Το (στενό) σακάκι του Δημ. Γούναρη

Στην περίπτωση του Αλέξη, «απόσπασμα» θα είναι η ετυμηγορία της Ιστορίας

Η χορηγούμενη σελίδα του Οδυσσέα Κωνσταντινόπουλου πετάγεται συνεχώς στο προφίλ μου. Πεταμένα λεφτά, για να διεκδικείς την αρχηγία του Trabant της πολιτικής. Ο Ανδρουλάκης με το σπινθηροβόλο βλέμμα είναι πιο low profile. Μάλλον λείπει στο μιτάτο γι’ άρμεγμα. Λέμε να μαζευτούμε καμιά πενηνταριά και να τους κάνουμε πλάκα, να γραφτούμε και να βγάλουμε εμείς πρόεδρο για τη βαριά καρέκλα του Βαγγέλη Βενιζέλου. Και ξέρετε γιατί ο Βαγγέλης βελτιώθηκε τόσο στις παρεμβάσεις του; Διότι ο λαός στις εκλογές έσφαξε στο γόνατο το βασικό ελάττωμά του: την αλαζονεία του. Η ευφυΐα μπορεί να ξεδιπλωθεί καλύτερα χωρίς την αδικαιολόγητη και ναρκισσιστική έπαρση. Ο,τι όμως και να γίνει, όσο κι αν προσπαθήσει η συμπαθής Φώφη ή ο Λοβέρδος, με το παλιμπαιδίζον στιλ δευτεροετή του 1975, η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη. Κόλλυβα στις επόμενες κάλπες.

Αυτά για την ιστορία ενός κόμματος που βαδίζει στα χνάρια του Κόμματος των Προοδευτικών. Γεμάτο το νεκροταφείο των πολιτικών ελεφάντων από τέτοια κουφάρια.
Και όσοι φαντασιώνονται τέτοια πορεία για τη Ν.Δ. ας μη χάνουν τον χρόνο τους με μονήρεις φαντασιώσεις που βλάπτουν την υγεία. Η Ν.Δ., παρά τις όποιες απώλειες, έχει πολύ περισσότερα συνεκτικά στοιχεία, βαθύτερα και περισσότερο ιδεολογικά, από το κόμμα που συμβόλισε από το 1981 την παρακμή και το δημοσιονομικό και ηθικό ξεχαρβάλωμα της χώρας. Μπορεί κατά καιρούς ο πυρήνας των ιδεών της βάσης να υποεκπροσωπείται από τα σόγια και τη γραφειοκρατία, υποβάλλοντας ενοχικά σέβη στην Αριστερά, όμως δύσκολα θα μετακινηθεί η πλειονότητα των οπαδών της, και με σωστές κινήσεις θα επιστρέψουν και οι θυμωμένοι, που έκαναν στους δίδυμους αδένες τους αυτό που έκανε ο Αγάς όταν θύμωσε. Το «πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια», ο φιλελευθερισμός, η αγάπη στην τάξη, στη μετρημένη διαχείριση, στις Ενοπλες Δυνάμεις και στην εσωτερική φρουρά της Δημοκρατίας, την Αστυνομία, σε όλα αυτά που χλευάζουν οι γελοίοι κάθε χρώματος, αντέχουν περισσότερο από όλες τις μοδέρνες θεωρίες άχρωμης διαχείρισης ή τις μηδενιστικές διασπαστικές και μισελληνικές χίμαιρες της άλλης όχθης.

Στο μεγάλο, όμως, και κρίσιμο ζήτημα της διαπραγμάτευσης -που ο Θεός να κάνει διαπραγμάτευση αυτόν τον σκιντζίδικο τυχοδιωκτισμό-, με θλίψη διαπιστώνει κανείς ότι ο Αλέξης προβάρει το σακάκι του Γούναρη. Ξέρετε, αυτό με τις έξτρα κουμπότρυπες από τα Μάνλιχερ του αποσπάσματος. Στην προκειμένη περίπτωση, το «απόσπασμα» θα είναι η ετυμηγορία της Ιστορίας και του λαού, όταν θα γίνουν θρύψαλλα στα χέρια των πολιτών οι χάντρες και τα καθρεφτάκια που αγόρασαν με την ψήφο τους στις 25/1. Η καταστροφή, όπως και τότε, θα έχει όνομα. Αδιάφορες οι καλές προθέσεις και τα ελαφρυντικά. Ενίοτε έχουμε προδοσία χωρίς προδότες. Και ο Γούναρης πίστευε ότι έπραττε το ορθό.

Στην αρχή, όλοι περιμέναμε να δούμε. Κι εγώ τους έδινα μια μικρή ανοχή. Δημοκρατικά εκλέχτηκαν και κάθε νουνεχής άνθρωπος υπέθετε ότι, δεν μπορεί, είχαν κάποιο εναλλακτικό σχέδιο της προκοπής. Γρήγορα άρχισα να μην καταλαβαίνω, αλλά, επειδή δεν είμαι ξερόλας, είπα πάλι: «Μπορεί να είναι κάτι ασύμμετρο, καινοφανές, που δεν μπορώ να φανταστώ». Τελικά, ήταν ένα τίποτα. Plan B δεν υπήρχε και το Plan A είναι για κλοτσιές. Απλά πόνταραν στον εκβιασμό της ευρωζώνης διά της ενδεχόμενης συλλογικής ελληνικής αυτοκτονίας. Τόσο «ευφυές»… Με τον ουτοπικό ερασιτεχνισμό τους μας έφεραν στη χειρότερη δυνατή θέση.
Είναι στενό το σακάκι του Γούναρη, φίλτατε Αλέξη. Και θα σου πέσει ακόμη πιο βαρύ μόλις στα 40 σου. Εμείς, όμως, δεν φταίμε να ράψεις σε όλη τη χώρα μαρμάρινο παλτό…

Φαήλος Κρανιδιώτης