Το «σερβιτοράκι» που έγινε ο «βασιλιάς των ταξί»! Στα 12 του χρόνια καθάριζε τα τραπέζια σε ταβέρνες στο Δαφνί κυνηγώντας το πουρμπουάρ από τους ράθυμους πελάτες. Σήμερα, 36 χρόνια μετά, στη Νέα Υόρκη, την πόλη που δεν κοιμάται ποτέ, ο Βασίλης Μεσσάδος ζει τον μύθο του. Μετράει 648 ταξί (!), έχει 1.600 οδηγούς, 48 υπαλλήλους, 14 εταιρίες που ασχολούνται από το real estate και τις τράπεζες ως τη διασκέδαση, ενώ πρόσφατα έδωσε 17.000.000 δολάρια για να κατασκευάσει το Ballroom, καμάρι της Αστόρια.
Εσχάτως στην ατζέντα του ενδιαφέροντός του μπήκε και ο Παναθηναϊκός. Στο πάρκινγκ της βίλας του, που βρέχεται από τη θάλασσα του Long Island, λάμπουν πέντε υπερπολυτελή αυτοκίνητα. «Ναυαρχίδα» τους μια αστραφτερή Μπέντλεϊ. Είναι ένας από τους πιο πλούσιους Ελληνες της ομογένειας. Το «success story» της φυλής καθρεφτίζεται στο πρόσωπό του και για πολλούς, που φθάνουν κυνηγημένοι από την κρίση στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού, αποτελεί φωτεινό παράδειγμα μίμησης με ένα ερώτημα: Αν τα κατάφερε χωρίς καν απολυτήριο γυμνασίου ο Βασίλης Μεσσάδος, γιατί όχι κι εγώ;
Λευκό πουκάμισο, γραβάτα, το ανοιχτόχρωμο σακάκι αφημένο σαν τον παλιό καλό καιρό στην πλάτη της καρέκλας. Απλά και λαϊκά. Στο κέντρο του γραφείου- στρατηγείου του, στην καρδιά της Αστόρια, δεσπόζουν εννέα οθόνες! Από εκεί τα παρακολουθεί όλα. «Θα μετατρέψω ολόκληρο τον απέναντι τοίχο σε τεράστια οθόνη, έτσι θα είμαι πιο άνετος» λέει και γελάει. Πίσω του, ψηλά, κάτω από μια ηλεκτρική κιθάρα, δίπλα σε ένα έπιπλο, το διεισδυτικό μάτι μπορεί να ανακαλύψει τον «οδηγό επιτυχίας» που ακολούθησε στη ζωή του: «Dream it, believe it, achieve it» (Ονειρέψου το, πίστεψέ το, πέτυχέ το)!
Από έρωτα
«Είναι το μυστικό μου. Ο έρωτας μ’ έφερε στην Αμερική. Είχα γνωρίσει μια Αμερικανίδα στην Αθήνα και ξεκίνησα το ταξίδι. Στην αρχή εργάστηκα ως βοηθός οδοντοτεχνίτη στη Μινεσότα και το βράδυ ως σερβιτόρος. Χώρισα και στις 22 Ιουλίου του 1985 ήρθα στη Νέα Υόρκη. Πρώτα έπιασα δουλειά σε ασφαλιστικό πρακτορείο που έβγαζε ασφάλειες για ταξί. Ετσι μπήκα στον κόσμο των ταξί. Είδα ότι οι οδηγοί κέρδιζαν αρκετά δολάρια και δεν το σκέφτηκα πολύ. Το πρωί δούλευα στο γραφείο και το βράδυ ήμουν οδηγός. Δούλευα 16 ώρες κάθε μέρα, επτά μέρες την εβδομάδα χωρίς διάλειμμα. Το 1991, με τον προσωπικό μου φίλο Αντώνη Γεωργαντώνη, ανοίξαμε τη δική μας εταιρία και σύντομα βρεθήκαμε με εννέα ταξί. Ηταν η αρχή» λέει.
Η γραμματέας του μπαίνει για να του αφήσει μερικά έγγραφα. Υπογράφει χωρίς να τα κοιτάξει. Χωρίς να περιμένει την ερώτηση, αναλύει το μυστικό του. Πώς έφτασε ως εδώ: «Ολα οφείλονται στη δουλειά. Για μένα είναι σκληρό ναρκωτικό. Κάτι σαν εξάρτηση. Οταν ξεκίνησα δούλευα 16 ώρες, όμως σήμερα ξυπνάω στις 5.30 το πρωί και πάω για ύπνο στις 11 το βράδυ. Μη σου φανεί παράξενο, αλλά στην Times Square έχω να πάω χρόνια. Δεν βγαίνω έξω. Δεν έχω χρόνο. Εχω το μικρόβιο της δημιουργίας. Με κάνει να μη σταματάω πουθενά. Οταν φυτεύεις ένα δέντρο στην αρχή, θέλει πολύ μεγάλη φροντίδα. Αργότερα, όταν το δέντρο ωριμάσει, μπορείς να απολαμβάνεις τα φρούτα χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια» λέει.
Χάνουμε τα μυαλά
Και στην Ελλάδα όμως υπάρχουν άνθρωποι που δουλεύουν 16 ώρες τη μέρα, υπάρχουν λαμπρά μυαλά, νέοι επιστήμονες με μεγάλες ικανότητες. «Τα καλύτερα μυαλά μάς τα παίρνει η Αμερική. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει παιδεία. Εδώ μόλις τελειώσεις το πανεπιστήμιο, από όποιο μέρος του κόσμου κι αν είσαι, η Αμερική σου δίνει πράσινη κάρτα να δουλέψεις για έναν χρόνο ελεύθερα. Θέλει να κρατήσει τους καλύτερους και το πετυχαίνει. Εμείς τα τελευταία 50 χρόνια διώχνουμε τους νέους στο εξωτερικό» λέει και στέκεται στην αιτία: «Οι πολιτικοί κι ο κόσμος. Να αλλάξουν νοοτροπία. Πέντε οικογένειες κάνουν κουμάντο στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια».
Λίγο πριν τελειώσει παρακαλεί κάτι συμπληρωματικό: «Δύσκολα θα αλλάξει κάτι. Αν και βρίσκομαι 28 χρόνια στην Αμερική, επιμένουν παρά τις προσπάθειές μου να με έχουν στην Εφορία του Αιγάλεω κι όχι στο αλλοδαπών, όπου πραγματικά ανήκω».
Γιώργος Μπούζος
Μ.Η.Τ. 232120