Σύμφωνα με το δόγμα «Too Big to Fail», οι «μεγάλοι» δεν καταρρέουν όπως οι «μικροί» ή τουλάχιστον δεν αφήνονται να καταρρεύσουν από τους υπόλοιπους ισχυρούς του διεθνούς συστήματος. Επομένως, η Ελλάδα ως «μικρός παίκτης» (sic) δεν έχει την ίδια διαπραγματευτική δυναμική με Ισπανία και Ιταλία ως προς τα προτεινόμενα μέτρα των δανειστών μας.
Ορθή προσέγγιση ως προς το γενικό, λάθος διανομή ρόλων ως προς το ειδικό. Μεγάλοι παίκτες, από την 6η Αυγούστου 1945 και εντεύθεν, είναι μόνο οι πυρηνικές δυνάμεις με δυνατότητα ελέγχου μεγάλων γεωγραφικών περιφερειών. Αν η Κίνα δεν ήταν πυρηνική δύναμη, θα αντιμετωπιζόταν αλλιώς σήμερα τόσο από τις ΗΠΑ όσο και από τη Ρωσία. Αν η Ρωσία δεν κληρονομούσε το πυρηνικό οπλοστάσιο της Σοβιετικής Ενωσης, τότε η αντιμετώπισή της θα ήταν εξ ολοκλήρου διαφορετική από ΗΠΑ και Κίνα. Αν οι ΗΠΑ δεν ήταν πυρηνική δύναμη, δεν θα είχε επικρατήσει στον Ψυχρό Πόλεμο. Το να μην είσαι όμως μεγάλη δύναμη δεν σημαίνει ότι είσαι μικρή, γιατί στο διεθνές σύστημα υφίσταται και η ομάδα αυτή των μεσαίων δυνάμεων που διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της διεθνούς πολιτικής.
Συχνά το μεγάλο μέγεθος λειτουργεί αρνητικά ή δεν βαρύνει αποφασιστικά στη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Δείτε, για παράδειγμα, τον τρόπο που η Δύση αντιμετώπισε την Οθωμανική Αυτοκρατορία αμέσως μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ή τη Γερμανία την ίδια ακριβώς περίοδο. Από τη στιγμή που το μέγεθος δεν ακουμπά στη δυνατότητα παρέμβασης ενός παράγοντα στο διεθνές σύστημα ως προς τις μεταβολές των υφιστάμενων ροών υπέρ των συμφερόντων του, τότε το κράτος-γίγαντας μεταμορφώνεται σε κράτος-δεινόσαυρος και ακολουθεί την πορεία της εξέλιξης των ειδών.
Είναι η Ελλάδα πυρηνική δύναμη; Οχι! Είναι η Ελλάδα μικρή δύναμη; Επίσης όχι! Οταν το στρατηγικό δόγμα της Ελλάδας θα εντάξει στον πυρήνα του τον όρο «Smart Power» (Εξυπνη Ισχύς) -το απόσταγμα, δηλαδή, των πλέον δυναμικών στοιχείων σκληρής και ήπιας ισχύος και το συνδυασμό αυτών σε ένα δυναμικό άθροισμα αποφασιστικών πολιτικών κινήσεων στη μεγάλη διεθνοπολιτική σκακιέρα-, θα διαπιστώσουμε ότι η Ελλάδα διαθέτει βάθος και ποιότητα πρωτογενούς ισχύος που την καθιστά στρατηγικό παράγοντα της Δύσης και όχι παρία της Βαλκανικής. Πολιτισμικό απόθεμα παγκόσμιας ακτινοβολίας, ομογένεια στην κοινωνικό-οικονομική πρωτοπορία στα κράτη παραμονής τους, κομβική γεωγραφική εγγύτητα στο αραβικό υποσύστημα που βρίσκεται σε δομική μεταβολή παραδείγματος, εξέχοντα στρατηγικό ρόλο στο εσωτερικό της ορθόδοξης χριστιανικής πίστης με ακτίνα δράσης που ξεπερνά κατά πολύ το ελλαδικό κράτος, στρατηγικό πλεονέκτημα θαλάσσιας ισχύος κ.ά. Μερικοί μόνο πυλώνες συγκρότησης της ελληνικής Εξυπνης Ισχύος που αποδεικνύουν ότι η Ελλάδα δεν είναι μικρό μέγεθος στο σύγχρονο διεθνοπολιτικό περιβάλλον. Τα δεδομένα υπάρχουν. Η πολιτεία οφείλει να τα αναδείξει και να αξιοποιήσει την παραγόμενη υπεραξία τους. Δεν είμαστε ο αδύναμος κρίκος με όρους αντικειμενικής αποτίμησης του έξυπνου φορτίου ισχύος που διαθέτουμε. Εχουμε όμως αυτοπαγιδευτεί στο σύνδρομο μειονεξίας, ηττοπάθειας και αναμονής της σωτηρίας μας αποκλειστικά και μόνο από τους «άλλους».
Η Ελλάδα βίωσε τη Μικρασιατική Καταστροφή όταν πίστεψε στο μύθευμα της μικρής και ανίσχυρης χώρας. Η θέση αυτή επανέρχεται σήμερα και χρησιμοποιείται ως κύριο επιχείρημα αυτών που θεωρούν ότι είμαστε μικρό κράτος δίχως δυνατότητα αποφασιστικής παρέμβασης στο διεθνές δρώμενο. Τα αποτελέσματα της θέσης αυτής που ακολουθείται τα δυόμισι τελευταία χρόνια είναι ορατά στα σημερινά μας αδιέξοδα. Μοναδική διέξοδος να πιστέψουμε σε αυτό που μπορούμε να γίνουμε, εγκαταλείποντας αυτό που νομίζουμε ότι δεν θα γίνουμε ποτέ.
