Όλοι εσείς που διαβάζετε «δημοκρατία», έντυπη ή ηλεκτρονική, είναι βέβαιο ότι γνωρίζετε ιστορία. Ή τουλάχιστον αυτό πιστεύατε μέχρι πριν από λίγες μέρες. Όμως τώρα, με την 2η φορά Αριστερά, αυτά που ξέρατε θα πρέπει να τα ξεχάσετε. Το σκοτάδι και το έρεβος μέσα στα οποία ζούσατε χρόνια τώρα, θα τα διαδεχθεί τώρα ένας ζωογόνος (μπορεί και ζωοκτόνος όπως έλεγε και ο Μαυρογιαλούρος) ήλιος που νέου διαφωτισμού, που άρχισε να λάμπει σιγά – σιγά από την Κουμουνδούρου και συνεχίζεται ολόλαμπρος να φωτίζει την πλάση όλη, από Καστρί μεριά.
Ο γνωστός αντιδραστικός, σκοταδιστής, αρθρογράφος της «δημοκρατίας» και Ολυμπιακός (κανένας δεν είναι τέλειος) Παναγιώτης Λιάκος, έχει ένα μεγάλο κακό. Ψάχνει! Και αφού ψάχνει βρίσκει. Και τι βρήκε;
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Αυτές τις ημέρες κυκλοφόρησε ένα βιβλίο που έγραψε η κ. Μάργκαρετ Παπανδρέου (νύφη πρωθυπουργού, σύζυγος πρωθυπουργού και μητέρα πρωθυπουργού παρακαλώ) με τον γαργαλιστικό και ολίγον ροζ τίτλο «Έρωτας και Εξουσία». Ένα βιβλίο γεμάτο έρωτες, πάθη και μίση, όπως έλεγαν οι διαφημίσεις των παλιών ταινιών.
Δεν είχα βεβαίως ουδεμία διάθεση να αγοράσω το εκ 534 σελίδων πόνημα, το οποίο βγάζει στη φόρα όλα τ’ άπλυτα της Αγίας Οικογενείας.
Οι έρωτες του Ανδρέα και της 92χρονης πλέον πρωθυπουργομήτορος, πολύ λίγο με ενδιαφέρουν και δεν θα έδινα δεκάρα για τα γραφόμενα από μια πονεμένη μεν, αλλά εντελώς αδιάκριτη, όσον αφορά την ίδια της την οικογένειά γυναίκα.
Όμως, και εδώ μπαίνει στο κάδρο (ρε τι μας έχουν μάθει να λέμε) ο κ. Λιάκος, ο οποίος ψάξε – ψάξε στο διαδίκτυο ανακάλυψε, ότι στην σελίδα 456 του περιωνύμου βιβλίου, αναφέρονται και τα εξής: «Την 28η Οκτωβρίου 1940 ο Ανδρέας περπάτησε ως την πλατεία του Ψυχικού, στο προάστειο της Αθήνας όπου έμενε και βρήκε μία ομάδα ανθρώπων να διαβάζουν μία αφίσα που είχε τοποθετηθεί στον πίνακα ανακοινώσεων της πλατείας. Ήταν η ανακοίνωση της αναστολής των συνταγματικών άρθρων, η διακήρυξη της κατάληψης της χώρας από μία δικτατορική δύναμη. Οι φωνές ήταν ψιθυριστές (σημείωση, άνευ σημασίας, δική μου: Οι φωνές κ. Μάγκυ μου δεν είναι ποτέ, μα ποτέ ψιθυριστές. Οι συζητήσεις ναι), οι πολίτες τρομαγμένοι. Ο Ανδρέας πήγε στον πίνακα κι’ έσκισε την ανακοίνωση. Αυτή ήταν η πρώτη του πράξη αντίστασης».
Αμέσως πλακώθηκα στα σαλοσπίρ και τα λίπιτορ για να γλυτώσω, αν γινόταν δηλαδή, το εγκεφαλικό. Πρώτη ενέργεια, ήταν να στήσω έναν μικρό αλλά έντονο καυγά, δι’ ασήμαντον αφορμήν, με την γυναίκα μου για να εκτονωθώ, πράγμα που απεδείχθη λίαν αποτελεσματικό.
Μετά, αφού πέρασε η μπόρα, άρχισε να λειτουργεί ο όποιος εγκέφαλός μου. Είπαμε γάτος ο Λιάκος, αλλά κι’ εγώ γατόνι. Βούτηξα λοιπόν μία γερή καρέκλα, μη τυχόν και γκρεμοτσακιστώ και σκαρφάλωσα στα ψηλότερα ράφια της βιβλιοθήκης μου. Εκεί κάπου χωμένο, πίσω από την βιογραφία του Κώστα Νεστορίδη (ε, όχι να είναι και μπροστά από τον Νέστορα ο Ανδρέας…), βρήκα το ευαγγέλιο των ανά την υφήλιο ΠΑΣΟΚων. Το έργο ζωής του Ανδρέα «Η Δημοκρατία στο απόσπασμα» (εκδ. Καρανάση). Βλέπετε εμεί οι αντιδραστικοί, σκοταδιστές και ΑΕΚτζήδες (είπαμε κανείς δεν είναι τέλειος) διαβάζουμε και τα βιβλία της αντιπέραν όχθης). Άρχισα με μανία το ψάξιμο. Στο βιβλίο περιγράφεται από τον ίδιο τον Ανδρέα, όλη η ηρωική δράση του εκείνο το πρωινό. Λεπτομέρειες οι οποίες είναι γνωστές (πήγε στην ταράτσα, μετά πήδηξε – μανία με το πήδημα αυτός ο άνθρωπος – από 4 μέτρα ύψος κ.λπ.), εκτίθενται με περισσή μετριοφροσύνη. Έφαγα αρκετή ώρα ψάχνοντας και πουθενά δεν βρήκα να αναφέρει ο (Μποντ, Τζεήμς Μποντ) Ανδρέας, τα περί αφίσας και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις.
Το γήρας ου γαρ έρχεται μόνο. Αυτό είναι γνωστό. Όμως στην περίπτωση της κ. Μάργκαρετ το γήρας έφερε γενική αναστάτωση και πλήρη μπαχαλοποίηση του ψυχικού και διανοητικού της κόσμου.
Η ευρισκομένη εν πλήρει συγχύσει κ. Μάργκαρετ, έχει δημιουργήσει μέσα της έναν ιστορικό αχταρμά μπερδεύοντας την 28η Οκτωβρίου με την 21η Απριλίου. Αντιλαμβάνεσθε λοιπόν και ποιά εθνική (λέμε τώρα) παιδεία είχε δώσει στα παιδιά της.
Έτσι μετά την βόμβα του κ. Φίλη περί αυτοκαταστροφής των Ποντίων έρχεται τώρα και η κ. Μάγκυ να μας αποτελειώσει.
Όμως ουδέν κακόν αμιγές καλού.
Είναι γνωστόν τοις πάσει ότι η 2η φορά Αριστερά, δεν τα πάει και τόσο καλά με τις Εθνικές Εορτές και Επετείους. Έχει ένα πρόβλημα, που δεν μπορεί να το ξεπεράσει. Με αφορμή λοιπόν όλα αυτά τα ευτράπελα που συμβαίνουν, έχω να κάνω μία πρόταση. Για να μη ζορίζονται λοιπόν οι σύντροφοι κάθε τόσο με ήρωες, παρελάσεις, Μεταξάδες κ.λπ. να καθιερωθεί μία Γιορτή για όλα. Να βρούμε μία ουδέτερη ημερομηνία, π.χ. μέσα στο κατακαλόκαιρο που είναι όλα διαλυμένα (λες και τις άλλες εποχές δεν είναι), που δεν θα σοκάρει κανέναν κ. Φίλη και δεν θα μπερδεύει καμία κ. Μάγκυ και να την ονομάσουμε κάτι ας πούμε «Ο αχταρμάς της ιστορίας. Πάρα κόσμε». Να βρούμε κι’ έναν σύνθημα αντιπροσωπευτικό κι’ όξω απ’ την πόρτα. Για να διευκολύνω μάλιστα την κατάσταση ρίχνω την πρώτη ιδέα: «Ζήτω η 28η Μαρτίου του 1912. Γέλια, γέλια, γέλια».
Αυτά κι’ άλλο κακό να μη μας εύρει.
