Πόσο καιρό μπορεί να κρατήσει μια υπόκλιση; Πόσα όπα χρειάζεται να ψιθυρίσουμε μέχρι να σηκωθούμε; Υπάρχει χορευτικό DNA και πώς εκφράζεται; Τα μεγάλα μυστήρια του χορού εξερεύνησαν, από τις 14 Ιουλίου έως και χθες το βράδυ, ερασιτέχνες και επαγγελματίες λάτρεις του που βρέθηκαν στο καθιερωμένο -17ο φέτος- Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
Ενα φεστιβάλ που επιμένει πεισματικά να αναπτύσσεται και να μας εκπλήσσει κάθε φορά, παρά τις ποικίλες -παλιές και νέες- δυσκολίες που αντιμετωπίζει, και να προστατεύει τη φήμη του στον καλλιτεχνικό χώρο της Ευρώπης και όχι μόνο.
Ετσι και αυτό το καλοκαίρι, το φιλόξενο κάστρο της Καλαμάτας δέχτηκε τους πιστούς του χορού που, αψηφώντας τον καύσωνα, ήρθαν να παρακολουθήσουν ό,τι νέο έχει να παρουσιάσει ο σύγχρονος χορός. Ηταν μια απόλαυση να βλέπει κανείς, καθώς πλησίαζε η ώρα, τον κόσμο να ανηφορίζει προς το κάστρο, τις γυναίκες στολισμένες με τα καλά τους και τις κοπέλες με γυμνές τις μαυρισμένες γάμπες τους και ανάμεσά τους να ξεχωρίζουν εκείνες που ασχολούνται με την τέχνη της Τερψιχόρης, πιο ανάλαφρες, πιο αεράτες, πιο ιδιαίτερες!
Στην είσοδο του κάστρου μια σειρά ασπροντυμένες σιλουέτες με χάρτινες μάσκες υπενθύμιζε με τον συμβολισμό τους στο κοινό την αγωνία για το μέλλον της νεολαίας.
Τα εγκαίνια στις 14 Ιουλίου έγιναν χωρίς την παρουσία εκπροσώπων του υπουργείου Πολιτισμού και σύμφωνα με την τοπική εφημερίδα «Ελευθερία» «δεν αποκλείεται το συγκεκριμένο γεγονός να συνδέεται με το ότι ακόμα το υπουργείο δεν έχει ανταποκριθεί στις οικονομικές του δεσμεύσεις, με τον Δήμο Καλαμάτας να καταβάλλει σημαντικές προσπάθειες να μην πληγεί το κύρος της μεγαλύτερης ίσως διοργάνωσης που λαμβάνει χώρα κάθε χρόνο στη μεσσηνιακή πρωτεύουσα». Μία από τις λιγοστές πολιτικές αφίξεις, εκείνη της βουλευτού Μεσσηνίας του ΠΑΣΟΚ Νάντιας Γιαννακοπούλου, που όμως συνοδεύτηκε από επεισόδια και ρίψη μπουκαλιών νερού. Μάλιστα, καθ’ όλη τη διάρκεια της διοργάνωσης, οι «Αγανακτισμένοι» της Καλαμάτας βρίσκονταν στην είσοδο του κάστρου της μεσσηνιακής πρωτεύουσας.
Το φεστιβάλ άνοιξε με το έργο ΒΑΒΕΛ (λέξεις) των χορογράφων Σίντι Λ. Τσερκάουι (παιδί-θαύμα της βελγικής σκηνής) και Νταμιέλ Ζαλέ. Ο εκπληκτικός θίασος Eastman, με χορευτές από διάφορες χώρες, ενθουσίασε το κατάμεστο αμφιθέατρο με φοβερά ευρήματα, μετακινώντας πάνω στη σκηνή τεράστια μεταλλικά πλαίσια και ικριώματα, συμβολίζοντας με χορό και ομιλία την ασυνεννοησία του σημερινού κόσμου και την ανάγκη για ειρήνη και αγάπη. Ξεχωριστή παρουσία η Σουηδέζα Ούλρικα Σβένσον, που περιφερόταν σαν να περπατά με ξυλοπόδαρα (χωρίς αυτά βεβαίως) μιλώντας, χορεύοντας αλλά κάνοντας κυρίως παντομίμα.
Το σύνολο κρουστών ΤΥΠΑΝΑ και η ομάδα Sinequanon προσέφεραν ένα εντελώς διαφορετικό θέαμα, μια αρμονική συνεργασία μεταξύ μουσικής για κρουστά και χορού. Οι χορευτές και οι χορεύτριες της ομάδας έχουν ήδη δώσει με επιτυχία τις εξετάσεις τους. Μας ενθουσίασε η μικροσκοπική φαλακρή χορεύτρια που σαν ξωτικό του δάσους κατέπληξε με την ελαστική ευκινησία του σώματός της.
Τα κρουστά του Δημήτρη Δεσύλλα «έδωσαν τα ρέστα» στην εκτέλεση δύσκολης ηλεκτρονικής μουσικής. Απόλαυση για τους λάτρεις του είδους, αλλά μάλλον δεν κατόρθωσαν να ικανοποιήσουν όσους ήταν ξένοι σε αυτά τα ακούσματα (μερικοί από αυτούς, μέσα στον χαλασμό των τυμπάνων και των γκογκ, εγκατέλειψαν το θέατρο).
Αλλα συγκροτήματα που πλαισίωσαν το φετινό φεστιβάλ ήταν το Ι’Μ’ Company της Ιβάνα Μίλερ (για πρώτη φορά στην Ελλάδα), οι Αερίτες της Πατρίσια Απέργη, το συγκρότημα Association Fragile του Κριστιάν Ρίτζο και η ομάδα χορού του Χόφες Σέχτερ. Με την παράστασή του, «Political Mother», με ένα ροκ συγκρότημα και μια στρατιωτική μπάντα επί σκηνής, ολοκληρώθηκε χθες βράδυ στο αμφιθέατρο του κάστρου η γιορτή των φίλων του χορού.
Αναμφισβήτητα η επιτυχία του θεσμού οφείλεται σε μεγάλο μέρος στην καλλιτεχνική διευθύντρια του φεστιβάλ Βίκυ Μαραγκοπούλου, στον Δήμο Καλαμάτας αλλά και στα δραστήρια και αφοσιωμένα στελέχη που πλαισιώνουν αυτήν την προσπάθεια.
Ρίτα Σιμαντόβ
Μ.Η.Τ. 232120