Το άνοιγμα του τουρισμού σε μια από τις σύγχρονες μορφές του: Τη «Βουκολική ιστορική περιήγηση» και την εφαρμογή της στον αρχαιολογικό χώρο στα Φαλάσαρνα της Κρήτης.
Οι ανασκαφές που διεξάγονται εκεί από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 έχουν αποκαλύψει μέρος του σημαντικού λιμένα της ελληνιστικής πόλης, αποδίδοντας στους επισκέπτες έναν χώρο σπάνιας ιστορικής σημαντικότητας σε ένα τοπίο απαράμιλλης φυσικής ομορφιάς. Ως εδώ όλα καλά. Σε πρόσφατη επίσκεψή μου στην περιοχή διαπίστωσα ότι πλην των αρχαιοτήτων, στον επισκέψιμο αρχαιολογικό χώρο φιλοξενούνται αυτοσχέδιες «στάνες», οι οποίες μπορεί να προσδίδουν μια αίσθηση βουκολικού τοπίου, όμως σίγουρα δεν βοηθούν στην ανάδειξη των μνημείων που έχουν βρεθεί.
Να σημειωθεί ότι σχεδόν 100.000 άνθρωποι φτάνουν στα Φαλάσαρνα κάθε χρόνο όχι μόνο για να απολαύσουν την εξαίσιου φυσικού κάλλους παραλία αλλά και για να επισκεφτούν τα σημαντικά μνημεία του αρχαιολογικού χώρου. Η ιστορία γνωστή και από άλλες περιοχές της Ελλάδας, όμως εδώ με έντονη την αίσθηση της αυθαιρεσίας. Ανάμεσα στους χώρους σταβλισμού των συμπαθών οικόσιτων τετράποδων το τοπίο διανθίζεται από σκουπίδια κάθε λογής, μπάζα και όλα τα υλικά που μπορούν να βρεθούν σε μια αξιοπρεπή χωματερή.
Δεν είναι η θλίψη που σου προκαλεί το θέαμα και η εμφανής αδιαφορία οποιασδήποτε κρατικής μέριμνας αλλά και ιδιωτικής πρωτοβουλίας (επιτροπές κατοίκων, ανθρώπων επαγγελματιών που ζουν από αυτό που ονομάζεται «τα οφέλη του τουρισμού»), είναι και ο κίνδυνος να μετατραπεί σε υγειονομική βόμβα ένας χώρος που μόνο χαρά θα έπρεπε να σου αφήνει σαν ανάμνηση. Νομίζω ότι είναι περιττό να ψάξουμε υπαίτιους, είμαστε όλοι εμείς με την αδιαφορία μας.
Χρόνης Ινιωτάκης
