Η -κατά τους δημοσιολογούντες- κορυφαία αναμέτρηση των πολιτικών αρχηγών δεν έχει καν ελληνικό όνομα. «Debate» αποκαλούν την τηλεμαχία οι «ειδικοί». Εκεί οι ομιλούσες κεφαλές ανταλλάσσουν κούφια επιχειρήματα σε παράλληλους μονολόγους, προσέχοντας μην «τσαλακώσουν» το ψεύτικο προφίλ που έχουν διαμορφώσει και το οποίο απλά αποτελεί το ψεύτικο επικοινωνιακό επίχρισμα μιας μαγικής εικόνας.
Την ανταλλαγή των αβολίδοτων πυρών των τηλεμαχιών ακολουθούν οι δημοσκοπήσεις, που «αποκαλύπτουν» ποιος «πήγε καλύτερα», ποιος «έπεισε» και ποιος «έχασε».
Κοντολογίς, το αποτέλεσμα της αποθέωσης του… δηθενισμού είναι τηλεθέαση, εντυπώσεις και χρυσοπληρωμένοι «επικοινωνιολόγοι», που εξηγούν ποιο ψέμα και ποια υπεκφυγή απέδωσε περισσότερες «θετικές γνώμες» και κατά συνέπεια περισσότερες ψήφους. Οι τηλεθεατές χάνουν την ώρα τους παρακολουθώντας τις διακυμάνσεις του μηδενός και η χώρα χάνει το παρόν και το μέλλον της, ενώ απομακρύνεται ψυχολογικά από τα θετικά πρότυπα του παρελθόντος της.
Η παρατεταμένη έκθεση των πολιτών στο τοξικό θέαμα, όπου αποθεώνεται η υποκρισία και αποκλείεται εξ ορισμού η διατύπωση της ωμής αλήθειας από το τηλεοπτικό υποκατάστατο του κοινοβουλευτικού διαλόγου, υπονομεύει το ίδιο το πολίτευμα. Η φύση κάθε τηλεοπτικής εκπομπής και η δομή της συγκεκριμένης διαδικασίας δεν επιτρέπουν άρθρωση συμπαγών επιχειρημάτων αλλά επιβάλλουν την ανακάλυψη της καλύτερης ατάκας – εκείνης που θα συζητηθεί την επομένη και θα «κλέψει την παράσταση».
Ετσι, σταδιακά, οι πολιτικοί άνδρες (ειδικά όσοι είναι ανασφαλέστεροι του φυσιολογικού) μετατρέπονται από πρόσωπα που επιθυμούν να κατευθύνουν το κοινωνικό σύνολο σε απλούς… διασκεδαστές. Αντί για ακλόνητα επιχειρήματα, θα επιζητούν να χρησιμοποιούν την επιφάνεια, τους εξυπνακισμούς για να πείθουν τους πολίτες. Εκπίπτουν από την ίδια τη φύση τους και καταλήγουν να αποτελούν μέρος του κόσμου του θεάματος!
Ολα αυτά θα φάνταζαν διασκεδαστικά, αν οι συνέπειές τους περιορίζονταν στο κλειστό κύκλωμα της κάστας που δημιούργησε το ελληνικό πρόβλημα. Ομως, οι αλυσιδωτές αντιδράσεις της μετριοκρατίας, της ψηφοθηρίας και της κυριαρχίας των εντυπώσεων εις βάρος της ουσίας φτάνουν ως και την τελευταία γωνιά της Ελλάδας. Επηρεάζουν τους πάντες και τα πάντα.
Η σύναξη πολιτικών που δεν έχουν κάτι χρήσιμο να πουν, που δεν μπορούν να αντέξουν το σκληρό φως της κριτικής, που αποφεύγουν να εξηγήσουν διεξοδικά τις σκέψεις και τα προγράμματά τους, και οι αβροφροσύνες των δημοσιογράφων προς εκείνους δεν μπορούν να προκαλέσουν θετικές εξελίξεις για τη χώρα.
Καλό από αυτές τις κουτοπονηριές δεν πρόκειται καν να δουν όσοι τις μετέρχονται. Τα πραγματικά προβλήματα μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο με αληθινές λύσεις. Αργά ή γρήγορα η «χρυσόσκονη» της επικοινωνίας και τα ψέματα θα καταρρεύσουν μπροστά στο σιδηρούν τείχος των ζητημάτων που απαιτούν τεχνογνωσία και τόλμη.
