Η αποτυχημένη διαπραγματευτική τακτική του πρωθυπουργού Α. Τσίπρα και του στενού επιτελείου του Μαξίμου ξεπερνά και τις πιο απαισιόδοξες από τις προβλέψεις που είχαν διατυπωθεί τις πρώτες ημέρες συγκρότησης της κυβέρνησης.
Ο πρωθυπουργός, διαθέτοντας τον Ιανουάριο άφθαρτη διεθνή εικόνα και πίστωση χρόνου από τις κυβερνήσεις των περισσότερων μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά και τη στάση αναμονής των ΗΠΑ, θα μπορούσε να βαδίσει σε άνετα και, κυρίως, χρήσιμα για τον τόπο διπλωματικά μονοπάτια.
Ωστόσο, αντί να κεφαλαιοποιήσει αμέσως το διεθνές ενδιαφέρον και την πανευρωπαϊκή ανοχή, πίστεψε ότι είχε πίστωση χρόνου, επιλέγοντας την τακτική επ’ αόριστον παράτασης των συζητήσεων (ούτε καν διαπραγματεύσεων) με τους ισχυρούς της Ε.Ε., την Κομισιόν, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ. Ο πρωθυπουργός και ο κύκλος των άμεσων συνεργατών του αγνόησαν, αλαζονικά, όσα διδάσκει η εμπειρία της ελληνικής ένταξης στην Ε.Ε. επί 34 ολόκληρα χρόνια: ακόμα και την ισχύ της Γερμανίας να διαθέτεις, δεν είσαι μόνος στην Ευρώπη και χρειάζεται να εξασφαλίσεις, ταχύτατα, τη συνεργασία άλλων, για να περάσεις την άποψή σου. Χωρίς συνεργασίες ήταν ποτέ δυνατόν να επιτευχθεί π.χ. ο εθνικός άθλος ένταξης της Κύπρου στην Ε.Ε.;
Αντίθετα, ο κ. Τσίπρας πρόσφερε, επί της ουσίας, άπλετο χρόνο στη γερμανική διπλωματία να προσεγγίσει εκείνη όποιο μέλος της Ε.Ε. είχε αιτήματα και ήταν ύποπτο στήριξης των ελληνικών συμφερόντων. Ομοίως, όποιος πρωθυπουργός ή υπουργός Οικονομικών μέλους της Ε.Ε. είχε ή έχει κάποια ειδικότερη επιδίωξη, χτυπά την πόρτα του Βερολίνου, ικανοποιείται ταχέως και συστρατεύεται κατά της Ελλάδας.
Ο Ελληνας πρωθυπουργός αναδεικνύεται μέσα σε περίπου πέντε μήνες «ευεργέτης», τουλάχιστον, πέντε ηγετών: πρώτος ευεργετημένος, ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζ. Γιούνκερ, ο οποίος πέρυσι το καλοκαίρι είχε σχεδόν εξευτελιστεί από την καγκελάριο Μέρκελ, αξιοποίησε τον χρόνο που του πρόσφερε ο κ. Τσίπρας, για να δώσει διαπιστευτήρια συνεργασίας στο Βερολίνο και να προειδοποιήσει ότι η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να σταματήσει τα ανούσια παιχνίδια. Δεύτερος ευεργετημένος από τον κ. Τσίπρα, ο Γάλλος πρόεδρος Φ. Ολάντ που, αφού συνειδητοποίησε ότι κανείς στην Αθήνα δεν συμμερίζεται τις νουθεσίες του, εξασφάλισε τη γερμανική ανοχή στο (άνω του ορίου του 3%) έλλειμμα της χώρας του και σε επιμέρους σημεία του κοινού κειμένου Βερολίνου – Παρισιού για το νέο μοντέλο οικονομικής διακυβέρνησης της Ε.Ε. Τρίτος ευεργετημένος, ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντ. Κάμερον που, αντί του δικού του BR-exit, αρχίζει τη διαπραγμάτευση για το δημοσιονομικό σύμφωνο που αργότερα θα αποτελέσει δίκαιο της Ε.Ε. Τέταρτος ευεργετημένος, ο Ιταλός πρωθυπουργός Μ. Ρέντσι που, αφού ξεκαθάρισε ότι δεν υφίσταται το κωμικό «μέτωπο του Νότου» που οραματιζόταν προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ, ακούει τα εγκώμια Μέρκελ για το μεταρρυθμιστικό του πρόγραμμα. Πέμπτος ευεργετημένος, εκτός μάλιστα Ε.Ε., ο Αλβανός πρωθυπουργός Εντι Ράμα, ο οποίος διαπιστώνει ότι η διάσταση Ελλάδας – εταίρων στα οικονομικά θέματα εξασθενίζει τη θέση της Αθήνας και σε σωρεία εκκρεμών διπλωματικών ζητημάτων.
Η λίστα των ευεργετημένων από την πολιτική Τσίπρα δεν έχει τέλος, αν προστεθούν οι παράλληλες εξελίξεις με το Κρεμλίνο που αναστατώνει (πράττοντας έξυπνα και άριστα για τα δικά του συμφέροντα) την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ με τον φόβο ελληνικών διαφωνιών επί της κοινής πολιτικής κατά της Ρωσίας? χωρίς να αθροίζουμε και τους διάφορους αετούς των διεθνών χρηματιστηρίων που τζογάρουν στην πλάτη της χώρας, όσο δεν επιτυγχάνεται συμφωνία.
Αλέξανδρος Τάρκας
* Εκδότης του περιοδικού «Αμυνα & Διπλωματία» και σύμβουλος ξένων εταιριών μελέτης επιχειρηματικού ρίσκου για τη ΝΑ Ευρώπη.
Μ.Η.Τ. 232120