Διάβασα στην «κυριακάτικη δημοκρατία»: «Η Βουλγαρία κατακτά σταδιακά τα Σκόπια και η Αθήνα, “ανήμπορη” και “παγωμένη”, βλέπει σταδιακά το κράτος που στα χαρτιά ονομάζεται “Βόρεια Μακεδονία”, αλλά στην πράξη σκέτο “Μακεδονία”, να “κουρνιάζει” υπογείως στην αγκαλιά της Σόφιας, σύμφωνα με το πάγιο όνειρο των Βουλγάρων. Η Μακεδονία χάνεται και η Αθήνα… αρμενίζει».
Η ιστορία δεν είναι σημερινή. Ξεκινάει από το 1870, όταν η βουλγαρική Εκκλησία αποσχίσθηκε από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και έγινε αυτόνομη (Εξαρχία). Και τότε η Ελλάδα αρμένιζε. Ηταν τότε, βέβαια, πρόσφατος ο ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897, που μας «φρέναρε» κάπως. Ομως, τότε, βρέθηκαν ο Παύλος Μελάς, ο Καπετάν Κώττας, ο Πατριάρχης Ιωακείμ ο Γ’, ο Γερμανός Καραβαγγέλης και τόσοι άλλοι Μακεδονομάχοι, που με τα όπλα έκοψαν την όρεξη της Βουλγαρίας. Τότε, βρέθηκαν.
Σήμερα; Τι σήμερα, που αν δεν ήταν η «κυριακάτικη δημοκρατία» να μας αποκαλύψει τη βιομηχανία των βουλγαρικών διαβατηρίων, θα είχαμε μαύρα μεσάνυχτα. Θα μου πείτε, και τώρα που το μάθαμε τι θα γίνει; Ε, πώς; Είμαστε η «Ελλάδα του 2.0». Λίγο το ‘χετε αυτό; Αλλωστε, μπορεί να βρεθεί πάλι κανένας Παύλος Μελάς, κανένας Ιων Δραγούμης, κανένας Σουλιώτης Νικολαΐδης να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Αμποτε!
ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΠΟΛΩΣΗΣ
Από τη στήλη «Ριπές» της «δημοκρατίας»