Καρφωμένοι στον Καύκασο της φτώχειας

Ενας άνθρωπος δίχως στέγη, δίχως χρήματα, δίχως ευχέρεια κίνησης παρακολουθεί τη ζωή να τον προσπερνά, δυνατή, σταθερή και αδιάφορη

Στην Αθήνα όλοι βιάζονται. Ακόμα κι αν δεν έχουν χρονικό όριο για τη «διεκπεραίωση» μιας διαδρομής. Οι επιβάτες στα ΜΜΜ κοιτούν απελπισμένα απέξω, για να μην εκτεθούν σε άλλα απελπισμένα βλέμματα των διπλανών τους, όσων κάθονται αντίκρυ, των ορθίων και των επαιτών που διεκδικούν ηχηρά μερικά λεπτά του ευρώ. Ολα σχεδόν είναι διεκπεραίωση στη δημόσια σφαίρα. Τα κρατικά κτίρια γκρίζα, απάνθρωπα, μουντά, σε μια πόλη αλωμένη ολοκληρωτικά. Ψυχή τε και σώματι.

Μόνο τα αρχαία μνημεία έχουν κατορθώσει να εγκιβωτίσουν κάτι από την αληθινή Ελλάδα στα λευκά, μαρμάρινα σπλάχνα τους. Ζούμε την αντιστροφή της κλασικής αρχαιότητας. Τότε οι ιδιωτικές οικίες ήταν ταπεινές, μικρές και οι δημόσιοι χώροι αρμονικοί και μεγαλόπρεποι. Σήμερα οι πλούσιοι αντιγράφουν τη Ρώμη της παρακμής. Νιώθουν όμορφα στις βίλες τους και δεν τους νοιάζει να σβήνει η δημόσια ζωή. Αυτοί κι αν είναι ξένοι προς τα ελληνικά πράγματα.

Ξένοι είναι και οι πολιτικοί που μηρυκάζουν εμετικές, κλισέ ανοησίες που, έστω και λίγη δυνατότητα βρασμού να ‘χει απομείνει στο αίμα σου, θα ξεπηδήσει κοχλάζοντας από τα μηνίγγια σου, μόλις τις ακούσεις.
Και οι ανήμποροι άνθρωποι, αφημένοι να παρακολουθούν αγώνες που δεν τους αφορούν. Σαν τον μοναχικό της φωτογραφίας, που κάθεται και βλέπει προπονήσεις, αγώνες χωρίς εξέλιξη δηλαδή, για να περάσει η ώρα. Και ο δείκτης την ώρα της ανάγκης, της δοκιμασίας δεν κουνιέται. Καρφώνεται σ’ ένα σημείο και αρνείται να προχωρήσει, να απαλύνει τον πόνο της ερημιάς που σαρώνει το παγωμένο πλατωνικό σπήλαιο, εκεί όπου ζούμε οι περισσότεροι δηλαδή.

Και σιγά να μη νοιάζονται οι ξεφτίλες δημοκόποι που υπόσχονται «ενδιαφέρον» για τους ανίσχυρους. Το μόνο που δεν τους νοιάζει είναι ο μοναχικός άνθρωπος, καθηλωμένος στο αναπηρικό καροτσάκι και καρφωμένος στον Καύκασο της φτώχειας. Ενδιαφέρονται για την ευαρέσκεια όσων τους εξαγοράζουν. Γι’ αυτό, μάλιστα. Τους καίει και τους ζεματάει. Πώς αλλιώς θα είχαν τόσα πλούτη, ισχύ, χρήματα και τετραγωνικά μέτρα στη διάθεσή τους για να ενταφιάζουν τις πουλημένες συνειδήσεις τους;

Παναγιώτης Λιάκος