών προτιμήσεων της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, και εναντίον έντυπων μέσων, καθώς, κατά τον ίδιο, προωθούν λανθασμένα πρότυπα. Επιπλέον είχε τοποθετηθεί ανοικτά σε διάφορες δηλώσεις του υπέρ της Χρυσής Αυγής». ‘Όπως βλέπετε… θανάσιμα αμαρτήματα ικανά να σε καταχωρήσουν στις μαύρες λίστες της ιστορίας. Τώρα το ότι σύμφωνα με το Σύνταγμα οι ιδέες δεν διώκονται, αυτά είναι μάλλον ψιλά γράμματα.

Κι΄ εσύ πάλι ρε Νότη, τι τα θες αυτά τα αμαρτωλά; Πες εκεί πέρα, ότι σε κυνηγούσε η χούντα και τα Ες Ες. Βέβαια όταν έγινε η χούντα ήσουν 8 χρονών. Ε και; Εδώ μερικοί άλλοι ήταν 6 μηνών και μας λένε ότι τους κυνηγούσε ο Πατακός… Όσον αφορά τα Ες Ες; Σίγουρα ήσουν εκ των… ιδρυτών του.

Εδώ που φτάσαμε όλα είναι πιθανά.

Ένας άλλος ενοχλητικός καλλιτέχνης είναι ο γλύπτης Νικόλαος Φλώρος.

Επειδή για τον κ. Φλώρο ελάχιστα πράγματα είναι γνωστά στο ευρύ κοινό, ζητήσαμε την συνδρομή της γνωστής ηλεκτρονικής εγκυκλοπαίδειας «Βικιπαίδεια», η οποία μας τα… μαρτύρησε όλα. Ιδού μερικά από αυτά:

Ο Νίκος Φλώρος είναι Έλληνας γλύπτης και εικαστικός, διεθνώς αναγνω-ρισμένος για την καινοτόμο μεταμόρφωσή του από αλουμινένια κουτιά ποτών και χάλυβα σε περίπλοκα τρισδιάστατα έργα τέχνης.

Η τεχνική που αναφέρεται παραπάνω, πρόκειται για δική του έμπνευση, την οποία κατοχύρωσε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας στην Νέα Υόρκη το 2003. Το έργο του Νίκου Φλώρου, επιλέχθηκε από το εκπαιδευτικό σύστημα της Βραζιλίας ώστε να ενταχθεί στα σχολικά εγχειρίδια.

Ο κ. Φλώρος γεννήθηκε στην Τρίπολη Αρκαδίας και μεγάλωσε στην Αθήνα. Από νεαρή ηλικία, έδειξε έντονο ενδιαφέρον για τις τέχνες σπουδάζοντας κλασικό πιάνο, αρχαία δραματική τέχνη και σχέδιο στην Αθήνα πριν εγγραφεί στην École des Beaux-Arts στο Παρίσι για επίσημη εκπαίδευση στη γλυπτική. Αν και έχει εργαστεί σε διάφορες μεγάλες πόλεις παγκοσμίως, ο Φλώρος έχει διατηρήσει ισχυρούς συναισθηματικούς δεσμούς με την πατρίδα του, την Ελλάδα, αναφέροντας συχνά την προγονική του καταγωγή επαναστατών και ηρώων ως πηγή έμπνευσης.

Ο κ. Φλώρος είναι περισσότερο γνωστός για την κατοχυρωμένη με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας μέθοδο πλέξης αλουμινένιων κουτιών αναψυκτικών σε υλικά που μοιάζουν με ύφασμα, τα οποία σμιλεύει σε εξαιρετικά λεπτομερείς μορφές. Επιλέγει προσεκτικά και κόβει λωρίδες αλουμινίου από καθημερινά καταναλωτικά προϊόντα και στη συνέχεια τις υφαίνει σε ζωντανές συνθέσεις. Αυτή η προσέγγιση χαρακτηρίζει πολλά από τα έργα τέχνης του, από κοστούμια μεγάλης κλίμακας μέχρι ψηφιδωτά πορτρέτα.

Εκτός από το αλουμίνιο, ο Φλώρος έχει χρησιμοποιήσει επίσης χάλυβα για ορισμένες δημιουργίες, κυρίως στα πρόσφατα αφιερώματα του στη θρύλο της όπερας Μαρία Κάλλας. Συχνά αναφέρει τη μονιμότητα των υλικών ως κεντρικό στοιχείο στο όραμά του – στοχεύοντας σε κομμάτια που αντέχουν τόσο σωματικά όσο και καλλιτεχνικά.

Αξιοσημείωτοι σταθμοί

Αφιέρωμα στον Ελ Γκρέκο

Κατά την συμπλήρωση των 400 ετών από τον θάνατο του μεγάλου Έλληνα ζωγράφου Δομήνικου Θεοτοκόπουλου (Ελ Γκρέκο), ο Φλώρος ανέπτυξε τέσσερις ανάγλυφους πίνακες αφιερωμένους σε αυτόν. Μετά από επίσημη πρόσκληση του ναού Smolny της Αγίας Πετρούπολης το 2016 (έτος ελληνορωσικής φιλίας), ο Φλώρος παρουσίασε τα έργα του, εκτός από την Αγία Πετρούπολη και στο Μουσείο της Κρατικής Ρωσικής Ακαδημίας Καλών Τεχνών.

Με αφορμή το γεγονός αυτό ο Νίκος Φλώρος πραγματοποίησε έκθεση στην Ρόδο (Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου των Ιπποτών της Ρόδου) αλλά και στο Κρατικό Μουσείο του Δομίνικου Θεοτοκόπουλου στο Τολέδο της Ισπανίας, κατόπιν προσωπικής πρόσκλησης του διευθυντή του μουσείου και του υπουργείου Πολιτισμού της Ισπανίας.

200 έτη από την Ελληνική Επανάσταση

Στον εορτασμό των 200 χρόνων της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, ο Φλώρος αποκάλυψε μια σειρά από γλυπτά μεγάλης κλίμακας και ψηφιδωτά πορτρέτα που απεικονίζουν μορφές όπως η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα στο Μουσείο Ελληνικής Παραδοσιακής Ενδυμασίας «Βικτώρια Γ. Καρέλια» στην Καλαμάτα. Αυτή η έκθεση αντανακλούσε την προγονική υπερηφάνεια του Φλώρου, καθώς κατάγεται από οικογένεια επαναστατών, και έλαβε μεγάλη δημοτικότητα με πληθώρα επισκεπτών συμπεριλαμβανομένης της τότε Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα την επέκτασή της.

Γλυπτά Μαρίας Κάλλας

Ο Φλώρος έχει αφιερώσει ιδιαίτερη προσοχή στην εικόνα της κορυφαίας Ελληνίδας υψιφώνου της όπερας Μαρίας Κάλλας. Αξιοσημείωτο μεταξύ αυτών των αφιερωμάτων είναι ένα γλυπτό από χάλυβα ύψους 2,5 μέτρων, μισού τόνου – με το παρατσούκλι “La Divina” από τους Ιταλούς, που αποκαλύφθηκε για πρώτη φορά στη Βενετία.

Μαρία Κάλλας

Συγκεκριμένα, το ατσάλινο γλυπτό αποκαλύφθηκε στις 21 Δεκεμβρίου, σε έναν υπαίθριο χώρο κοντά στην όπερα Λα Φενίτσε. Με την επιμέλεια του αρχιτέκτονα-διοργανωτή της έκθεσης Ρόνι Φούτσι, τα αποκαλυπτήρια παρουσίασαν μουσικές παραστάσεις και προσέλκυσαν δημόσια πρόσωπα όπως ο αντιδήμαρχος πολιτισμού της Βενετίας. Ο Φλώρος τιμήθηκε με το «Χρυσό Μετάλλιο της Αυτοκράτειρας Μαρίας Θηρεσίας» από τον Αυστριακό Αυτοκρατορικό Οίκο των Αψβούργων στην ίδια εκδήλωση. Στην συνέχεια, το έργο ταξίδεψε στη Ρώμη, όπου παρευρέθηκαν στελέχη από ελληνικούς και ιταλικούς πολιτιστικούς και διπλωματικούς κύκλους. Άλλοι προορισμοί περιλαμβάνουν το Παρίσι, τη Βιέννη, τη Λισαβόνα και τη Νέα Υόρκη.

Άρνηση από τους ελληνικούς φορείς ως προς την παρουσίαση του γλυπτού στην Αθήνα

Ο Φλώρος δεν σκόπευε να κάνει το ντεμπούτο του στην Βενετία, αλλά στην Αθήνα, με το ίδιο γλυπτό της Μαρίας Κάλλας κατά τη διάρκεια των εκατονταετηρίδων από τη γέννηση της σοπράνο. Ωστόσο, συνάντησε μόνο αρνητικές απαντήσεις από επίσημους φορείς, παρόλο που το έργο θεωρείται αξιοσημείωτο και διεθνούς φήμης. Σύμφωνα με τον Φλώρο, οι ελληνικές αρχές υποστήριξαν ότι είχαν ήδη φιλοξενήσει πολλές εκδηλώσεις που σχετίζονται με την Κάλλας και ότι «θα ήταν υπερβολικό να παρουσιάσουν κάτι περισσότερο». Κατά συνέπεια, αποφάσισε να αποκαλύψει το κομμάτι στη Βενετία, με την υποστήριξη τοπικών αξιωματούχων. Ο Φλώρος εξέφρασε την ελπίδα ότι το γλυπτό θα φτάσει τελικά στην Ελλάδα, αλλά προς το παρόν ξεκινά μια διεθνή περιοδεία, εντοπίζοντας συμβολικά σημαντικούς σταθμούς της καριέρας της Κάλλας.

Σε εκδήλωση για τα 52 έτη από την ίδρυση των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων στο Ζάππειο, ο Φλώρος παρουσίασε το μεταλλικό αλουμινένιο φόρεμα της Μαρίας Κάλλας που εκτίθεται από τον Μάιο του 2023 στην κεντρική αίθουσα της όπερας του Ντουμπάι. Σύμφωνα με τον Εθνικό Κήρυκα, ο Φλώρος, λόγω της πολύ καλής του σχέσης με τον πρέσβη των ΗΑΕ στην Ελλάδα, αποτελεί έναν από τους δημοφιλέστερους καλλιτέχνες στα Εμιράτα. Στην εκδήλωση αυτή, ο Φλώρος αιτήθηκε να τοποθετηθεί στον προαύλιο χώρο του Αρχαιολογικού Μουσείου Ακρόπολης το γλυπτό 2,5 μέτρων της Κάλλας, αποκαλώντας το πανανθρώπινο σύμβολο πολιτισμού και τέχνης και μια σύγχρονη Καρυάτιδα, συνδέοντας επίσης τα παραπάνω και με το με το ελληνικό αίτημα για την επιστροφή των κλοπιμαίων γλυπτών από το Βρετανικό Μουσείο.

Έργο Ελληνική Σημαία, κατασκευασμένη από αλουμίνιο με την τεχνική του Νίκου Φλώρου. Φωτογραφία από τον Robert Zervos.

Περιστατικά

Το 2025, ο Φλώρος προσέφερε στην Εθνική Πινακοθήκη δωρεάν έργα του από την έκθεση «Ήρωες από Μέταλλο – 1821» αλλά και του έργου αξίας δεκάδων χιλιάδων ευρώ «Ελληνική Σημαία». Παρόλα αυτά, η Πινακοθήκη με διευθύντρια την Συραγώ Τσιάρα, αγνόησε τον καλλιτέχνη. Μάλιστα ο Φλώρος είχε εκφράσει την επιθυμία να δωριστεί το έργο ακόμα και αν τοποθετούνταν στο ντεπό (αποθήκη) για την περίπτωση μελλοντικής αξιοποίησης.

Εδώ απλώς να θυμίσουμε ότι η κυρία Συραγώ ήταν αυτή που υπεραμύνθηκε των βέβηλων έργων του Χριστόφορου Κατσαδιώτη, που μεταξύ των άλλων απεικόνιζαν τον Άγιο Γεώργιο ως Δράκουλα και την Παναγία καπνίζουσα αρειμανίως και τα οποία… κατεδάφισε ο βουλευτής της ΝΙΚΗΣ κ. Νίκος Παπαδόπουλος

Αναγνώριση και αντίκτυπος

Ο κ. Φλώρος έχει λάβει πολλές διακρίσεις, διακρίσεις και διακρίσεις για το έργο του στην πολιτιστική διπλωματία και την καλλιτεχνική καινοτομία. Συγκεκριμένα, τιμήθηκε από το ρωσικό κράτος για την ενδυνάμωση των πολιτιστικών σχέσεων, συγκεκριμένα κατά την έκθεσή του με πορτρέτα της οικογένειας Ρομανώφ στη Μόσχα και την Αγία Πετρούπολη. Επίσης είναι εκλεγμένος ακαδημαικός στην Ακαδημία Γραμμάτων και Τεχνών στην Λισαβόνα. Επιπλέον, στοιχεία της τεχνικής του Floros εμφανίζονται στα εκπαιδευτικά εγχειρίδια της Βραζιλίας, υπογραμμίζοντας την παγκόσμια πολιτιστική επιρροή του.

Μέσα ενημέρωσης όπως το Reuters, το BBC, το Sky News, το ABC News και το Associated Press έχουν καλύψει τις εκθέσεις του.

Βραβεύσεις

Grand prize για το έργο – κουστούμι «Red Queen Elizabeth» από το Μητροπολιτικό μουσείο Τέχνης και κουστουμιών.
Grand prize για το έργο – κουστούμι «Silver Elizabeth I» από την «Young Friends Heritage Society».
Χρυσό μετάλλιο Τεχνών και Επιστημών από το Albert Schweitzer Foundation, 2011.
Global Thinkers Forum Excellence Award για την αριστεία και την καινοτομία, 2013.
Χρυσό Μετάλλιο από την Ακαδημία Γραμμάτων και Τεχνών της Λισαβόνας.

……………………………………………………………………………………………………………………………………

Με τέτοιο βιογραφικό λοιπόν και τέτοια έργα ήταν δυνατόν να προκόψει εδώ στο Ελλαδιστάν κ. Φλώρος; Άλλωστε όπως έλεγε ως έλεγε και ο ευαγγελιστής Λουκάς, «προφήτης εν τη ιδία πατρίδι τιμὴν ουκ έχει».

Διότι πού πας κύριε κάνοντας γλυπτά που απεικονίζουν την Ελληνική σημαία ή την Μαρία Κάλλας με επίσης την Ελληνική σημαία; Να έφτιαχνες τον Άρη Βελουχιώτη ή τον Μπελογιάννη, άντε και τον Ελευθέριο Βενιζέλο να δεις πώς ανοίγονται διάπλατα οι πόρτες της κυρίας Συραγώς.

Είσαι λάθος. Τέρμα!

Ο Γρηγόρης Αρναούτογλου υποδέχτηκε στο “The 2Night Show” τον Νίκο Φλώρο,

με τον γνωστό γλύπτη και εικαστικό να μιλά για το γλυπτό της Μαρίας Κάλλας το οποίο βρίσκεται σε έκθεση του εξωτερικού, τις επιστολές που έστειλε στην Εθνική Πινακοθήκη χωρίς να λάβει κάποια απάντηση αλλά και τον λόγο που του ζητήθηκε να αφαιρεθεί η ελληνική σημαία από το γλυπτό.

«Πραγματικά στεναχωρήθηκα αρκετά. Όταν δημιούργησα το έργο για την Μαρία Κάλλας, με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννησή της, ήθελα να έχει ως αφετηρία την Ελλάδα και όχι το εξωτερικό. Έχω κάνει μια καριέρα στο εξωτερικό εδώ και πολλά χρόνια και θέλησα τιμητικά για την Μαρίας Κάλλας αλλά και επειδή δημιούργησα μια ερμηνεία με τη μορφή της -που εκφράζει την Ελλάδα- και τοποθέτησα την ελληνική σημαία πάνω της, συμβολικά για την καταγωγή της. Θέλησα να το παρουσιάσω στην Ελλάδα», δήλωσε αρχικά ο διεθνούς φήμης καλλιτέχνης.

Μιλώντας αναλυτικότερα για το συγκεκριμένο γλυπτό του, ο Νίκος Φλώρος σημείωσε «Σεβόμενος το πρόσωπο της Μαρίας Κάλλας, ήθελα να αποτυπώσω την προσωπικότητά της, μέσα από ένα έργο. Αυτό το έργο είναι από ατσάλι, ζυγίζει μισό τόνο και είναι περίπου στα 2,5 μέτρα. Έγινε συνάντηση με τον Εμάνουελ Μακρόν σε έναν εξωτερικό χώρο και ενθουσιάστηκε πολύ με το έργο μου, όπως και η γυναίκα του, Μπριζίτ Μακρόν. Θέλουν να επισκεφτούν την έκθεση και παράλληλα συζητήσαμε για τη μόνιμη παρουσίαση και έκθεση του έργου στο Παρίσι. Είναι κάτι το οποίο θα γίνει είτε στην UNESCO είτε στο Παρίσι. Το έργο κάνε μια παγκόσμια περιοδεία, ξεκίνησε από τη Βενετία, πήγαμε στη Ρώμη, φτάσαμε στο Παρίσι στο παγκόσμιο συνέδριο της UNESCO και μέσα σε αυτό έγινε η συνάντηση με τον Πρόεδρο. Αυτό το έργο ουσιαστικά θα μείνει, μάλλον, στο Παρίσι»

Στη συνέχεια, ο Νίκος Φλώρος εξήγησε πως “Έστειλα πολλές επιστολές, ζήτησα μόνο δύο 2 τ.μ. και δε ζήτησα ούτε επιχορήγηση ούτε τίποτα. Ζήτησα να μπει στον εξωτερικό χώρο της Εθνικής Πινακοθήκης, ζήτησα 2 τ.μ. από τον δήμαρχο Αθηναίων, Χάρη Δούκα να μπει σε οποιονδήποτε χώρο στην Αθήνα αλλά δε στάθηκε εφικτό. Ζήτησα από το νέο Μουσείο Ακρόπολης να μπει στον προαύλιο χώρο, γιατί πίστεψα ότι ταιριάζει με τον χώρο και μεταφέρει και ένα μήνυμα για την επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα, επειδή είναι μια μορφή εμπνευσμένη από την Καρυάτιδα που βρίσκεται στο Λονδίνο. Δεν ζήτησα λεφτά. Πούλησα ένα ολόκληρο σπίτι για να δημιουργήσω αυτό το έργο και να κάνω την παγκόσμια περιοδεία. Κόστισε πάνω από 200.000”

Προσέθεσε, μάλιστα, πως “Με στεναχώρησε όχι για εμένα αλλά για την Μαρίας Κάλλας, που την έδιωξαν δεύτερη φορά από την Ελλάδα. Έτσι το αισθάνθηκα. Κουβάλησα αυτό το γλυπτό στο εξωτερικό θέλοντας να παρουσιαστεί εκεί που την ήθελαν, αφού η Ελλάδα την έδιωξε. Φέρει πάνω της την Ελληνική σημαία, κάτι που εδώ στην Ελλάδα, αρκετοί από μεγάλες θέσεις μου είπαν ‘Να αφαιρέσεις την ελληνική σημαία από πάνω, γιατί σε αυτό το έργο δεν ταιριάζει’. Στην αρχή που γίνονταν οι συζητήσεις, μου είπαν ότι αν θέλω να παρουσιαστεί σε κάποιο χώρο στην Ελλάδα έπρεπε να αφαιρέσω την ελληνική σημαία από το γλυπτό. Μετά την περιοδεία επικράτησε η απόλυτη σιωπή”

“Με στεναχώρησε που η Διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης δεν είχε πέντε λεπτά να με συναντήσει. Έχω βρεθεί με υπευθύνους στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης, στο μουσείο του El Greco. Παρουσίασα έργα μου μέσα στο μουσείο του El Greco για τα 400 χρόνια από το θάνατό του, ήταν μία πολύ σημαντική στιγμή για έναν καλλιτέχνης. Εδώ στην Ελλάδα δεν είχαν 5 λεπτά από το χρόνο τους για να πουν ‘να δούμε από τον άνθρωπο και να συζητήσουμε’. Ακόμα και αν δεν με ήξεραν. όταν είσαι Διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης, γκούγκλαρε τον άλλον για να δεις ποιος είναι. Είναι μια στενάχωρη στιγμή μου στην Ελλάδα και πραγματικά ξενέρωσα. Και τώρα να μου πουν ‘Έλα στην Ελλάδα και φέρε το γλυπτό’, δεν θα ήθελα πια” είπε καταληκτικά ο Νίκος Φλώρος.

Πάντως τον κ. Φλώρο έχουν τιμήσει το ΓΕΕΘΑ καθώς και η Ένωση Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού.

Άλλος ανεπιθύμητος, είναι ο Κώστας Πρέκας.

Ο κ. Πρέκας ανήκει στην κατηγορία εκείνων των ηθοποιών που ενώ έτρωγαν, έπιναν, τσούγγριζαν αυγά, χάριζαν χρυσά μανικετόκουμπα, συνωθούνταν για μια φωτογραφία με τους παράγοντες της 7ετίας, δεν έσπευσε μετά την μεταπολίτευση να δηλώσει αντιστασιακός. Ο Κώστας Πρέκας είναι ακριβώς αυτός που είχε στο μυαλό του ο κομμουνιστής ποιητής Μανώλης Αναγνωστάκης, όταν έγραφε για τους «αντιστασιακούς» το γλυκού νερού το ποίημά του με τίτλο: «Φοβάμαι». Απολαύστε το και κλάψτε την κατάντια μας

Φοβάμαι τους ανθρώπους, που εφτά χρόνια έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι και μια ωραία πρωία -μεσούντος κάποιου Ιουλίου- βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας «Δώστε τη χούντα στο λαό».

Φοβάμαι τους ανθρώπους, που με καταλερωμένη τη φωλιά πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.

Φοβάμαι τους ανθρώπους που σου ’κλειναν την πόρτα μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.

Φοβάμαι τους ανθρώπους που γέμιζαν τις ταβέρνες και τα ’σπαζαν στα μπουζούκια κάθε βράδυ και τώρα τα ξανασπάζουν όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη και έχουν και «απόψεις».

Φοβάμαι τους ανθρώπους που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν και τώρα σε λοιδορούν γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.

Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.

Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.

★ Γράφτηκε τον Νοέμβρη του 1983 και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Αυγή».

Και τελειώνουμε με μία λίγο διαφορετική περίπτωση, αλλά πάντως περίπτωση.

Ο Μπάμπης Μπακάλης ήταν κομμουνιστής. Τουλάχιστον, αυτό ξέρουμε. Είναι απορίας άξιο, λοιπόν, πως έγραψε αυτό το τραγούδι το οποίο ενισχύε την κρατική προπαγάνδα. Το έκανε για να ωφεληθεί ο ίδιος; Ίσως…

Το τραγούδι υπάρχει στο YouTube.

Ο ανταρτόπληκτος

Σε ξένους τόπους ανταρτόπληκτος γυρίζω,

γιατί μια μέρα μου γκρεμίσαν τη φωλιά,

πήραν το βιός μου και τα παιδιά μου

και στο σπιτάκι μου εβάλανε φωτιά.

Τέτοια λαχτάρα δεν την πέρασε κανένας,

είναι μεγάλη συμφορά που μ’ έχει βρει,

μα όλοι μου λένε: “Κάνε κουράγιο,

είναι κι άλλοι που υποφέρουν πιο πολύ”.

Τα βάσανά μας τελειώσαν μια για πάντα

και τις καρδιές μας πλημμυρίζει η χαρά,

γιατί η Ελλάδα έχει νικήσει

και τα σπιτάκια μας θα φτιάξουμε ξανά.

Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου!!!

Για οικογενειακά του ΚΚΕ, θα κάνετε ακόμη μία εβδομάδα υπομονή

Ο Δ. Μελισσανίδης είχε πει: «Ο Ρουμπάμπας να γυρίσει ανάποδα το γήπεδο της ΑΕΚ θα γίνει». Άγνωστο ποιός ήταν ο Ρουμπάμπας. Ο Ριμπάλτα τώρα (διευθυντής ποδοσφαίρου της ΑΕΚ), προετοιμάζει, λέει, πυρετωδώς τις μετεγγραφές της ΑΕΚ. Καλώς. Και οι ΑΕΚτζήδες τρέμουν μήπως τελικά τις αναλάβει ο… Ρουμπάμπας. 2. Οι δύο παράνομοι όροφοι του ξενοδοχείου, που κρύβει τη θέα στην Ακρόπολη θα κατεδαφιστούν, πάλι λέει, περί το… 2027. Ρε σάμπως και το 2027 κείται μακράν. 3. Το πολίτευμα κινδυνεύει. Η δημοκρατία στο απόσπασμα. Ο κ. Κικίλιας, ματαξαναλέει, αγκαλιάστηκε με τον πρίγκιπα (τον τίτλο τον έχει από την πλευρά της μητέρας του) Παύλο στην Πάτμο. Χάθηκε ν΄ αγκαλιάσει το πορτραίτο του Άρη Βελουχιώτη ή η μούμια του Λένιν; 4. Η Ελληνική Ένωση Ιστορικών, και δώστου ματαξαναλέει, ανησυχεί διότι ποινικοποιούνται τα βιβλία της ιστορίας. Βουνό το δίκιο της. Πού ήταν όμως η Ένωση όταν πολτοποιούνταν βιβλία της ιστορίας το 1974 και κυρίως από το 1981 και μετά; Ίσως δεν είχε ιδρυθεί. Πού ήταν όταν θεωρήθηκε επιβαρυντικό ενοχοποιητικό στοιχείο η κατοχή βιβλίων του Παττακού; Ίσως δεν τόμαθε. Ίσως…

Προ ημερών ο κ. Κοττάκης σε άρθρο του με τίτλο «Όχι άλλο κάρβουνο», ασχολήθηκε με την άλωση που επιχειρείται στην γλώσσα μας με τα διάφορα: «Challenge», «Transition», «Beef» και άλλα όμορφα. Εμείς δεν θα πάμε τόσο μακριά. Άλλωστε οι ποδοσφαιρικές ανοησίες (build up, coat’s corner, on target, head to head story κ.λπ.) μας έχουν απασχολήσει στο παρελθόν και δεν είδαμε και κάποια γιατρειά. Ουδείς ενοχλήθηκε. Για προσέξτε όμως. Λέει (ή γράφει ) κάποιος: «Απουσιάζει δύο σχεδόν μήνες». Δηλαδή όχι ακριβώς «μήνες» αλλά κάτι σαν μήνες. Το «σχεδόν» όμως, προσδιορίζει το «δύο». Άρα «Απουσιάζει σχεδόν δύο μήνες». Άλλο: «Με την ευκαιρία συμπληρώσεως δέκα χρόνων από τον θάνατο…». Βρε αγράμματοι, ο θάνατος σε καμία περίπτωση είναι «ευκαιρία». Αφορμή ναι, ευκαιρία ποτέ. Άλλο: «Ποτέ δεν είχα». Δύο αρνήσεις κάνουν μία κατάφαση. Το ορθό «Ουδέποτε είχα». Άλλο: «Πήγα σαν παρατηρητής του υπουργού». Δηλαδή σαν κάτι που έμοιαζε με παρατηρητής. Τα ορθό όμως, με μέγιστο κίνδυνο να κατηγορηθείτε ως φασίστες και χουντικοί είναι «ως» παρατηρητής. Είναι σαν αυτό το αλαμπουρνέζικο και πάλι των «αθλητικών»: «Δεύτερου ημιχρόνου». Διαλέξτε επί τέλους. Ή «Δεύτερου ημίχρονου» ή «δευτέρου ημιχρόνου» ή μάλλον καλύτερα κλείστε το και μη μας τραυματίζετε τ’ αυτιά.

Την ταινία «Η νεράιδα και το παλικάρι» του 1969 ασφαλώς την θυμάστε, όπως θα θυμάστε και την σκηνή που προξενεύουν στον Μανούσο Βροντάκη (Δημ. Παπαμιχαήλ) την Λενιώ ( Ευαγγελία Σαμιωτάκη) κόρη του Κωνσταντογιωργάκη (Νίκος Πασχαλίδης). Σε μια στιγμή ο πατέρας του γαμπρού Καπεταν Βροντάκης (Γιάννης Αργύρης) ζητά από τον συμπέθερο και ακόμα εκατό χιλιάρικα. Ο συμπέθερος αμφιταλαντεύεται οπότε επεμβαίνει Λενιώ με την επική ατάκα: «Πατέρα, βάλε άλλα εκατό. Ο νιός είναι λεβέντης». Εδώ, προσωρινώς, τελεία. Εδώ και περίπου δύο χρόνια η ΑΕΚ έχει εντοπίσει ότι στο σημερινό κακό της χάλι την οδήγησε η έλλειψη αριστερού μπακ (μακάρι νάταν μόνο αυτό…) και εδώ και ένα χρόνο κυνηγά τον αριστερό μπακ της ιταλικής Μόντσα Γιώργο Κυριακόπουλο. Κι’ εμείς εδώ και ένα χρόνο παρακολουθούμε τη γνωστή ιστορία, που παρακολουθούμε σε κάθε μεταγραφή «Κοντά την ΑΕΚ ο Κυριακόπουλος», «Κολλάει του Κυριακόπουλου», «Πιο κοντά στην ΑΕΚ ο Κυριακόπουλος» και τράβα κορδόνι. Προφανώς ο κυριότερο θέμα, θα είναι το οικονομικό (ακούγεται ότι η μεταγραφή «τελειώνει»…). Αφού λοιπόν η ΑΕΚ περιμένει ότι ο Κυριακόπουλος θα της λύσει όλα τα προβλήματα θα πώ στον κ. Ηλιόπουλο: «Πρόεδρε, βάλε άλλα εκατό. Ο νιός είναι παιχτούρα»…

«Βρε τι βλέπουν τα μάτια μου και δεν τα βγάζουν τα δάχτυλά μου;». Αυτό είχε αναφωνήσει έξαλλος ο Λάμπρος Κωνσταντάρας σε μία ταινία του. Κάτι τέτοιο αναφώνησα και εγώ όταν διάβασα στην «δημοκρατία», ότι η κα Ράνια Θρασκιά βουλευτής Α΄ Θεσσαλονίκης του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, κατέθεσε ερώτηση στην Βουλή για τις τραγικές ελλείψεις σε εξοπλισμό που υπάρχουν στο 424 ΓΣΝΕ. Ακόμη, η κα Θρασκιά, τονίζει την έλλειψη ιατρών, η οποία οφείλεται στην διεύρυνση των κατηγοριών δικαιούχων και καταλαβαίνεστε ποιών «δικαιούχων», αλλά και στην απόσπαση προσωπικού (!) σε δημόσια νοσοκομεία, προκειμένου να καλύψουν ανάγκες και λειτουργικά κενά αυτών. Θα θυμάσθε ότι παραμονές Χριστουγέννων του παρελθόντος έτους απεστρατεύθησαν μέχρι και… νοσοκόμοι Β΄ από το υγειονομικό των Ενόπλων Δυνάμεων, διότι, σύμφωνα με το αιτιολογικό, τα στρατιωτικά νοσοκομεία, αλλά και η εν γένει υγειονομική υπηρεσία του Στρατού ήταν μπάχαλο. Τούτου δοθέντος θα υπέθετε κάποιος ότι 4 μήνες μετά η κατάσταση θα είχε… ξεμπαχαλέψει και αν δεν είχε διορθωθεί ριζικά, τουλάχιστον θα είχε αισθητά βελτιωθεί. Εδώ τώρα άλλα διαβάζουμε και μας ξαναμπαίνουν ψύλλοι στ΄ αυτιά, όπως μας είχαν μπει και τότε, αλλά είπαμε: «Δεν μπορεί βρε παιδί μου, δίκιο θάχει το γκουβέρνο». Έχει όμως;…