Ως φόρος τιμής στον λαοφιλέστατο πολιτικό που έχασε μια δίκη (αλλά όχι τον πόλεμο) με την εφημερίδα μας παρατίθεται απόσπασμα από ομιλία του στη Βουλή, στις 16/2/1999, με θέμα την υπόθεση Οτσαλάν:
«Κύριε Καραμανλή, εμείς δεν είμαστε διαχειριστές του Αμπντουλάχ Οτσαλάν. Ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν δεν ήταν πακέτο. Μπορούσαμε να τον βοηθήσουμε με όλο τον σεβασμό που ο ίδιος μας το επέτρεπε. Είχαμε σχέδιο το οποίο θα μπορούσε να το διασφαλίσει μακράν της επικαιρότητος επί ορισμένο χρονικό διάστημα, μέχρι να δημιουργηθούν προϋποθέσεις σε χώρες που είχαμε επιλέξει και με τις οποίες οι διαπραγματεύσεις είχαν προχωρήσει αισθητά για να του χορηγηθεί πολιτικό άσυλο και ταξιδιωτικό έγγραφο. […] Εγώ δεν είμαι ούτε Τζέημς Μπόντ ούτε μπορώ να διεισδύσω εις τα άδυτα των μυστικών υπηρεσιών για να ξέρω ποιος εξέτρεψε το όχημα του Οτσαλάν, κάτω από τον έλεγχο ποιου ευρέθη τότε το όχημα και πώς παρεδόθη στο τουρκικό αεροπλάνο που τον μετέφερε στην Τουρκία. […] Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, το πραγματικό ερώτημα επί του οποίου η Εθνική Αντιπροσωπεία πρέπει να τοποθετηθεί και το ερώτημα αυτό διαπερνά και τα δύο μεγάλα κόμματα είναι εάν θα έπρεπε ή όχι η Ελλάδα να χορηγήσει πολιτικό άσυλο στον Αμπντουλάχ Οτσαλάν. Εμείς απαντάμε: όχι, δεν θα έπρεπε.
Ασυλο
Και δεν θα έπρεπε, διότι αυτό θα ήταν ζημία για τον αγώνα του κουρδικού λαού, θα ήταν ζημία για την ειρήνη, τη σταθερότητα και τον αγώνα για τη δημοκρατία στην περιοχή μας γενικότερα. Και θα ήταν τραγική ευθύνη απέναντι στο έθνος να μετατρέψουμε το κουρδικό ζήτημα σε ελληνοτουρκικό ζήτημα και θα σας έλεγα στο πρώτο ελληνοτουρκικό ζήτημα. Θα γινόταν το πρώτο ελληνοτουρκικό ζήτημα. Νομίζω ότι θα ήταν κολοσσιαίας σημασίας λάθος. Και έχω την αίσθηση ότι επ’ αυτού η Νέα Δημοκρατία πρέπει να πάρει μία σαφή και ξεκάθαρη θέση. Εάν νόμιζε ότι έπρεπε να δώσουμε στον Αμπντουλάχ Οτσαλάν πολιτικό άσυλο, πρέπει να βγει να μας το πει. Είναι μία σεβαστή άποψη. Εγώ σέβομαι τους συναδέλφους που την εκθέτουν, με τα επιχειρήματα τα οποία μπορούν να βρουν για να στηρίξουν μία τέτοια άποψη, αλλά δεν τη συμμερίζομαι. Εκεί υπάρχει ουσιαστική πολιτική διαφωνία. Και εν πάση περιπτώσει θα μας κρίνει ο ελληνικός λαός και τους μεν και τους δε για τις αποφάσεις που πήραμε».
Παναγιώτης Λιάκος
Μ.Η.Τ. 232120