O Ρούτσι κατατρόπωσε ένα σύστημα σαπίλας: την κυβέρνηση, τη χειραγωγούμενη Δικαιοσύνη και σχεδόν όλο το μιντιακό περιβάλλον
Ονομαστικά, τα έχουμε όλα στη θέση τους. Πρωτόκολλα και κανόνες για διερεύνηση, δικαστική εξουσία έτοιμη να αποδώσει δικαιοσύνη, ΜΜΕ για να καθιστούν την κυβέρνηση υπόλογη. Αλλά στα Τέμπη συνειδητοποιήσαμε πως όλα εξαρτώνται τελικά από την καλή θέληση της κυβέρνησης. Αν ο πρωθυπουργός μας δώσει εντολή να τα υπονομεύσει ενεργά όλα αυτά, δεν υπάρχει θεραπεία…
- Από τον Βασίλη Γαλούπη
Τίποτα δεν έκαμπτε την αδιαλλαξία της κυβέρνησης να κλείσει την υπόθεση χωρίς να αποδοθούν ποτέ οι ανάλογες ευθύνες. Μέχρι που ο Πάνος Ρούτσι, πατέρας του αδικοχαμένου 22χρονου Ντένις, δεν άντεξε άλλο κι αποφάσισε να επιλέξει το μοναδικό «πυρηνικό όπλο» που είχε: την απεργία πείνας.
Χθες, κατάφερε να κερδίσει, «μόνος του και όλοι τους»! Να υποχρεώσει την κυβέρνηση στο αυτονόητο, έπειτα όμως από 22 ημέρες απεργίας πείνας κι έχοντας παίξει ρώσικη ρουλέτα τη ζωή του. Ολομόναχος, έκθετος σε μια σκηνή στο Σύνταγμα, είχε απέναντί του όλο το σύστημα: την κυβέρνηση, τη χειραγωγούμενη Δικαιοσύνη και σχεδόν όλο το μιντιακό περιβάλλον. Ο Ρούτσι δεν ζητούσε να χαλάσει τη ζαχαρένια της κυβέρνησης. Δεν απαίτησε να μπει ο Μητσοτάκης φυλακή ή να χάσει ο Κώστας Αχιλλέα Καραμανλή κανέναν μισθουλάκο βουλευτικό. Ούτε έκανε απεργία πείνας, μήπως σταματήσει ο Γεωργιάδης να πυροβολεί με μπαρούφες κάθε μέρα, όπου πετύχει μικρόφωνο. Ο γονιός ήθελε μόνο να γίνουν ταυτοποίηση και τοξικολογικές εξετάσεις στο νεκρό παιδί του, επειδή πριν ταφεί δεν έγιναν τα στοιχειώδη από ένα κράτος-φιάσκο.
Κι όλοι γνωρίζουμε πια γιατί πέθαναν οι 57 άνθρωποι. Επειδή το κράτος και οι κυβερνήσεις συμμάχησαν στη διαφθορά. Αυτοί είναι οι ένοχοι, όχι η κακιά στιγμή. Τους ενόχους τούς ξέρουμε και για τη συγκάλυψη που ακολούθησε το έγκλημα. Το ότι η Δικαιοσύνη δεν τους έχει βρει οφείλεται στην κοινή περπατησιά της με το Μαξίμου. Φτάσαμε εν έτει 2025 στην απόλυτη κατάντια, να χρειάζεται ο χαροκαμένος να θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του προκειμένου να γίνουν τοξικολογικές εξετάσεις στο θαμμένο παιδί του. Στον Ρούτσι δεν είχε απομείνει καμιά άλλη μορφή διαμαρτυρίας διαθέσιμη, αφού του απαγόρευαν να διενεργήσει πλήρη έλεγχο στα απομεινάρια του παιδιού του, έστω και τώρα, 2,5 χρόνια μετά. Κι ας γνωρίζει η κυβέρνηση ότι, έπειτα από τόσο καιρό, η πιθανότητα να ανιχνευθεί κάποια ουσία που θα φέρει τον όλο μηχανισμό συγκάλυψης σε δύσκολη θέση -αν υπήρξε τέτοια ουσία- είναι πια απειροελάχιστη.
Η απεργία πείνας ήταν μια αντίδραση που άμεσα έβλαπτε τον ίδιο τον πατέρα, όχι την κυβέρνηση. Το μόνο στο οποίο βασιζόταν ο Ρούτσι ήταν η ηθική δύναμη της πράξης του και η συμπαράσταση του κόσμου. Ηταν τέτοια η απόγνωση στην οποία τον οδήγησε το θέατρο σκιών κυβέρνησης – Δικαιοσύνης, που ήταν αποφασισμένος ακόμα και να πεθάνει για τον σκοπό του. Κι όμως, η κυβέρνηση επιδόθηκε σε διαγωνισμό απανθρωπιάς τρεις εβδομάδες τώρα, επιχειρώντας να σπιλώσει επικοινωνιακά ακόμα και τον απεργό πείνας. Με αβανταδόρους τον Αρειο Πάγο και τα ΜΜΕ, η κυβέρνηση άρχισε να παίζει αισχρά ψυχολογικά παιχνίδια πάνω στο πένθος και στην απελπισία του, όπως όταν ανακοίνωσαν ότι θα ξεθάψουν τα κόκαλα του παιδιού του, αλλά τοξικολογικές δεν θα επιτρέψουν. Γραφικοί μιντιακοί παπαγάλοι του μητσοτακισμού κατηγορούσαν τον απελπισμένο πατέρα ότι κάνει το Μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη «τσαντιροκατάσταση», όπως κάτι ραδιοφωνικά νούμερα.
Η κυβέρνηση δεν είχε κανέναν δισταγμό να ρισκάρει έναν θάνατο, που θα μπορούσε να αποφευχθεί, στη μέση της πλατείας Συντάγματος, μόνο και μόνο για να μη γίνει το αυτονόητο. Αναγκαστικά, εδέησε χθες, μπροστά στον φόβο των συνεπειών. Αν ο Ρούτσι πάθαινε χειρότερες βλάβες στην υγεία του, η κυβέρνηση θα αντιμετώπιζε συνέπειες και από τη μαζική κατακραυγή όλου του κόσμου στη χώρα και από ξένους θεσμούς. Το τελευταίο που θα ήθελε ο Μητσοτάκης είναι, εκτός της Καρυστιανού που τον κατηγορεί, να γινόταν κι ο Ρούτσι «μάρτυρας» στην κοινή γνώμη, αν συνέχιζε. Από τα πρώτα κιόλας λεπτά μετά την εγκληματική σύγκρουση στα Τέμπη η κυβέρνηση προέβη σε πράξεις που καταδείκνυαν ότι προσπαθεί να αποτρέψει την πραγματική διερεύνηση του θανάτου 57 ανθρώπων, εκ των οποίων οι μισοί κάηκαν ζωντανοί. Δεν την ενδιέφερε η πραγματικότητα – το μόνο της μέλημα ήταν να κάνει τους δικούς της ισχυρισμούς να «επιβεβαιωθούν».
Ενάντια σε κάθε επίσημο πρωτόκολλο, το σημείο του δυστυχήματος όχι μόνο δεν διαφυλάχθηκε, αντίθετα αλλοιώθηκε, μπαζώθηκε κι ισοπεδώθηκε άμεσα. Οι εξετάσεις στα θύματα ήταν ελλιπείς κι αρπακολλατζίδικες. Τα μπουκαλάκια με βιολογικό υλικό των θυμάτων, ως εκ θαύματος, «χάθηκαν»… Ακόμα κανείς δεν έχει λογοδοτήσει γι’ αυτό. Με παρόμοιο… μαγικό τρόπο «χάθηκαν» και τα γνήσια βίντεο των αμαξοστοιχιών. Κανείς δεν έχει λογοδοτήσει ούτε γι’ αυτό.
Η συγκάλυψη στην Ελλάδα «δουλεύει» άψογα. Συνεχίστηκε με το στήσιμο μιας εξεταστικής επιτροπής «καραγκιόζ μπερντέ», με τα «μαϊμού» βίντεο που παρουσιάστηκαν ως αληθινά και την υπονόμευση του πορίσματος του ΕΟΔΑΣΑΑΜ από τον Βέλγο απεσταλμένο, που επιβεβαίωσε την αδιαμφισβήτητη πυρόσφαιρα και την παρουσία άγνωστου καυσίμου. Το γεγονός ότι οι γονείς θα υποστούν και το αδιανόητο μαρτύριο της εκταφής των παιδιών τους, γιατί κανονική διερεύνηση δεν έγινε όταν έπρεπε, αλλά και το ότι ο Ρούτσι ρίσκαρε να πεθάνει από απόγνωση οφείλονται και τα δύο στην ξετσιπωσιά μιας ένοχης κυβέρνησης, κρυμμένης πίσω από αντιδημοκρατικές ασυλίες. Πώς θα λογοδοτήσει για αυτά;
ΠΑΝΟΣ ΡΟΥΤΣΙ
Απεργός πείνας, συγγενής θύματος Τεμπών
Υστερα από 22 ημέρες απεργίας πείνας στο Σύνταγμα, με αίτημα να δοθεί άδεια εκταφής για τη σορό του 22χρονου γιου του, Ντένις, ενός από τους 57 νεκρούς της ασύλληπτης τραγωδίας των Τεμπών, δικαιώθηκε χθες το αίτημά του για τοξικολογικές εξετάσεις. Πέρα από τους ανθρώπους που τον περιστοιχίζουν καθημερινά στην τέντα, στο πεζοδρόμιο της Βασιλίσσης Σοφίας, του συμπαραστέκονται χιλιάδες συγγενείς, φίλοι και πολίτες. Τη μοιραία βραδιά, όταν έφτασαν τα ασθενοφόρα που μετέφεραν σε μαύρες σακούλες τις σορούς και τα απομεινάρια των νεκρών, ο πατέρας του Ντένις κρατούσε φωτογραφία στο χέρι και φώναζε «ανοίξτε τη σακούλα να δω αν είναι το παιδί μου». Το παιδί του είχε μετατραπεί σε μια μάζα, σύμφωνα με τους διασώστες.