Θαύμα, θαύμα, η Ελλάδα ζει εδώ και πέντε μήνες χωρίς δάνεια από την τρόικα, παρά το ότι ο πρώην πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος προέβλεπε κατάρρευση από τις 20 Ιουνίου.
Μετά τις εκλογές του περασμένου Μαΐου ο πρώην πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος φρόντισε να εγχειρίσει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια ένα σημείωμα που περιέγραφε με τραγικά χρώματα την εικόνα της Ελλάδας. Και οι δύο κουνούσαν το κεφάλι σκυμμένοι πάνω στο χαρτί, απορώντας πώς φτάσαμε μέχρι εδώ. Βέβαια και οι δύο κατά βάθος ήξεραν καλά τα πώς και τα γιατί, καθώς είχαν προσωπική συμμετοχή στη χρεοκοπία. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο.
Ο Λουκάς Παπαδήμος, ως πρώην διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος, ανεχόταν τη δημιουργική λογιστική που έκαναν οι πολιτικοί για να εμφανίζουν ισχυρή την οικονομία. Και ο Κάρολος Παπούλιας, ως στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, συμμετείχε στη λήψη πολλών αποφάσεων καταστροφικών για τη χώρα, αλλά και στη δημιουργία «άθλιων προτύπων» περί του ζην που αντικαθιστούσαν θεμελιώδεις αξίες του Ελληνισμού με απαξίες.
Η σημερινή εικόνα των δύο προαναφερόμενων δεν πρέπει να ξεγελάει κανέναν. Το μειλίχιο καλοκάγαθο ύφος τους είναι ο φερετζές που κρύβει τις πρακτικές μιας πολιτικής τάξης, που δεν ενδιαφέρεται για τα συμφέροντα της χώρας, παρά μόνο για τους συγγενείς και τους φίλους της.
Στο σημείωμα εκείνο ο Λουκάς Παπαδήμος προέβλεπε ότι η Ελλάδα έχει λεφτά έως τις 20 Ιουνίου και μετά τέλος. Η πρόβλεψη εκείνη έκτοτε διατυπώθηκε και από άλλα στόματα (κυρίως του αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών Χρήστου Σταϊκούρα) στη διάρκεια του καλοκαιριού, για να φθάσουμε σήμερα, πέντε μήνες μετά, να την «περνάμε» με τα λεφτά που δεν έχουμε. Περίεργα πράγματα, που όμως έχουν εξήγηση, κάθε άλλο παρά μεταφυσική.
Για την ιστορία να πούμε ότι τα τελευταία λεφτά από τις δόσεις της τρόικας τα πήρε η Ελλάδα τον περασμένο Ιούνιο. Ηταν ένα υπόλοιπο δόσης 1 δισ. από την οποία πήραμε 632.000.000, καθώς τα υπόλοιπα τα κράτησαν ως συμμετοχή της χώρας σε κοινοτικούς λογαριασμούς.
Προηγουμένως είχαμε πάρει 4,1 δισ. τον Μάιο, τον Απρίλιο 31,5 δισ. και 38,7 δισ. τον Μάρτιο για να χρηματοδοτήσουμε και το PSI. Συνολικά εντός του α΄ πενταμήνου του 2012 πήραμε περίπου 75 δισ. ευρώ και έκτοτε ούτε σεντ.
Υποτίθεται ότι υπήρχε και μια δόση περίπου 6 δισ. που θα δινόταν τον Ιούνιο – Ιούλιο, η οποία βέβαια δεν δόθηκε ποτέ, όπως και η περίφημη δόση των 7 δισ. ευρώ που χάθηκε στις αρχές του 2012 με υπαιτιότητα του εμπαθή Βαγγέλη Βενιζέλου που πιέζει στο παρασκήνιο για να αναλάβει ως αντιπρόεδρος την ευθύνη του τομέα των Οικονομικών. Ειρήσθω εν παρόδω, να πούμε ότι ο Βενιζέλος ήταν εκείνος που έδιωξε το φθινόπωρο του 2011 την τρόικα, την οποία παρακαλούσε γονατιστός να επιστρέψει στη συνέχεια.
Επανερχόμενοι στο πώς ζούμε από τον Μάιο και δώθε (το ορόσημο καταστροφής κατά τον Παπαδήμο) χωρίς δόση, θα πρέπει να αναρωτηθούμε τι είναι αυτό που κάνει τους κυβερνώντες να εκτοξεύουν τη συγκεκριμένη απειλή. Προφανώς, για να τρομάξουν τον πληθυσμό, να φοβηθεί ο μικροαστός και να σκεφτεί ότι, αν τους ακούσει για μια ακόμα φορά, ίσως τελικά αυτός κάτι κερδίσει. Οπως ακριβώς γίνεται κάθε φορά και με τα πακέτα των μέτρων που εμφανίζονται ως τελευταία, διανθιζόμενα με κορόνες για τη σωτηρία της πατρίδας, με στόχο είτε να τρομάξει ο κόσμος (που πλέον δεν τσιμπάει) είτε να ψηφίσουν οι βουλευτές.
Βέβαια ουδείς αμφισβητεί ότι το κράτος (ακόμα και αυτό το άθλιο όπως το κατάντησαν οι πολιτικοί και οι φίλοι τους) αναγκάζεται να κάνει αιματηρές περικοπές για να τα φέρει βόλτα. Πληρώνει μισθούς και συντάξεις και γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του τους προμηθευτές του Δημοσίου, στους οποίους χρωστά περίπου 7 δισ. ευρώ. Ταυτόχρονα κάθε 15 ημέρες εκδίδει και έντοκα γραμμάτια, τρίμηνα ή εξάμηνα, απορροφώντας περίπου 2 – 2,5 δισ. τον μήνα.
Με τούτα και με τα άλλα, η Ελλάδα πέρασε ένα πεντάμηνο χωρίς να πάρει ούτε ένα ευρώ από την τρόικα. Αυτό σημαίνει ότι, αν γίνονταν πραγματικές εξοικονομήσεις στους «φίλους» που συνεχίζουν να κονομάνε, η κατάσταση θα ήταν καλύτερη. Αν επίσης η διαχείριση βελτιωνόταν και οι κομματικοί στρατοί έχαναν τις συνδέσεις με το κράτος, τότε η Ελλάδα θα ήταν διπλά κερδισμένη και θα άφηνε πολύ ταχύτερα πίσω της το επαίσχυντο Μνημόνιο.
Ομως επειδή δεν γίνεται τίποτα από τα προηγούμενα, η Ελλάδα είναι στο καναβάτσο, οι πολιτικοί πουλάνε εκδούλευση παρουσιαζόμενοι σαν σωτήρες, οι ξένοι βγάζουν τρελά λεφτά, ενώ η χώρα φτωχαίνει καθημερινά και οι νέοι της μεταναστεύουν στο εξωτερικό και χάνονται οριστικά.
Ο θάνατος της μεσαίας τάξης με το Μνημόνιο της υποταγής
Η Ελλάδα δεν χρεοκόπησε με την είσοδο στο Μνημόνιο, αλλά πολλά χρόνια νωρίτερα με τις πολιτικές που εφάρμοζε το δεξιο-πασοκικό σύστημα εξουσίας. Η είσοδος στο Μνημόνιο ήταν κάτι σαν τη ληξιαρχική πράξη θανάτου, που υπέγραψε διά χειρός Γιώργου Παπανδρέου το πολιτικό σύστημα και η επιχειρηματική ελίτ, που με την αρωγή του πρώτου αύξησε κατακόρυφα τις καταθέσεις της στις ελβετικές τράπεζες.
Η ζωή των παραπάνω ουδόλως μεταβλήθηκε με την είσοδο στο Μνημόνιο. Το βασανιστήριο δεν τους αφορά, καθώς ζούνε όπως πάντα έχοντας απλώς περιορίσει τις εμφανίσεις σε ανοιχτούς χώρους. Τη νύφη κλήθηκε να πληρώσει η μεσαία τάξη, που άρχισε να βλέπει την περιουσία της να εξανεμίζεται, καθώς έπρεπε να πληρώσει και για λογαριασμό των προαναφερόμενων και των φίλων της.
Και έκτοτε πληρώνει και ξαναπληρώνει για χατίρι μιας άθλιας πολιτικής και επιχειρηματικής τάξης, που επιμένει να επιζητά μακροημέρευση. Οι φαύλοι κυβερνώντες αδιαφορούν αν θα μετατρέψουν τη χώρα σε ερείπια. Γι’ αυτούς πρωτεύει το να διατηρηθούν στην εξουσία, να μη χάσουν τα κεκτημένα και κυρίως να ξαναμοιράσουν τα χαρτιά της τράπουλας στους δικούς τους ανθρώπους.
Το Μνημόνιο, εκτός από ληξιαρχική πράξη θανάτου για την Ελλάδα, είναι και μια ευκαιρία για το σάπιο πολιτικό κατεστημένο να ανασάνει υποσχόμενο σωτηρία στους Ελληνες, να χρονοτριβήσει, να θολώσει τα νερά και εν κατακλείδι να σώσει τα περισσότερα από τα κεκτημένα του.
Δ. Γ. Παπαδοκωστόπουλος
Μ.Η.Τ. 232120