Αν το παιδάκι σας μοιάζει με τη μικρή Ρέιγκαν στον «Εξορκιστή» ή τον Ντέμιαν στην «Προφητεία», θα γιάνει με ψυχολόγο…
Είμαστε πολύ μπροστά στην Ελλάδα. Μη νομίζετε ότι βρισκόμαστε πίσω. Περί ψευδαισθήσεως πρόκειται. Ας πάρουμε για παράδειγμα μια ελληνική πρωτοπορία. Εμείς και μόνο εμείς ανακαλύψαμε επιτέλους τη ρίζα κάθε προβλήματος στα σχολεία της χώρας. Δεν είναι η αγραμματοσύνη, το θράσος και η αναίδεια.
- Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Δεν είναι τα μαχαίρια στις τσάντες ούτε οι γροθιές στα διαλείμματα ούτε οι συμμορίες δεκαπεντάχρονων που συμπεριφέρονται σαν να κάνουν κάστινγκ για ταινία του Ταραντίνο. Είναι η έλλειψη επαρκούς ψυχολογικής υποστήριξης. Λίγοι ψυχολόγοι. Πολύ λίγη «ενσυναίσθηση» (άλλη καραμέλα τούτη). Αν είχαμε άλλους πέντε ψυχολόγους ανά σχολείο, πιθανότατα τα μαχαιρώματα θα μετατρέπονταν σε δημιουργική γραφή ή πάθος για την ανθοκομία.
Η λογική είναι απλή. Κάθε παθολογία, κάθε εκτροπή, κάθε μακακία αντιμετωπίζεται με έναν καναπέ και μια συνεδρία. Το παιδί έσπασε το κεφάλι του συμμαθητή του; Σήμανε συναγερμός για τα τραύματα της παιδικής ηλικίας. Κυκλοφορεί με σουγιά; Προφανώς κάτι το πίεσε συναισθηματικά. Εστησε ενέδρα μετά το σχολείο; Δεν έχει εκφράσει επαρκώς τον εσωτερικό του κόσμο. Στο τέλος θα ζητήσουμε συγγνώμη από τον δράστη που τον αναγκάσαμε να ζει σε μια κοινωνία με κανόνες.
Οι ψυχολόγοι πληθαίνουν και μαζί τους, ως διαβολική σύμπτωση, πληθαίνει και η εφηβική εγκληματικότητα. Οχι επειδή φταίνε οι ίδιοι, αλλά επειδή τους φορτώσαμε έναν ρόλο που δεν τους ανήκει. Αλλο η στήριξη και άλλο η υποκατάσταση της στοιχειώδους τάξης. Αν το παιδί είναι Ντίλιγκερ, προηγείται ο εγκλεισμός. Πρώτα του αφαιρείς τα μαχαίρια, τα πιστόλια και τα εξοσέτ, μετά συζητάς τα βιώματά του. Η ασφάλεια όσων δεν είναι μαχαιροβγάλτες δεν μπορεί να μπαίνει σε λίστα αναμονής.
Και κάπου εδώ εμφανίζονται οι γονείς έκπληκτοι και αθώοι. Παιδιά μεγαλωμένα με παιδαγωγούς τράπερ, με πρότυπα κάτι σούργελα του TikTok και του Instagram, με στίχους που εξυμνούν το εύκολο χρήμα και τη βία, και μετά απορούμε γιατί το σχολείο θυμίζει κακόγουστο ριάλιτι. Αφήσαμε την αγωγή στον αλγόριθμο και τώρα ψάχνουμε θεραπεία. Δεν είναι όλα θέμα ψυχολογίας. Κάποια είναι απλώς θέμα ορίων. Και αυτά, όσο κι αν δυσαρεστούν, δεν μπαίνουν σε συνεδρία. Μπαίνουν σε εφαρμογή.
Διαφορετικά, θα συνεχίσουμε να μετράμε τραυματισμούς και να ανακοινώνουμε προσλήψεις ειδικών, σαν να σβήνουμε φωτιά με σεμινάρια. Κι όταν η πραγματικότητα επιμένει, θα φταίνε πάλι η κοινωνία, το σύστημα, το άγχος. Ποτέ ο δράστης, ποτέ το όριο, ποτέ η απλή, βαρετή ευθύνη. Κοντολογίς, όσοι ελέγχουν τον δημόσιο λόγο θέλουν να μας πείσουν ότι, αν το παιδάκι σας μοιάζει με τη μικρή Ρέιγκαν στον «Εξορκιστή» ή τον Ντέμιαν στην «Προφητεία», θα γιάνει με ψυχολόγο…
Από τη στήλη «Περι πωλητικης» της «δημοκρατίας»