Περί συγκυβέρνησης

Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, η πολιτική ατζέντα μπορεί και οφείλει να περιλάβει πάμπολλα ζητήματα που πρέπει να συζητηθούν και να διευκρινιστούν. Πλην ενός, το οποίο δεν είναι ανεκτό -σε καμία περίπτωση- να τίθεται από όλους όσοι δεν ευθύνονται και δεν συμμετείχαν στη μεγάλη προδοσία εναντίον του λαού και της πατρίδας: Αυτό για τη συγκυβέρνηση και την ανάγκη μετεκλογικής «συνεννόησης» ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας. Τούτη η συζήτηση, όταν ανοίγει από πολιτικό παράγοντα που δεν ήταν συναυτουργός του Γιώργου Παπανδρέου στη διάλυση της χώρας, είναι στην καλύτερη περίπτωση αφελής και στη χειρότερη δόλια.

Είναι αφελής η διατύπωση λεκτικού… εθελοντισμού για «συνασπισμό» των δύο μεγάλων κομμάτων, διότι οι δημοσκοπήσεις, ακολουθώντας το λαϊκό αίσθημα, προμηνύουν τον καταποντισμό του ΠΑΣΟΚ στις επερχόμενες εκλογές. Πώς είναι δυνατόν να συνεργαστούν δύο μεγάλα κόμματα όταν το ένα εκ των δύο θα υποστεί τέτοιο «κούρεμα» στα ποσοστά του, ώστε θα πάψει να είναι μεγάλο;

Επίσης, η δήλωση προθέσεων για τέτοιου είδους λύσεις προεξοφλούν τη λαϊκή ετυμηγορία και δημιουργούν κλίμα ηττοπάθειας στους ψηφοφόρους της Ν.Δ. Ποιος είναι τόσο βέβαιος για το μη εφικτό της αυτοδυναμίας της Κεντροδεξιάς, ώστε να επιζητεί συνεργασία με κόμμα και ανθρώπους που δεν θέλουν να τους βλέπουν ούτε σε φωτογραφίες οι Ελληνες πολίτες;

Τέλος, οι παραινέσεις και οι νουθεσίες ή προβλέψεις για το «κόμμα του δικομματισμού» μπορεί κάλλιστα να θεωρηθούν ύποπτες, διότι, εμμέσως πλην σαφώς, συνεχίζουν το «ξέπλυμα» των ανομημάτων του ΠΑΣΟΚ. Είναι δυνατόν οι υγιώς σκεπτόμενοι ψηφοφόροι να ενημερώνονται ότι, αντί για το εδώλιο του κατηγορουμένου, οι πολιτικοί εγκληματίες της «πράσινης ανάπτυξης» θα κάτσουν σε υπουργικούς θώκους με την ανοχή της Νέας Δημοκρατίας;

Οχι!