Η φλυαρία των διατυπώσεων, συχνά, εξουθενώνει την αλήθεια. Οπότε ας μπούμε κατευθείαν στο θέμα. Η Γερμανία οφείλει στην Ελλάδα τις πολεμικές επανορθώσεις του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου! Και η άρνησή της να το παραδεχτεί πολιτικά και να αναλάβει την ευθύνη, προσφέροντας έμπρακτη συγγνώμη -όπως δημόσια είχε αξιώσει ο αείμνηστος Γιάννης Σταμούλης, πριν ασκήσει την ιστορική αγωγή του Διστόμου-, οφείλεται χωρίς αμφιβολία στην αλαζονεία που επέδειξε το νέο γερμανικό κράτος στα ερείπια του 1949.
- Γιώργος Χατζηδημητρίου
Πώς, όμως, οδηγηθήκαμε σε αυτήν τη στείρα άρνηση, στις μεταπολεμικές δεκαετίες; Γιατί μόνον η Ελλάδα έμεινε εκτός της γερμανικής στρατηγικής, μέσω της οποίας, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, έκλεισε -κατά προτεραιότητα με τη διεθνή εβραϊκή κοινότητα, αλλά και με κάποιες από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες- τους ανοιχτούς λογαριασμούς της;
Γιατί -η πρώην Δυτική Γερμανία αρχικά και η ενωμένη Γερμανία μετέπειτα- κατάφερε να επιβάλει μόνο προς τη χώρα μας το δόγμα της «κούφιας συγγνώμης»;
Η εξήγηση, όπως παρατηρεί η διακεκριμένη νομικός Χριστίνα Σταμούλη, διαχειρίστρια του «Αρχείου Σταμούλη», η οποία έχει καθολική εικόνα του ζητήματος, στενόχωρη σίγουρα, είναι μία και πολύ σαφής: «Δεν το διεκδικήσαμε μεθοδικά και οργανωμένα».
Ιδού πώς συνοπτικά το παρουσιάζει: «Οι κάποιες μεμονωμένες, κυβερνητικές και ατομικές, πρωτοβουλίες που έλαβαν χώρα, τόσο κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου (καταβολή 115.000.000 μάρκων το 1960, ρηματικές διακοινώσεις) όσο και μετά την επανένωση της Γερμανίας το 1990 (ρηματική 1995, αγωγή αποζημίωσης για τη Σφαγή του Διστόμου και κάποιων λίγων, άλλων μαρτυρικών τόπων, παρέμβαση στη Χάγη στην υπόθεση Γερμανίας κατά Ιταλίας, επόμενες ρηματικές διακοινώσεις), δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ανάξιες λόγου.
Ολες, όμως, χάνουν τη σημασία τους και αποδυναμώνονται επειδή δεν αποτέλεσαν μέρος μιας συνολικής εθνικής στρατηγικής, βάσει της οποίας θα καθορίζαμε τη θεμελιώδη επιδίωξη της πατρίδας και τα μέσα επίτευξης. Τι έκανε, λοιπόν, η Γερμανία για να θεμελιώσει και να πετύχει τον δικό της στόχο που είναι η άρνηση και τι δεν έκανε η Ελλάδα για να διεκδικήσει οφειλόμενες επανορθώσεις και ενέργειες;
Ολοι όσοι παρακολουθούμε το θέμα συμφωνούμε ότι η Γερμανία είχε από μακρού ορίσει, ως στρατηγικό στόχο, την αποφυγή οποιασδήποτε αναγνώρισης των οφειλομένων προς την Ελλάδα επανορθώσεων με βάση μια ευέλικτη τακτική.
Αντίθετα, η χώρα μας, παρά το αρχικό ενδιαφέρον των μεταπολεμικών κυβερνήσεων, δραματικά ολιγώρησε. Ειδικά από το 2000 και μετά δεν είδαμε πουθενά οργανωμένες κινήσεις.
Τα κόμματα δεν έχουν εντάξει το θέμα στα πολιτικά τους προγράμματα. Οσοι χώροι επικαλούνται τις αποκαλούμενες αδόκιμα “γερμανικές οφειλές” το κάνουν για λόγους ψηφοθηρίας και το θυμούνται σε επετειακή βάση.
Το υπ. Εξωτερικών δεν διαθέτει ειδική μονάδα, όπως η Γερμανία, για να παρακολουθεί τις διεθνείς αλλά και τις μεταξύ μας εξελίξεις. Η διακομματική επιτροπή της Βουλής των Ελλήνων λειτούργησε για λίγο, αλλά πλέον οι βουλευτές μας αγνοούν ακόμη και τα στοιχειώδη επί του θέματος. Συν Αθηνά και χείρα κίνει, έλεγε ο παππούς Αίσωπος».