➜ Ο αχρείος γενικός γραμματέας του Δήμου Χίου που τον λένε Ευστάθιο Ρεστέμη (κεντρική φωτό) παραιτήθηκε τελικά χθες υπό το βάρος της πρωτοφανούς αλητείας του. Σε μια διοργάνωση αγώνων πόλο που θα έπρεπε να ήταν γιορτή του αθλητισμού και των ευγενών ιδεωδών για παιδιά κάτω των 13 ετών στο νησί, αυτός ο τύπος βρήκε ευκαιρία να ξεράσει οπαδικό μίσος, ρίχνοντας την κατάρα στα παιδάκια της ομάδας που ο ίδιος δεν γουστάρει «να πάνε στον πάτο»!
- Του Γιώργου Χατζηδημητρίου
Αμετανόητος μετά το καφριλίκι του και τη γενική κατακραυγή υποστήριξε σε ανακοίνωσή του πως δεν ήταν και τόσο βαρύ αυτό που διέπραξε -ήταν άστοχο σχόλιο σε συνομιλία με φίλο του, είπε- και απείλησε να προσφύγει στη Δικαιοσύνη, επικαλούμενος ότι είναι θύμα πολιτικής δίωξης. Κι ο δήμαρχος Χίου, αντί να τον πιάσει από το αυτί και να τον εκπαραθυρώσει πάραυτα, του πρόσφερε, αρχικά, κάλυψη…
Το κακό αυτό έρχεται από μακριά. Και δείχνει πόσο σάπιο είναι -μικρό ή μεγάλο δεν ξέρω γιατί δεν είμαι στατιστικολόγος- ένα μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Διαθέτω, βέβαια, εμπειρική γνώση. Στη γειτονιά που μετακόμισα πριν από είκοσι χρόνια νότια στην Αθήνα έγραψα τον γιο μου στον Ιστορικό Σύλλογο της πόλης. Κάποια φορά στην ομάδα της Κ-13 (ήγουν κάτω των 13 ετών) τα παιδιά μας χρειάστηκε να παίξουν έναν αγώνα μπαράζ για να βγει η ομάδα που θα έπαιζε στον τελικό, με τα πιτσιρίκια του Υμηττού.
Με έκπληξη διαπιστώσαμε ότι ο διαιτητής ήταν «πιασμένος». Δεν σφύριζε κανένα φάουλ για εμάς κι όλα τα σφυρίγματα ήταν για τα παιδάκια της αντίπαλης ομάδας, τα οποία καθώς ο χρόνος κυλούσε είχαν αποθρασυνθεί. Στο εικοσάλεπτο κι ενώ «προηγούμασταν», ένας σκληροτράχηλος από «αυτούς» που δεν άντεξε το στενό μαρκάρισμα του γιου μου πήγε από πίσω και τον πέταξε στα κάγκελα. Εγώ, που δεν έλεγα ποτέ τίποτε στους αγώνες, κοίταξα μόνο αν το παιδί είναι καλά. Το καρντάσι μου, όμως, ο Μένιος, από Σαλονίκη, δεν άντεξε. «Σφύρα, ρε φίλε», λέει με αγανάκτηση του ρέφερι, «κάτι και για εμάς»!
Στο φτερό σκάσανε πάνω απ’ τα κεφάλια μας κάτι εξαγριωμένοι, ασυνήθιστοι τύποι που μας απείλησαν ότι αν ξαναφωνάξουμε, δεν θα’ χουμε καλά ξεμπερδέματα (δεν θέλω να αναφερθώ στα καλολογικά στοιχεία που φανέρωσαν το μορφωτικό τους επίπεδο, αλλά η κατάσταση ξαφνικά γίνηκε βαρέως απειλητική και φύγαμε από το γήπεδο οπισθοχωρώντας…).
Αυτά σε ένα παιχνίδι παιδιών του δημοτικού, που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν μια συνάντηση χαράς. Εχω απίστευτες εικόνες που μάζευα χρόνια και θα επανέλθω με πιο αναλυτικό σχόλιο για τη σαπίλα που υπάρχει στον (ποδοσφαιρικό) αθλητισμό, ακόμα και από αυτές τις τρυφερές ηλικίες…
Μ.Η.Τ. 232120