Η ελληνική χρεοκοπία, που εξελίσσεται από το 2008-2009, χωρίς μέχρι στιγμής ημερομηνία λήξης, οφείλεται κατά κύριο λόγο σε μια προηγηθείσα πολιτική-κυβερνητική και, σε δεύτερη φάση, εκλογική χρεοκοπία: των κομμάτων και των προσωπικοτήτων του επονομαζόμενου «πολιτικού Κέντρου». Αυτό αναφέρεται και ορίζεται από δύο διαφορετικές συνιστώσες: την Κεντροδεξιά και την Κεντροαριστερά. Η πρώτη υπηρετήθηκε από διαδοχικές κυβερνήσεις του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού από την πρωθυπουργία του Κ. Μητσοτάκη τη δεκαετία του ’90 έως την πρωθυπουργία Α. Σαμαρά, σε συνθήκες χρεοκοπίας για τη χώρα.
Η Κεντροαριστερά, αντίστοιχα, υπηρετήθηκε από τις κυβερνήσεις σοσιαλδημοκρατίας ευρωπαϊκού τύπου υπό την πρωθυπουργία του Κ. Σημίτη στα μέσα της δεκαετίας του ’90, έως την κυβέρνηση συνασπισμού υπό τον Λ. Παπαδήμο σε συνθήκες χρεοκοπίας. Κεντροαριστερά και Κεντροδεξιά είχαν και έχουν τη βάση τους στη μονομέρεια του οικονομισμού. Προέτρεψαν και πίστεψαν ως πολιτικές πλατφόρμες το τέλος των ιδεολογιών και της κυριαρχίας του εθνικού κράτους, αναγορεύοντας σε μοναδική παραδοχή τον ομοσπονδιακού χαρακτήρα -τύπου Ηνωμένων Πολιτειών- ευρωπαϊσμό.
Αντιμετώπισαν τις παραδοσιακές αξίες του Ελληνισμού με απαξιωτική διάθεση, όπως και τον ατλαντισμό και τις εκλεκτικές σχέσεις με τις ΗΠΑ ή τις ναυτικές δυνάμεις στο διεθνές στερέωμα. Αποδέχθηκαν μια παγκοσμιοποίηση, χωρίς ειδικές αναφορές σε σχέση με την ελληνική πραγματικότητα, περίπου ως επιβεβλημένο αυτοσκοπό και νομοτέλεια. Περιφρόνησαν την πολιτική ως κινητήριο μοχλό της Ιστορίας και τον πολιτισμό ως συνεκτικό δεσμό των Ελλήνων, αλλά και ως κύριο άξονα εμπέδωσης της ισχύος του.
Υποσχέθηκαν μεταρρυθμίσεις στο κράτος, μεγάλες αλλαγές στη λειτουργία της αγοράς και συγκρότηση παραγωγικής βάσης της χώρας, που θα επέτρεπαν την ένταξή της στο κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, έστω κι αν αυτό από τη δημιουργία του «κουβαλούσε» όλη τη νομισματική και δημοσιονομική φιλοσοφία του γερμανικού μάρκου – φιλοσοφία απολύτως ασύμπτωτη με τους Ελληνες. Αντί όλων όσων υπόσχονταν οι αλλεπάλληλες κυβερνήσεις του Κέντρου, εκφραζόμενες αρχικά μέσα από τον διπολισμό του ΠΑΣΟΚ με τη Νέα Δημοκρατία και τις κυβερνήσεις τύπου γερμανικού «μεγάλου συνασπισμού» στις συνθήκες χρεοκοπίας, σε μια λογική προσμέτρησης πολιτικού κόστους δεν πέτυχαν την αναδιάρθρωση του κράτους, της οικονομίας και μια σύγχρονη διάταξη της Ελλάδας. Αντίθετα, υπηρέτησαν τα εγχώρια οργανωμένα συμφέροντα της περίφημης «διαπλοκής», τα οποία αυτές ισχυροποίησαν: αντιπαραγωγικό τραπεζικό σύστημα, ρουσφετολογικό, μικροκομματικό, ευρύ κράτος με «καύσιμο ύλη» τα κεφάλαια της Ευρώπης για την αναδόμηση του…
Το χείριστο όλων όσων άφησαν πίσω τους οι κυβερνήσεις 1990-2015 του πολιτικού Κέντρου που διαχειρίστηκαν τις δημόσιες και τις εθνικές υποθέσεις ήταν η μαζική κουλτούρα που καλλιέργησαν στους Ελληνες: ένας κυνικός οικονομισμός ακραίας ιδιοτέλειας και ατομισμού, με «φαστ φουντ» Παιδεία, συνήθειες και θεωρήσεις για την Ιστορία, τη φιλοσοφία, την αρχιτεκτονική, την οικογένεια, την πατρίδα. Εκδηλώνοντας οι ίδιες αυτές κυβερνώσες ελίτ τον συμπλεγματισμό τους και έναν μιμητισμό της ευτέλειας προς μια θολή αντίληψη περί μοντερνισμού, παρέσυραν έναν ολόκληρο λαό και ένα αριστοκρατικό ως προς την καταγωγή έθνος στον απόλυτο μηδενισμό, στον ισοπεδωτισμό της ανυπαρξίας θεώρησης πραγμάτων, της απόλυτης ανοχής και της ενσωμάτωσης σε κάθε βαρβαρισμό και ηθική ανευθυνότητα.
Οι δυνάμεις του πολιτικού Κέντρου χρεοκόπησαν εκλογικά τον Ιανουάριο του 2015. Η χρεοκοπία τους επιβεβαιώθηκε τον Σεπτέμβριο. Στην εξουσία, πλέον, βρίσκεται ένα πολιτικό σχήμα της ελευθεριακής Αριστεράς, που, σύμφωνα με τον ορισμό του επικεφαλής της κ. Τσίπρα, ορίζεται ως «νέα Αριστερά». Κυβερνά σε συνασπισμό με ένα αρκετά ευκαιριακό σχήμα «λαϊκής Δεξιάς», τους Ανεξάρτητους Ελληνες, στη βάση ενός προγράμματος επιβεβλημένου από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και το ΔΝΤ. Λείπει μια «νέα Δεξιά», μεταρρυθμιστική και δημοκρατική, με εθνικό πλάνο συγκρότησης της χώρας για τα χρόνια μετά το 2017. Πλέον, η ύπαρξή της αποτελεί εθνικό στοίχημα για την προοπτική των Ελλήνων και τη βιωσιμότητα της Ελλάδας.
Μενέλαος Τασιόπουλος
