Έργα και ημέρες ενός πρώην πρωθυπουργού. Η περήφανη άνοδος και ο ηθικός κατήφορος του ανθρώπου που πρωτοβγήκε βουλευτής πριν από 43 χρόνια και έγινε αρχηγός της Ν.Δ. πριν από 11 χρόνια
■ Φλασμπάκ στο 1989: Ο τότε βουλευτής Μεσσηνίας της Ν.Δ. και σίγουρος μελλοντικός υπουργός Αντώνης Σαμαράς συναντάται με έναν Ελληνοαμερικανό επιχειρηματία. Θέμα συζήτησής τους, οι μεγάλες επενδύσεις στη χώρα μετά την πτώση του Ανδρέα Παπανδρέου και την αναμενόμενη εκλογική νίκη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Οταν όμως ο Ελληνοαμερικανός του λέει ότι, αν αναλάβει οικονομικό υπουργείο, θα έχει συγκεκριμένα οικονομικά ανταλλάγματα και του τα εξηγεί σε πολλά εκατομμύρια, ο Σαμαράς τον πετάει έξω από το γραφείο του.
■ Φλασμπάκ στο 1999: Ο Σαμαράς έχει μείνει εκτός Βουλής από το 1996 και το κόμμα που έχει ιδρύσει φεύγοντας από τη Ν.Δ. και ανατρέποντας την κυβέρνηση Μητσοτάκη το 1993, η Πολιτική Ανοιξη, δεν καταφέρνει ούτε να εκλέξει ευρωβουλευτή. Θεωρείται ξεγραμμένος πολιτικά, αλλά ακόμα και οι πιο φανατικοί αντίπαλοι τού αναγνωρίζουν μεγάλες ικανότητες, προσωπική ακεραιότητα, ειλικρινές ενδιαφέρον για τον απλό, μέσο πολίτη και περήφανη στάση στα εθνικά θέματα.
■ Φλασμπάκ στο 2009: Σαν σήμερα, στις 29 Νοεμβρίου, ο Σαμαράς θριαμβεύει στις εσωκομματικές εκλογές της Ν.Δ. με ρεκόρ προσέλευσης ψηφοφόρων και με ποσοστό άνω του 50%. Τα μέσα ενημέρωσης στην Ελλάδα και στο εξωτερικό σχολιάζουν τη «μεγάλη επιστροφή» και εκφράζουν έκπληξη για την ήττα της αντιπάλου του Ντόρας Μπακογιάννη. Ωστόσο την πολιτική εξήγηση του θριάμβου Σαμαρά θα τη δώσει λίγο αργότερα με εύστοχο τρόπο ο Λάκης Λαζόπουλος. Θα πει ότι ο Σαμαράς νίκησε «επειδή ήταν το πιο καθαρό πουκάμισο που είχε η Ν.Δ».
■ Επιστροφή στο 2019-2020: Τι ισχύει από όλα αυτά; Τίποτα! Καμία σχέση με τον άνθρωπο και πολιτικό των περασμένων δεκαετιών! Η πρωθυπουργική θητεία του Αντώνη Σαμαρά και η υστεροφημία του ταυτίζονται με τη φορολογική εξόντωση και τις μειώσεις μισθών του μέσου Ελληνα, την αδιαμαρτύρητη αποδοχή όλων των αξιώσεων των ξένων δανειστών και τη συγκάλυψη της διαφθοράς.
Κορυφαίο παράδειγμα, το κουκούλωμα της «λίστας Λαγκάρντ» και η απόλυτη ταύτιση του Σαμαρά με τους πρωταγωνιστές της, τον Ελληνα δικηγόρο (ειδικευμένος σε offshore) Σταύρο Παπασταύρου και τον Ελληνοϊσραηλινό Σάμπυ Μιωνή. Κατά την πρωθυπουργία του (Ιούνιος 2012 – Ιανουάριος 2015) κάλυψε με κάθε μέσο τη δράση των Παπασταύρου – Μιωνή και τώρα φτάνει στο σημείο (μέσω του συνεργάτη του Χρύσανθου Λαζαρίδη) να εγγυάται τη γνησιότητα ακόμα και παράνομων ηχογραφήσεων, πριν αποφανθούν οι εμπειρογνώμονες.
Η αρχή της πολιτικής πορείας – Το Harvard, η «προίκα» του θείου, ρουσφέτια, ίντριγκες και νυχτοπερπατήματα
Ποια είναι η πορεία του ανθρώπου που ξεκίνησε την πολιτική σταδιοδρομία και περήφανη άνοδό του ως προστατευόμενος ενός από τους πιο «καθαρούς» Ελληνες πολιτικούς, του Ευάγγελου Αβέρωφ, αλλά κατάντησε να αποδέχεται και να συγκαλύπτει τη βρόμα του ξεπλύματος χρημάτων μέσω offshore εταιριών και μυστικών λογαριασμών στην Ελβετία και όχι μόνο;
Ο τότε 26χρονος Αντώνης Σαμαράς εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Μεσσηνίας στις 20 Νοεμβρίου 1977. Δηλαδή (αν και μεσολάβησε η περίοδος 1996-2004 που βρισκόταν εκτός Βουλής) συμπληρώνει 43 ολόκληρα χρόνια στην πολιτική ζωή της Ελλάδας. Είναι πια ένας «δεινόσαυρος»! Φέρει τον χαρακτηρισμό που τόσο του άρεσε για τους άλλους, στις αρχές και στα μέσα της δεκαετίας του ’90, όταν οι εφημερίδες χαρακτήριζαν δεινόσαυρους τον Κων. Καραμανλή, τον Κων. Μητσοτάκη και τον Ανδρ. Παπανδρέου. Διέθετε τα εφόδια της νεότητας και των καλών σπουδών (από τους ελάχιστους Ελληνες με μεταπτυχιακό από το Harvard εκείνα τα χρόνια), καθώς και μία μικρή «προίκα» παλαιών ψηφοφόρων του θείου του, Γεωργίου Σαμαρά, που εκλεγόταν στον ίδιο νομό μέχρι το 1967. Καθοριστική αποδείχτηκε για την εκλογή του, με λίγες ψήφους διαφορά από τον πρώτο επιλαχόντα, η έμμεση βοήθεια από τις Ενοπλες Δυνάμεις.
Κάποιοι λένε ότι ο Ευ. Αβέρωφ είχε δώσει ανεπίσημη γραμμή να ψηφιστεί ο νεαρός υποψήφιος, ενώ άλλοι υποστηρίζουν ότι απλώς κάποιοι ανθυποσμηναγοί και υποσμηναγοί της Πολεμικής Αεροπορίας, που υπηρετούσαν στην περιοχή και ψήφιζαν σε ειδικό κατάλογο (αφού είχαν τα εκλογικά τους δικαιώματα σε άλλους νομούς), σκέφτηκαν να ψηφίσουν «το νέο το παιδί» αντί για τους παλαιότερους βουλευτές.
Στην πρώτη θητεία του (1977-81) ο Σαμαράς δεν διακρίθηκε για το κοινοβουλευτικό έργο του. Είναι δύσκολο φυσικά για έναν νέο βουλευτή συμπολίτευσης να διακριθεί, αφού δεν μπορεί να καταθέσει αυστηρές ερωτήσεις και επερωτήσεις για τους υπουργούς. Διακρίθηκε πάντως σε τρεις τομείς. Ο πρώτος τομέας ήταν τα ρουσφέτια για τους συμπατριώτες του ψηφοφόρους. Ο Σαμαράς διευκολύνθηκε από τον Αβέρωφ στα αιτήματα μεταθέσεων και προαγωγών αξιωματικών (αν και ο τότε υπουργός Εθνικής Αμυνας τον ανακαλούσε στην τάξη όταν το παρατραβούσε) και στις μεταθέσεις Μεσσήνιων φαντάρων «για να βοηθήσουν στις ελιές, στα σύκα και τα χωράφια» (αν και στο Πεντάγωνο γελούσαν, επειδή οι διευθύνσεις κατοικίας των περισσοτέρων ήταν στην Αθήνα). Ο Σαμαράς διευκολύνθηκε, επίσης, από τον τότε υφυπουργό Συγκοινωνιών και αργότερα υφυπουργό Προεδρίας (και μετέπειτα πρόεδρο της Βουλής) Αθανάσιο Τσαλδάρη που είχε προσβάσεις σε όλα τα υπουργεία και μπορούσε να ικανοποιήσει τα λεγόμενα «κοινωνικά αιτήματα» εκ Μεσσηνίας.
Χρήσιμος για τον Σαμαρά ήταν και ο ρόλος μιας κυρίας που τότε υπηρετούσε στο Γραφείο του πρωθυπουργού Κων. Καραμανλή και αργότερα έγινε γνωστή για το κοινωνικό της έργο δίπλα στον ισχυρό οικονομικό παράγοντα που παντρεύτηκε.
Ο δεύτερος τομέας στον οποίο διακρίθηκε ο Σαμαράς ήταν η εσωκομματική ίντριγκα. Ως ανταπόδοση στην καθημερινή υποστήριξη που είχε από τον Αβέρωφ, ο Σαμαράς ήταν ένα από τα βασικά πρόσωπα που καλλιεργούσαν το έδαφος, στην Κοινοβουλευτική Ομάδα και στον κομματικό μηχανισμό της Ν.Δ., για την ανάληψη της αρχηγίας του κόμματος από τον υπουργό Εθνικής Αμυνας μετά την -αναμενόμενη- μετάβαση του πρωθυπουργού Κων. Καραμανλή στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Μπορεί ο Αβέρωφ, τον Μάιο του 1980, να έχασε από τον Γ. Ράλλη, αλλά η ίντριγκα της εποχής αποδείχτηκε για τον Σαμαρά «μεγάλο σχολείο», ακόμα καλύτερο και από το Harvard για τα επόμενα χρόνια. Ο Σαμαράς βοήθησε τον Αβέρωφ για την εκλογή του τον Δεκέμβριο 1981 και τον Κων. Μητσοτάκη τον Σεπτέμβριο του 1984 και τον Αύγουστο του 1985 και, με την ίντριγκα, βοήθησε πάνω από όλα τον εαυτό του τα κατοπινά χρόνια.
Ο τρίτος τομέας στον οποίο διακρίθηκε στα πρώτα χρόνια της πολιτικής του καριέρας ο Αντ. Σαμαράς ήταν η νυχτερινή ζωή. Το αρχικό του κίνητρο ήταν πολιτικό, αφού πολλοί Μεσσήνιοι της Αθήνας ήταν ιδιοκτήτες νυχτερινών κέντρων -κάθε είδους- στην πρωτεύουσα. Για το μεταγενέστερο κίνητρό του αναζητήσατε τη γυναίκα! Το όνομά της, Αννα Βίσση, με την οποία ο Σαμαράς συνδέθηκε από τις αρχές του 1979 ως τις εκλογές του Οκτωβρίου 1981 παρά τις αντιρρήσεις της δικής του οικογένειας και παρά την καχυποψία του πατέρα της τραγουδίστριας, του σκληραγωγημένου αγωνιστή της κυπριακής ΕΟΚΑ Νέστορα Βίσση.
Ο Σαμαράς συνέχισε τις νυχτερινές περιηγήσεις του ανά την Ελλάδα μέχρι τις αρχές του 1989, όταν γνώρισε τη σύζυγό του Γεωργία Κρητικού. Βέβαια, παρά τη ζεστασιά που γνώρισε τα χρόνια που συνδεόταν με τη Βίσση, ο Σαμαράς στη συνέχεια -οποία έκπληξις!- την απαρνήθηκε. Οταν η -πανελληνίως αγαπημένη- τραγουδίστρια αναφέρθηκε (λακωνικά και με ευπρέπεια) στη σχέση τους σε μια συνέντευξη το 1995, ο εκπρόσωπος της Πολιτικής Ανοιξης δήλωσε «δεν έχουμε σχέση με την κυρία»!
Τα χρόνια του ΠΑΣΟΚ (1981-89) Οι πολιτικοί θεατρινισμοί και η καπηλεία της «σκληρής» πτέρυγας
Το 1981 η ανάδειξη του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και του Αβέρωφ στην προεδρία της Ν.Δ. αποτελούσαν ιδανική ευκαιρία για τον Αντώνη Σαμαρά, ώστε να καπηλευτεί την πιο «σκληρή» πτέρυγα της μεγάλης συντηρητικής και φιλελεύθερης παράταξης.
Αν και κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί την αναμφισβήτητη αλήθεια ότι όργωσε ολόκληρη την Ελλάδα με ομιλίες σε εκατοντάδες πόλεις και χωριά και στάθηκε δίπλα στους απλούς ανθρώπους της παράταξης (συχνά βοηθώντας τους και οικονομικά) την περίοδο 1981-89, φαίνεται πως ο Σαμαράς είχε έφεση και στους πολιτικούς θεατρινισμούς προς εσωκομματική αξιοποίηση.
Τον Ιούλιο του 1983 ισχυρίστηκε ότι ο διευθυντής της τότε Χωροφυλακής της Μεσσηνίας τον έσπρωξε σε μία πόρτα, σπάζοντας τα γυαλιά της έπειτα από μία ομιλία του Αβέρωφ στην Καλαμάτα από την οποία δεν έλειψαν και οι πυροβολισμοί με κυνηγετικά όπλα. Τον Ιούνιο του 1984 ο Σαμαράς υποστήριξε πως ο διοικητής των Ειδικών Δυνάμεων της τότε Αστυνομίας Πόλεων τον έπιασε από τον λαιμό, όταν πήγε στο κτίριο της Γενικής Ασφάλειας, στην αρχή της Μεσογείων, για να απαιτήσει την απελευθέρωση συλληφθέντων μελών της ΟΝΝΕΔ. Και στα δύο περιστατικά υπήρξε ένταση, αλλά, παρά τις απειλές για μηνύσεις, ο Σαμαράς δεν αναμετρήθηκε στα δικαστήρια με τους δύο αξιωματικούς.
Η επόμενη μέρα
Στις αρχές του 1983 ο Αβέρωφ αντιμετωπίζει σοβαρό καρδιακό πρόβλημα και χειρουργείται στο εξωτερικό, οπότε ο Σαμαράς αρχίζει να σκέφτεται πια την επόμενη μέρα. Ποντάρει -σωστά- στο αντίπαλο δέος του Παπανδρέου, τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ο οποίος εκλέγεται πρόεδρος της Ν.Δ. το 1984 και -μαζί με τη σύζυγο Μαρίκα- καλοδέχεται τον Σαμαρά, αναδεικνύοντάς τον σε «Μεσσηνιάρχη» μετά την αποχώρηση του πανίσχυρου Ιωάννη Μπούτου από τη Ν.Δ. το 1985. Ο Μπούτος αντιπαθούσε βαθύτατα τον ανερχόμενο νεαρό Σαμαρά καθ’ όλη την περίοδο 1977-85. Κατά περίεργο τρόπο, οι κληρονόμοι του Μπούτου θα είναι από τους ελάχιστους που θα διωχθούν από το ΣΔΟΕ, επί πρωθυπουργίας Σαμαρά το 2013, επειδή ο πατέρας τους είχε αδήλωτες καταθέσεις στη «λίστα Λαγκάρντ». Εκδίκηση, επιλεκτική εφαρμογή του νόμου ή απλή σύμπτωση;
Στα τέλη του 1986 ο Μητσοτάκης προωθεί ακόμα περισσότερο τον Σαμαρά, ορίζοντάς τον στις -τότε επίζηλες- θέσεις του γενικού εισηγητή για τον Προϋπολογισμό και του τομεάρχη Οικονομικών της Ν.Δ. Ο Σαμαράς προσθέτει σε αυτές τις θέσεις -και στο ισοζύγιο των σχέσεών του με τον Μητσοτάκη- τις καλές σχέσεις του με την αμερικανική πρεσβεία. Σε μία περίοδο που ο Μητσοτάκης δεν μιλούσε με τον πρέσβη Ρ. Κίλι και η Μαρίκα Μητσοτάκη ήταν έξαλλη με την -όπως την αποκαλούσε- «κόκκινη πρέσβειρα» Λουίζ Κίλι, ο Σαμαράς εντυπωσίαζε την υπόλοιπη Ν.Δ. Δείπνησε το 1986 στην πατρική του οικία, στην οδό Μουρούζη, στο κέντρο της Αθήνας, με τη βοηθό υπουργό Εξωτερικών Ρ. Ρίτζγουεϊ (παλιά του καθηγήτρια στην Αμερική), η οποία εκείνη την εποχή ήταν η μόνη από την Ουάσινγκτον που συνομιλούσε με τον Ανδρ. Παπανδρέου και τον υπουργό Εξωτερικών Κάρ. Παπούλια, αλλά όχι με τον Κων. Μητσοτάκη.
Σύντομα ο Σαμαράς πραγματοποιούσε «ειδικές αποστολές», εκπροσωπώντας τον Μητσοτάκη, στις ΗΠΑ για να συναντήσει επιφανείς Ελληνοαμερικανούς παράγοντες, ενώ στην Αθήνα βρέθηκε κοντά με τους Μίνωα Κυριακού, Δημήτρη Κοντομηνά, Βαρδή Βαρδινογιάννη και Ελένη Κόκκαλη και, στη Θεσσαλονίκη, με τον Κων. Χαΐτογλου του Μακεδονικού Χαλβά.
