Ο επιτυχημένος έμπορος Κώστας Τριανταφύλλης διηγείται πώς από αναλφάβητος έγινε καλός μαθητής με την καθοδήγηση του κ. Ιερωνύμου
Η ζωή του κ. Κώστα Τριανταφύλλη θα μπορούσε να είναι η υπόθεση μιας παλιάς, καλής ασπρόμαυρης ελληνικής ταινίας. Ηταν Σεπτέμβριος του 1964 όταν ο αναλφάβητος έως τότε 26χρονος Κώστας πήρε τη μεγάλη απόφαση να πάει σε νυχτερινό σχολείο, και συγκεκριμένα στο δημόσιο οικονομικό γυμνάσιο – λύκειο, για να σπουδάσει.
Με ένα χαρτί που έγραφε «απολυτήριο αναλφάβητου» εισήχθη στην πρώτη τάξη γυμνασίου. Σήμερα είναι ένας επιτυχημένος έμπορος, μορφωμένος και κοινωνικά καταξιωμένος, και θεωρεί ότι δύο καθηγητές του συνέβαλαν ουσιαστικά στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του, του χαρακτήρα του και, βέβαια, της επιτυχημένης πορείας του: ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος και ο λογοτέχνης και κριτικός θεάτρου Κώστας Γεωργουσόπουλος.
Η πρώτη μέρα
«Την πρώτη μέρα στο σχολείο αισθάνθηκα αμήχανα» αναφέρει ο κ. Τριανταφύλλης στην «Ορθόδοξη Αλήθεια» και εξηγεί: «Ολοι οι συμμαθητές μου ήταν περίπου 13 ετών. Ημουν ο μεγαλύτερος. Σκεφτόμουν να τα παρατήσω. Τότε δούλευα κιόλας, ήμουν κλητήρας στην Εθνική Ασφαλιστική». Τη σκέψη του νεαρού τότε Κώστα να τα παρατήσει και να αρκεστεί στη ζωή που είχε σταμάτησε η φωνή του γυμνασιάρχη, που μπήκε στην αίθουσα για να παρουσιάσει τον καθηγητή ο οποίος θα τους απασχολούσε εκείνη την ημέρα, αφού ο «δικός» τους θα παρουσιαζόταν την επομένη.
«Ο καθηγητής ξεκίνησε αμέσως να μας μιλάει για τον Ομηρο. Μαγεύτηκα! Κάθε σκέψη να παρατήσω το σχολείο είχε πλέον εξαφανιστεί. Θαύμαζα τον συνομήλικο καθηγητή μου και αισθανόμουν “βιδωμένος” στο θρανίο. Δεν ήθελα να χάσω λέξη» θυμάται ο κ. Τριανταφύλλης και μας αποκαλύπτει ότι ο καθηγητής που τον έκανε να αγαπήσει τον Ομηρο, τα γράμματα και να αποκτήσει ισχυρή θέληση να συνεχίσει ήταν ο γνωστός σήμερα κριτικός Κώστας Γεωργουσόπουλος.
Την επόμενη μέρα όλοι οι μαθητές περίμεναν με αγωνία να γνωρίσουν τον νέο καθηγητή τους. Στην αίθουσα μπήκε ένας ευγενής, ευθυτενής νέος, που άκουγε στο όνομα Γιάννης Λιάπης. Ηταν ο σημερινός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος.
Ο νέος καθηγητής από την πρώτη στιγμή έδειξε τον απαιτούμενο σεβασμό και με διακριτικότητα και αγάπη βρισκόταν δίπλα σε όλους τους μαθητές. Μάλιστα, αναγνώριζε πως, παρόλο που ήταν μικρά παιδιά, αναγκάζονταν να εργάζονται σκληρά το πρωί και το απόγευμα να φοιτούν στο γυμνάσιο.
«Υστερα από λίγες εβδομάδες ο καθηγητής μάς ζήτησε να γράψουμε μια έκθεση. Πάγωσα! Δεν ήξερα τι να γράψω. Ακόμη θυμάμαι το θέμα: “Οι πρώτες μου μέρες στο γυμνάσιο”. Εγραψα μόνο 18 σειρές, με κάτι κολλυβογράμματα» σημειώνει ο κ. Τριανταφύλλης. «Την επομένη, που ο καθηγητής έφερε τις εκθέσεις διορθωμένες, φώναζε τα ονόματά μας και μας έδινε το γραπτό. Οταν έφτασε στο δικό μου, το δίπλωσε, το έβαλε στην τσέπη του, με πλησίασε και μου ζήτησε να τον συναντήσω στο διάλειμμα» αναφέρει. Ετσι έγινε. Ο νεαρός Κώστας ήξερε ότι η έκθεσή του δεν ήταν καλή. Ισως και να ντρεπόταν, αλλά η θέλησή του να μάθει γράμματα, να σπουδάσει, να ανοίξει τους ορίζοντές του τον οδήγησε με θάρρος στον καθηγητή του. Εκείνος με δυσπιστία τον ρώτησε αν πράγματι βρισκόταν εκεί για να σπουδάσει, καθώς η έκθεσή του ήταν γεμάτη λάθη. «Ακόμη και στο όνομά μου είχα τρία ορθογραφικά λάθη!» λέει ο κ. Τριανταφύλλης.
Με…κουστούμι
«Πήγαινα κατευθείαν στο σχολείο μετά τη δουλειά και φορούσα το κοστούμι μου. Ισως και να νόμιζε ότι ντύνομαι γαμπρός και ψάχνω κάποια κοπέλα» αναφέρει. Μας εξιστορεί πως, όταν εξήγησε στον νυν Αρχιεπίσκοπο, τον νεαρό τότε καθηγητή του, τη δίψα του να μορφωθεί και τις δυσκολίες που είχε περάσει από μικρό παιδί, εκείνος συγκινημένος αποφάσισε να στηρίξει και να βοηθήσει τον μαθητή του, κάνοντάς του σαφές, βέβαια, ότι δεν επρόκειτο να του βάλει βαθμό αν δεν τον άξιζε, ενώ τον συμβούλευσε προτείνοντάς του διάφορους τρόπους και μεθόδους, ώστε να βελτιωθεί.
Ο κ. Τριανταφύλλης αναφέρει και το εξής περιστατικό: «Τη στιγμή των ελέγχων ο καθηγητής Γιάννης Λιάπης με χαμόγελο και ικανοποίηση στο βλέμμα με κάλεσε να μου δώσει τους βαθμούς. Δεν πρόκειται να το ξεχάσω: “Ο βαθμός σου είναι 13,5”, μου είπε, “αλλά είναι δικός σου”. Κάπως έτσι συνεχίστηκε όλη η χρονιά. Ο Γιάννης Λιάπης βρισκόταν πάντα στο πλευρό των μαθητών. Πάντα δίκαιος και πάντα στοργικός».
Τον αναγνώρισε όταν εξελέγη το 2008, από παλιά φωτογραφία σε τηλεοπτικό αφιέρωμα
Την επόμενη χρονιά ο καθηγητής Γιάννης Λιάπης δεν ήταν στο σχολείο. Ολοι 
οι μαθητές ζήτησαν να μάθουν πού θα μπορούσαν να τον βρουν, αλλά κανένας δεν ήξερε… Ηταν δύσκολο για τον κ. Τριανταφύλλη, αλλά έπρεπε να συνεχίσει να είναι επιμελής, προκειμένου να τηρήσει την υπόσχεση που είχε δώσει στον «δάσκαλο».
Επειτα από χρόνια, όταν έγραψε ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο, έψαξε να βρει τους δύο καθηγητές που στιγμάτισαν τη ζωή του. Δυστυχώς, κανένα ίχνος του Γιάννη Λιάπη έως το 2008, την ημέρα εκλογής του Αρχιεπισκόπου. Είδε τότε σε ένα τηλεοπτικό αφιέρωμα τον Αρχιεπίσκοπο νέο, ως λαϊκό.
«Πάγωσα. Ηταν ο καθηγητής μου. Ηταν ο άνθρωπος που συνέβαλε στη διαμόρφωση του χαρακτήρα και της προσωπικότητάς μου» λέει ο κ. Τριανταφύλλης. Επειτα από χρόνια αποφάσισε να στείλει ένα γράμμα στον
Αρχιεπίσκοπο, ο οποίος αμέσως ζήτησε να τον δει. «Είμαι πολύ περήφανος που τον είχα καθηγητή. Επρεπε έστω και τόσα χρόνια μετά να τον συναντήσω, για να τον ευχαριστήσω για όσα μου πρόσφερε» τονίζει ο κ. Τριανταφύλλης.
Πράγματι, η συνάντηση έγινε πριν από λίγο καιρό και επισήμως παρουσιάστηκε ως «ένα ραντεβού του Αρχιεπισκόπου με έναν παλιό του φίλο». Ελάχιστοι γνώριζαν
την ενδιαφέρουσα ιστορία που συνέδεε τους δύο άνδρες και το πραγματικό νόημα της συνάντησης!
Από την Εφημερίδα Ορθόδοξη Αλήθεια
