Στο μυαλό του όλα μοιάζουν «σαν μια άλλη ζωή, που σήμερα μοιάζει μάλλον με παραμύθι». Λογικό, αν σκεφτεί κανείς ότι παλιότερα, όταν ακόμη βρισκόταν στο αποκορύφωμα της καριέρας του, τα ετήσια έσοδά του ήταν εξαψήφιος αριθμός και, όταν ταξίδευε, το έκανε μόνο ως επιβάτης πρώτης θέσης, στις πτήσεις από τις ΗΠΑ προς την Ευρώπη.
Τώρα, ο 77χρονος πια Τομ Παλόουμ, πρώην αντιπρόεδρος του τμήματος μάρκετινγκ της Oral-B, όχι μόνο δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα ακόμη και με τα στοιχειώδη έξοδα της καθημερινότητας, αλλά είναι υποχρεωμένος να συνεχίσει να δουλεύει, κάνοντας όχι μία, αλλά δύο δουλειές προκειμένου να συμπληρώσει το εισόδημά του. Στη μία απασχολείται ως πλασιέ νέων διατροφικών προϊόντων σε μεγάλο πολυκατάστημα των ΗΠΑ και η αμοιβή του φτάνει τα 10 δολάρια την ώρα. Στην άλλη ψήνει χάμπουργκερ και σερβίρει ποτά στα μέλη ενός γκολφ κλαμπ.
«Μέσα σε μία εβδομάδα κερδίζω όσα κέρδιζα κάποτε μέσα σε μία ώρα» δηλώνει σήμερα ο Παλόουμ, ο οποίος όμως φαίνεται ότι δεν το βάζει κάτω. Πώς όμως έφτασε σε αυτή την τόσο δεινή οικονομική θέση; Θύμα και ο ίδιος της οικονομικής κρίσης που ξέσπασε στις ΗΠΑ το 2008, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα έχασε το ποσό των 90.000 που είχε αποταμιεύσει «για τα γεράματα», με αποτέλεσμα να μην μπορεί πια να διατηρήσει το επίπεδο ζωής που έκανε έως τότε. «Συμβαίνουν αυτά όμως» λέει τώρα ο Παλόουμ, όντας συμβιβασμένος με την κατάσταση που ζει πια. Δηλώνει άλλωστε πως «ό,τι δουλειά και να κάνεις, απλά πρέπει να τη σέβεσαι και να μην είσαι αρνητικός».
Για τον Παλόουμ όμως το πρόβλημα δεν ήταν μόνο το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης. Μία από τις αιτίες όσων ζει σήμερα είναι και η αμερικανική νομοθεσία που για τους αυτοαπασχολουμένους -όπως λογιζόταν ο ίδιος ως στέλεχος πολυεθνικής εταιρίας- δεν προβλέπει την ύπαρξη «ειδικού λογαριασμού συνταξιοδότησης». Ως εκ τούτου, μην καταβάλλοντας ασφαλιστικές εισφορές για την συνταξιοδότησή του καθότι δεν ήταν υποχρεωμένος, τόσο ο Παλόουμ όσο και χιλιάδες άλλοι συμπατριώτες του βρίσκονται σήμερα εκτεθειμένοι μπροστά σε μια κατάσταση που είναι σχεδόν αδύνατον ένας 70χρονος να μπορεί να αντιμετωπίσει.
