Τις τελευταίες ημέρες γινόμαστε μάρτυρες μιας ιδιότυπης μάχης, «της μάχης της πλατείας», αλλά σε μια διαφορετική έκδοση από την παλιά εκδοχή της, αυτής με τους Αγανακτισμένους της πλατείας Συντάγματος. Την μία μέρα πολίτες που θέλουν να στηρίξουν την κυβέρνηση δίνουν τη μάχη για «τον τερματισμό της λιτότητας» και την «υπεράσπιση της αξιοπρέπειας της χώρας». Την άλλη μέρα άλλοι συμπατριώτες μας διαδηλώνουν για την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη.
Τη μία μέρα στελέχη της κυβερνητικής πλειοψηφίας είναι μεταξύ των διαδηλωτών, που θέλουν να πάρουν «την διαπραγμάτευση στα χέρια τους», την επομένη στελέχη των κομμάτων της αντιπολίτευσης φωνάζουν συνθήματα μαζί με τους συγκεντρωμένους, που δεν θέλουν «να παραμείνουν βουβοί θεατές» σε μια διαδικασία που απομονώνει τη χώρα από την Ευρώπη.
Σε κάθε περίπτωση δεν καταλαβαίνω γιατί ένας διαδηλωτής που φωνάζει συνθήματα κατά της λιτότητας δεν μπορεί ταυτόχρονα να είναι ΚΑΙ οπαδός της παραμονής της χώρας στην ευρωζώνη. Ή, αντίστοιχα, γιατί ένας πολίτης που διαδηλώνει υπέρ του ευρώ δεν μπορεί ταυτόχρονα να είναι ΚΑΙ κατά της λιτότητας. Κάποιοι προσπαθούν να βάλουν απέναντι τους διαδηλωτές αυτών των συγκεντρώσεων. Στην πραγματικότητα μπορούν να λειτουργήσουν συμπληρωματικά. Ο σκοπός πρέπει να είναι ένας: Η επιτυχία της διαπραγμάτευσης για το κάλο του λαού.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο κ. Τσίπρας βγήκε με τη δέσμευση για «λύση εντός ευρώ». Αρα οι πολίτες που τον ψήφισαν έχουν κάθε λόγο να είναι οπαδοί του συνθήματος «μένουμε Ευρώπη», χωρίς να ζητείται η… παραδειγματική τιμωρία τους, όπως τουλάχιστον διατυπώθηκε από τον γραμματέα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ κ. Πετράκο, που ζήτησε «να πληρώσουν τους φόρους αυτοί που φωνάζουν υπέρ του ευρώ».
Το μόνο σίγουρο είναι ότι η κλεψύδρα αδειάζει. Και σ΄ αυτήν την κρίσιμη στιγμή πρέπει ο λαός να είναι ενωμένος. Μια γροθιά. Να μην αφήσουμε αυτούς που μόνο να κερδίσουν έχουν από μια νέα διχόνοια, η οποία απειλεί να αναπτυχθεί ανάμεσα στον λαό. Γιατί όσοι προσπαθούν να βάλουν απέναντι τις συγκεντρώσεις αυτές το τέρας της διχόνοιας θέλουν να θρέψουν.
Ο λαός λέει ότι «το ψάρι βρομάει από το κεφάλι». Αν οι πολιτικοί μας ταγοί δεν αποφασίσουν να κάνουν πράξη όσα κατά καιρούς έχουν υποστηρίξει για συγκλίσεις και συναινέσεις, δεν θα αποφύγουμε τη νέα διχόνοια, που πάει να αναπτυχθεί μέσα από τις συγκεντρώσεις αυτές. Δεν είναι δυνατόν οι κορυφαίοι πολιτικοί παράγοντες της χώρας, ο κ. Τσίπρας και ο κ. Σαμαράς, να μην επικοινωνούν. Δεν είναι δυνατόν να μη συγκαλείται το Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών. Αν σήμερα δεν είναι περισσότερο απαραίτητη από ποτέ η διαβούλευση των αρχηγών, πότε θα είναι…
Αισθάνεται, άραγε, η κυβέρνηση τόσο ισχυρή και σίγουρη, που στην πιο κρίσιμη διαπραγμάτευση που υπήρξε ποτέ στην Ιστορία της χώρας να επιθυμεί την πολιτική μοναξιά; Γιατί να μην υπάρξει μια μίνιμουμ συμφωνία «κόκκινων γραμμών» μεταξύ των κομμάτων που στηρίζουν την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας; Φαντάζεται η κυβέρνηση ότι ακόμα και να κλείσει μια συμφωνία αύριο, όταν θα θελήσει να την εφαρμόσει, το έργο της θα είναι εύκολο;
Ας βάλουμε, λοιπόν, το συμφέρον της πατρίδας πάνω από όλα. Πάνω από προσωπικές φιλοδοξίες και πάνω από μικροκομματικές υστεροβουλίες.
ΥΓ.: Είναι τύχη για τη χώρα ότι αυτήν την ώρα βρίσκεται στην Προεδρία της Δημοκρατίας ο Προκόπης Παυλόπουλος. Ενας Πρόεδρος που με τις παρεμβάσεις του μας αιφνιδιάζει ευχάριστα. Οπως για παράδειγμα για τα εργασιακά θέματα σε σχέση με τις απαιτήσεις της τρόικας ή με τις δηλώσεις για το Κυπριακό και πιο πρόσφατα στο Δίστομο για τις γερμανικές αποζημιώσεις. Χθες, σύμφωνα με δημοσίευμα της «Real news», ο κ. Παυλόπουλος έστειλε μήνυμα με πολλούς αποδέκτες: «Δεν θα ανεχθώ να είμαι Πρόεδρος σε μια χώρα που είναι έκτος ευρωζώνης». Κρατήστε το. Πιστεύω ότι είναι σημαντικό.
Γιάννης Μιχελάκης
Μ.Η.Τ. 232120