● Πολλοί οικτίρουν τη Μαρινέλλα για την «κακοτυχία» της να πέσει επί σκηνής, χτυπημένη από εγκεφαλικό επεισόδιο εν ώρα παράστασης.
● Και για ποιον λόγο τη λυπούνται; Πώς, άραγε, θέλει να αποχωρήσει από το προσκήνιο μια καλλιτέχνιδα του βεληνεκούς της Μαρινέλλας; Να ψυχορραγεί σε νοσοκομείο λησμονημένη; Να είναι άπορη και να σβήσει απαρατήρητη λίγες ημέρες πριν ικετεύσει κάποιος για λογαριασμό της μια τιμητική σύνταξη;
● Να βρίσκεται στο κρεβάτι του πόνου και να μη δύναται να αυτοεξυπηρετηθεί και να μεταδίδουν κάθε τόσο το εμετικά πρωινάδικα υποκριτικά «θλιμμένα» ρεπορτάζ για τη λησμόνια που καλύπτει τη δόξα της τραγουδίστριας;
● Η αυλαία του φινάλε, ίσως, είναι σημαντικότερη από το ντεμπούτο. Το «καληνύχτα» είναι βαρύτερο από το «καλημέρα». Η Μαρινέλλα έπεσε την ώρα του καθήκοντος και ο τόπος ήταν φορτισμένος -στον υπερθετικό βαθμό- με το δυναμικό της Ιστορίας, το Ηρώδειο! Πόσοι τραγουδιστές, άραγε, τη φθονούν για την αγαθή τύχη της να λυγίσει τραγουδώντας υπό τη σκιά της Ακροπόλεως;
● Και την ώρα του φινάλε δεν τραγουδούσε ό,τι κι ό,τι αλλά το «Εγώ κι εσύ». Η ακούσια αποχώρησή της από τη σκηνή προέκυψε τη στιγμή που τραγουδούσε τους στίχους: «Πόσο η ζωή να μας μισεί; Φεύγεις και φεύγω και πού πάμε; / Εγώ κι εσύ… Θεέ μου μας έμαθες εσύ / Τόσο πολύ να αγαπάμε».
● Ενα μεγάλο φινάλε χρωστάμε όλοι μας και το χρέος δημιουργείται από το πρώτο δευτερόλεπτο της γεννήσεώς μας. Η Μαρινέλλα ολοκλήρωσε το πέρασμά της από τον χώρο του τραγουδιού σε τόπο, χρόνο και συνθήκες που φαντάζουν (και μάλλον είναι) ιδανικές…
π
