Η συρρίκνωση της ΝΔ και ο Σαμαράς

ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΚΔΟΤΗ

Από τον ΣΥΡΙΖΑ (του 4%) δεν θα περίμενε κανείς πολλά! Από τη μεγάλη φιλελεύθερη παράταξη;

Παρακολουθώντας με απογοήτευση την τελευταία συνεδρίαση της Βουλής, για ακόμη μια φορά φάνηκε η σχεδόν ολοκληρωτική απουσία πολιτικού δυναμικού που να μπορεί να διαχειριστεί τις τόσο κρίσιμες στιγμές που διανύουμε. Και για το κυβερνών κόμμα είναι κάτι αναμενόμενο. Δεν μπορεί να περιμένεις και πολλά από έναν μικρό σχηματισμό του 4%, ο οποίος σε μια νύχτα μετατράπηκε σε διεκδικητή και, τελικά, σε καταληψία της διακυβέρνησης της χώρας. Δεν μπορείς να περιμένεις πολλά από μια κυβέρνηση που προσπαθεί να συγκεράσει μια «σύγχρονη πολιτική αντίληψη» με μια αντίληψη Dolce, για όσους θυμούνται το ιστορικό καφενείο-έδρα των «επαναστάσεων» της ιντελιγκέντσιας του πάλαι ποτέ ΚΚΕ Εσωτερικού, και με μια αντίληψη πολιτικής μικροδιαχείρισης, που φέρνουν μαζί τους στελέχη εκ μετεγγραφής από το ιστορικό (;;;) ΠΑΣΟΚ.

Από την άλλη πλευρά, όμως, θα περίμενε κανείς πολύ περισσότερα από τη Νέα Δημοκρατία, τον βασικό εκφραστή της Κεντροδεξιάς στην Ελλάδα, ή, εν πάση περιπτώσει, ό,τι απέμεινε από αυτήν. Θλιβερή παρουσία ενός αρχηγού αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο οποίος αδυνατεί να κατανοήσει ότι η συνέχιση της υπεράσπισης μιας πολιτικής που καταδικάζεται σταθερά από τον Μάιο του 2012, όταν έχει ανοίξει διάπλατα τις πόρτες εξόδου από το κόμμα, δεν οδηγεί πουθενά αλλού παρά στον δρόμο της περαιτέρω συρρίκνωσης· στον δρόμο του συνοδοιπόρου στη διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Ητοι σε μονοψήφια εκλογικά ποσοστά.

Ο κ. Σαμαράς δυστυχώς δεν αντιλαμβάνεται ότι, πέραν ελάχιστων βουλευτών, κυρίως προερχόμενων από κόμματα που καθύβριζαν τη Ν.Δ., ή οπαδών κλακαδόρων που στο παρελθόν τον στήριζαν, την περίοδο της πολιτικής
αφάνειάς του, ουδείς άλλος τον ακούει πλέον.

Στο παρελθόν στηρίξαμε τη σημερινή ηγεσία της μεγάλης (;) φιλελεύθερης παράταξης, ελπίζοντας και προσδοκώντας ότι θα κυβερνούσε με πραγματική επιθυμία την ανοικοδόμηση
μιας νέας πατρίδας. Αντ’ αυτού, με έκπληξη (και πολλές φορές με οργή) και θυμό παρακολουθήσαμε μια διακυβέρνηση δέσμια όλων εκείνων των συστατικών που οδήγησαν τον τόπο σε αυτήν την τραγωδία.

Διαρκής συναλλαγή με τον αυτουργό της καταστροφής, ήτοι το ΠΑΣΟΚ. Διαρκής συναλλαγή με τη βαθύτατη διαπλοκή που δήθεν θα καταπολεμούσε. Υιοθέτηση πολιτικών αντιλήψεων και πρακτικών που απέχουν έτη φωτός από την αστική ιδεολογία της παράταξης. Απορρόφηση πολιτικών καιροσκόπων, οι οποίοι λειτούργησαν και λειτουργούν σαν τζουκ μποξ, δηλαδή αναλόγως του «κέρματος» που δέχονται… Συμπόρευση με ακατανόητης ιδεολογίας συμβούλους, οι οποίοι εξακολουθούν να αποτελούν τον πυρήνα του κέντρου λήψεως των αποφάσεων. Εναγκαλισμός με «διεθνούς φήμης» απατεώνες, φοροφυγάδες και τελικά ανθέλληνες. Και όλα αυτά, στον βωμό μιας ματαιόδοξης αντίληψης πολιτικής διακυβέρνησης.

Στο παρελθόν η βάση της Ν.Δ., αποδεικνύοντας τη γνήσια πατριωτική της διάθεση, έδωσε ισχυρή πλειοψηφία στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, έναν πολιτικό που μόνο γνήσιο τέκνο της παράταξης δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Το 2009 έδωσε ηχηρό «παρών» και ψήφο εμπιστοσύνης στον κ. Σαμαρά, «συγχωρώντας» τις όποιες «εφηβικές» αταξίες του. Και τότε όπως και τώρα ο κ. Σαμαράς δεν θέλησε ή δεν μπόρεσε να διαβάσει τα μηνύματα της βάσης. Οχι! 500.000 νεοδημοκράτες που έσπευσαν να τον επευφημήσουν δεν αναγνώρισαν στο πρόσωπό του τον «σωτήρα» της παράταξης. Ωθήθηκαν σχεδόν αποκλειστικά από την άρνησή τους να αποδεχθούν ως αρχηγό τους ακόμα ένα μέλος της οικογένειας Μητσοτάκη.

Και στις δύο περιπτώσεις ο συντηρητικός κόσμος έβαλε στην άκρη τις όποιες πικρίες του στον βωμό της ελπίδας. Και στις δύο περιπτώσεις βίωσε πλάνην οικτράν. Μήπως όμως ήρθε πλέον η στιγμή της πραγματικής ανασύστασης της παράταξης και κατ’ επέκταση της χώρας; Μήπως όμως θα έπρεπε να πάψουμε να αναζητούμε πρόσωπα-σωτήρες και να ξεκινήσει μια ιδεολογική αναζήτηση, που θα οδηγούσε στην ανοικοδόμηση αυτού που κάποτε ονομάζαμε «μεγάλη φιλελεύθερη παράταξη»; Γιατί σήμερα ούτε «μεγάλη» είναι ούτε «φιλελεύθερη»!